Του Ιωάννη Δαμίγου
Προσωπική άποψη. Εδώ και χρόνια έχω πάψει να ακούω το ” Στο Κόκκινο 105,5″, ένα ραδιόφωνο που πριν πολύ καιρό, η βελόνα ήταν κολλημένη μονίμως. Υπήρχαν πολλές και ενδιαφέρουσες φωνές και εκπομπές, που ακουγόντουσαν ευχάριστα και είχες να πάρεις αρκετά για να συνοδεύουν την σκέψη και τον προβληματισμό από αυτά τα ακούσματα.
Επειδή τα καλά δεν κρατούν καιρό, έτσι και ο σταθμός σίγουρα έκανε τον κύκλο του και “τελειώνει” κι αυτός, όπως τελείωσε άδοξα και ταπεινωτικά και το ταξίδι σε έναν προορισμό που έμελλε να γίνει εφιάλτης. Η αριστερά έμεινε και θα συνεχίζει να είναι εκεί σαν προορισμός, απλώς το καράβι δεν έφτασε ποτέ.
Οι εκπομπές που απέμειναν σαν ορφανά ξερονήσια και που σου επιτρέπουν μια ολιγόωρη ξεκούραση, μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού. Και θα τις αναφέρω με θάρρος, θεωρώντας τες οάσεις λόγου και μουσικής σε τέτοια εκπληκτική ισορροπία, που ακούσια σε μετατρέπουν σε φανατικό ακροατή! “Καθόμαστε στο Κόκκινο”, με την αφοπλιστική αμεσότητα της έμπειρης μαντάμ Θέκλας Τσελεπή, που η ανάγνωση βιβλίων με την αφηγηματική τονικά ψυχική φωνή της και τα επιλεγμένα συνοδευτικά κομμάτια μουσικής σε παρασύρουν σε άλλες διαστάσεις.
“Το χαμένο Σαββατοκύριακο” με τον ταχυδακτυλουργό πληροφορίας και μουσικής κύριο Θοδωρή Μανίκα, τον ταξιδιάρη στον γύρο του κόσμου, μόλις σε ένα καθόλου χαμένο Σαββατοκύριακο, που στο τέλος του ψάχνεις την βαλίτσα για να βάλεις μπουγάδα στα λερωμένα. “Infowar” του Άρη Χατζηστεφάνου , που χρειάζεσαι σημειωματάριο να γράφεις, τόσο τα στοιχεία που παραθέτει, όσο και τις ανάλογα δεμένες μουσικές. “Ένα ντέφι που πάει παντού” με τον Στέλιο Ελληνιάδη, που δεν προλαβαίνει να προγραμματίσει τόσο τις πλούσιες αφηγήσεις, τις σημαντικές συνεντεύξεις και την ποικιλία της ατέλειωτων τραγουδιών, που αναμένεις την συνέχεια στην επόμενη εκπομπή.
“Πρωινό πρελούδιο” με την ήρεμη φωνή του ευγενικού Μανόλη Πολέντα, να σε γαληνεύει με τις επιλεγμένες μουσικές και να σε προδιαθέτει για την συνέχεια μιας χαλαρής ημέρας. Να μην ξεχάσω και τον ευρηματικό χιουμορίστα στο “Μέρα μεσημέρι στο Κόκκινο”, κύριο Θεόφιλο Σιχλετίδη, που κατέβαλε φιλότιμες και επιτυχείς προσπάθειες, να χαμογελούμε στην πίκρα μας. Η αναφορά μου στην μακροχρόνια εκπομπή “Allegro … μα με τρόπο” θα είναι αυστηρά αρνητική για το παρόν, όσο εκθειαστική ήταν για το παρελθόν, γι’ αυτό υπάκουσα στην ευγενική εντολή της κυρίας Λουπάκη, να γυρίσω το κουμπί.
Κάποτε ήταν ένα ραδιόφωνο, που μου κρατούσε καλή συντροφιά και έκανε την διαφορά, από πολλούς άλλους και πλούσιους σταθμούς. Κάποτε υπήρχε ένα ραδιόφωνο που το σεβόμουν και με σεβόταν. Κάποτε υπήρχε ένα ραδιόφωνο που εμπιστευόμουν, τώρα υπάρχει ένα ραδιόφωνο που με μαλώνει. Ένα ραδιόφωνο που προπαγανδίζει και με προσβάλει. Τέλος, ένα ραδιόφωνο που μου είναι άγνωστο σαν ξένο πια και γι’ αυτό δεν το ακούω στο σύνολό του.
Θα εξακολουθώ να ακούω, μόνο τις επιλεγμένες αυτές εκπομπές, που διατηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον μου, που μου προσφέρουν ευχάριστες ώρες, μουσικής παιδείας, σπάνιου λόγου, ταξίδια γαλήνης και αναγκαίου προβληματισμού, με τον ρομαντισμό του παλιού καλού ραδιοφώνου να με συνεπαίρνει.Πληροφορήθηκα πως δεν έγιναν απολύσεις στον σταθμό, παρά αλλαγές σε ώρες και ημέρες του προγράμματος, (ίσως ένας άλλος τρόπος απομάκρυνσης μέσω διαφωνίας), που δεν έγιναν αποδεκτές και δεν γνωρίζω κάτι παραπάνω.