Toυ Γ. Λακόπουλου
Η εικόνα είναι ολοκάθαρη και πίσω από τις αποχρώσεις της κρύβονται οι χειρότεροι εφιάλτες μας.
Από τη μια ο Αλέξης Τσίπρας ως πρωθυπουργός στο μέσο μιας κυβέρνησης που μοιάζει με καράβι χωρίς μπούσουλα και δυο τρεις σημαίες.
Δεν κλείνει την δεύτερη αξιολόγηση του τρίτου Μνημονίου. Είτε το επιλέγει, επειδή θεωρεί ότι τη συμφέρει η καθυστέρηση, είτε είναι ανίκανη να οργανώσει το κλείσιμο, είτε δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος που συνεπάγονται τα μέτρα που αναμφίβολα θα προκύψουν, για τη χώρα δεν αλλάζει τίποτε.
Χάνει χρόνο και χάνοντας χρόνο χάνει την τελευταία ελπίδα να κλείσει με θετικές οικονομικές επιδόσεις το τρέχον έτος και έτσι να ολοκληρώσει το Μνημόνιο τον επόμενο χρόνο. Για να διασφαλισθεί η θέση της στην Ευρωζώνη.
Να μείνει έτσι ανοιχτός το δρόμο προς την ανάπτυξη. Έστω και αν προσωρινά η ελληνική κοινωνία θα φτωχύνει κι άλλο, καθώς θα πρέπει να ζει με τα λεφτά της αφού δάνεια δεν θα υπάρξουν και οι αγορές θα είναι κλειστές. Μέχρι να τις ανοίξει η ίδια με μεταρρυθμίσεις, αλλαγές και αναπτυξιακή πολιτική. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
Είναι χρέος του Πρωθυπουργού ως φορέα της λαϊκής εντολής να προχωρήσει σ’ αυτή την κατεύθυνση, ακόμη και αν έχει πολιτικό κόστος. Στο κοινοτικό τραπέζι δεν κάθεται ως επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ως επικεφαλής της χώρας. Δεν λογοδοτεί στο κόμμα του, αλλά στους πολίτες.
Πρέπει να κινηθεί με βάση τα συμφέροντα της χωράς όπως κατοχυρώνονται με την ευρωπαϊκή πορεία της και όχι με βάση επιμέρους ιδεολογικές αναλύσεις, τυχοδιωκτικά πολιτικά στοιχήματα. Αν αφήσει πίσω του καμένη γη -είτε το επιδιώκει είτε θα του προκύψει- δεν θα πληρώνει μόνο η χώρα το τίμημα. Θα πληρώσει και ο ίδιος ακριβά, έναντι της Ιστορίας.
Από την άλλη ο Κυριάκος Μητσοτάκης, τον οποίο οι εσωκομματικές ιδιαιτερότητες της ΝΔ τον ανέδειξαν επικεφαλής της. Ως τώρα τουλάχιστον, ο ίδιος να μπορεί και να αναδειχθεί σε υπεύθυνο ηγέτη της παράταξης του και ρεαλιστή αρχηγό αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Εστιάζει τυφλά και καιροσκοπικά στην ανάληψη της πρωθυπουργίας, παίζοντας ένα διόλου έντιμο, από εθνική άποψη, παιχνίδι: ή ο Τσίπρας θα επωμισθεί μόνος του την αξιολόγηση ή θα πάει σε εκλογές –με επιλογή ή με απώλεια της πλειοψηφίας στη Βουλή. Οπότε θα τον δει -νομίζει- και ο φουκαράς ο πατέρας του Πρωθυπουργό, καθώς γι’ αυτό ζει.
Είναι δικές του διατυπώσεις και δείχνουν ότι δεν έχει αίσθηση των πραγμάτων. Δεν περιστρέφεται η χώρα γύρω από τον πατέρα Μητσοτάκη. Της είναι γνωστός για το παρελθόν του άλλωστε. Να γίνει Πρωθυπουργός και από εκεί και πέρα ό,τι βγάλει;
Συμμετέχει στην καταστροφή, ακολουθώντας ανεύθυνες συμβουλές επικίνδυνων παραγόντων και την ιδιοτελή στήριξη ων πρωτοπαλίκαρων της διαπλοκής. Έφτασε ως το σημείο -ο ενδεχόμενος αυριανός πρωθυπουργός- να διακηρύξει ότι αποτάσσεται την έννοια της συνευθύνης. Σα να μην έχει ψηφίσει και η ΝΔ το Μνημόνιο- και ο ίδιος βεβαίως.
Ας τιναχτεί στον αέρα η χώρα. Αρκεί να χάσει ο Τσίπρας και να κερδίσει αυτός. Καμία σχέση με τις πολιτικές ηγεσίες στις χώρες που μπήκαν και ξεπέρασαν Μνημόνια, με την ανοχή, αν όχι και τη στήριξη, που προσέφερε η αντιπολίτευση. Αφήνοντας για μετά την εκκαθάριση των πολιτικών λογαριασμών.
Αυτή είναι η εικόνα που παρουσιάζουν οι επικεφαλής των δυο μεγάλων κομμάτων. Και γύρω τους στοιχίζονται διάφοροι απελπισμένοι πολιτευτές και επικεφαλής παροδικών κομμάτων που φυτοζωούν με τους μικρομεγαλισμούς τους. Είναι εικόνα που, εκτός των άλλων, στέλνει και αρνητικό μήνυμα στο διεθνές περιβάλλον.
Ο Μητσοτάκης μάλιστα δεν το στέλνει αλλά το μεταφέρει ο ίδιος. Δυο μέρες στη Μάλτα, υπό το βλέμμα του ρεβανσιστή Σαμαρά, δεν έκανε τίποτε άλλο από το να πετροβολά την κυβέρνηση. Να ζητάει εκλογές από τον …Τουσκ. Είναι εικόνα αρχηγού αξιωματικής αντιπολίτευσης χώρας που κινδυνεύει αυτή; Κανείς άλλος πολιτικός δεν το έκανε ποτέ στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή.
Αυτή η, κατώτερη των περιστάσεων, εικόνα του αρχηγού της ΝΔ συμπληρωνόταν με την επίσης κατώτερη τακτική διαπραγμάτευσης του Πρωθυπουργού. Η κυβέρνηση Τσίπρα δεν είναι σε θέση να επιδείξει ούτε καν συνέπεια με τις δικές της επιλογές και τις αλλάζει διαρκώς. Τροφοδοτεί την αβεβαιότητα και τροφοδοτείται από αυτή. Είναι Πρωθυπουργός για τον οποίο μπορεί να είναι περήφανοι οι πολίτες με αυτές τις ανακολουθίες;
Δεν πάει άλλο. Μπροστά είναι η αποτυχία, το κούρεμα των καταθέσεων με τα στρες-τεστ της επομένης χρονιάς, η αναπτυξιακή καθήλωση, η απώλεια όσων θυσίασαν ως τώρα οι πολίτες, η έξοδος από την Ευρώπη.
Κανέναν δεν ενδιαφέρει ποιος θα είναι πρωθυπουργός. ‘Αλλωστε ο “Κανένας” είναι ο επικρατέστερος υποψήφιος. Το θέμα είναι να αποφύγει η χώρα τα χειρότερα.
Η ευθύνη για την ακινησία βαρύνει πρωτίστως τον Τσίπρα, που δεν μπορεί να σηκώσει το φορτίο, ούτε καταθέσει την εντολή. Αλλά βαρύνει και τον Μητσοτάκη που δεν αντιλαμβάνεται ότι είναι φορτίο της χώρας και ενδιαφέρεται μόνο για τη επικράτηση του, έστω επί των ερειπίων. Ωραία πολιτική ηγεσία.
Το έκαναν ο Γ. Παπανδρέου, ο Σαμαράς και ο Τσίπρας αρνούμενοι να συνδράμουν τις κυβερνήσεις σε κρίσιμες στιγμές και είδαμε πού κατέληξαν. Το κάνει και ο Κυριάκος, μόλις ενός έτους πολικός αρχηγός. Τι νομίζει ότι θα καταφέρει αν γίνει πρωθυπουργός με την αξιολόγηση ανοιχτή; Ποιον θεωρεί ότι βλάπτει περιφέροντας το αίτημα των εκλογών σε αναρμόδιους εκτός Ελλάδας;
Από την άλλη τι περιμένει ο Τσίπρας για να τον καλέσει στο Mέγαρο Μαξίμου και να εκθέσει την κατάσταση; Να του παραδώσει τον μουτζούρη και να τον κάψει όπως νόμιζε ο Σαμαράς γι’ αυτόν; Έλεος.
Επιτέλους τέλος. Η λύση βρίσκεται στα χέρια των πολιτών πλέον. Πρέπει να δημιουργήσουν ένα κίνημα που θα βγει στους δρόμους και θα αξιώσει από τον Τσίπρα και τον Μητσοτάκη να συνεργαστούν στην αποτροπή της καταστροφής. Να αποφύγει η χώρα τον κίνδυνο και μετά ας παίξουν το παιχνίδι της εξουσίας όπως νομίζουν.
Άλλως χαντακώνεται η χώρα και ανοίγει ο δρόμος στα πιο ακραία στοιχεία να συμπαρασύρουν την κοινωνία στον αντικοινοβουλευτικό και αντιευρωπαϊκό δρόμο τους. Αν το πετύχουν ο Τσίπρας και ο Μητσοτάκης θα είναι συνυπεύθυνοι- κατά το μέρος που αναλογεί στον καθένα.
Αν δεν το αντιλαμβάνονται θα τους το δείξει η κοινωνία με την κινητοποίηση της. Διαφορετικά θα είναι ακόμη μια φορά άξια της τύχης και των ηγετών της.
