Του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Και ξαφνικά, και ξαφνικά, στον ταλαίπωρο πολιτικό μας κόσμο εμφανίστηκαν – ή, πάντως, ανέβηκαν στην επιφάνεια – παράξενα ρεύματα.
Στην δημοσκοπικά προπορευόμενη, σε σημείο που τα στελέχη της να συμπεριφέρονταν ως ήδη εξουσία, Νέα Δημοκρατία έχουμε μια αίσθηση εσωτερικής ανησυχίας. αμφισβήτησης. ταραχής. Που δεν – ΔΕΝ – ανάγεται , ως φαίνεται, μόνο (ή ούτε και κυρίως) στην δημοσκοπική κόπωση/στην ελαφρά ανάκαμψη του ΣΥΡΙΖΑ (ειρήσθω εν παρόδω αμφότερα δεν είναι παρά παρεπόμενο των συσπειρώσεων: με 85% συσπείρωση στην Ν.Δ. «κάτι καλύτερο» χωρίς νέο κοινό δεν γινόταν, με 50-% στον ΣΥΡΙΖΑ μόνον άνοδος θα μπορούσε να αναμένεται ακόμη και χωρίς μεγάλους επαναπατρισμούς), αλλά σε εσωτερικές αμφισβητήσεις που πάντα «ανεβαίνουν» όταν εγκαθίσταται γκρίνια.
Το έπος Κατερίνας Παπακώστα κατά Αδώνιδος Γεωργιάδη, ή πάλιν η έκρηξη Λευτέρη Αυγενάκη με το «γιαλαντζί λαϊκιστής» για τον Αντ. Σαμαρά, εκεί ανάγονται. Όμως η ουσία είναι άλλη. Και είναι η αμφισβήτηση του Κυριάκου: άδικη, καθώς ό,τι μπορεί κάνει προκειμένου να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα σε έναν κομματικό χώρο ρεμπέτ-ασκέρ, όμως όταν η αμφισβήτηση αρχίζει….
Στον απέναντι χώρο, εκείνον του ΣΥΡΙΖΑ – ο οποίος όμως έχει την άνεση της … διακυβέρνησης, των αγαθών/της συνεκτικότητας της εξουσίας – οι ευρύτερα αναμενόμενοι τριγμοί, μια με την επιμελή εφαρμογή των συμφωνημένων με την Τρόικα (συμφωνημένων που κοστίζουν στον κοινό άνθρωπο) , μια με τον χαρωπό συναγελασμό με τον Τραμπ χθες και με τον Ερντογάν αύριο, οι τριγμοί αυτοί δεν ήρθαν! Ή πάντως μένουν πολύ-πολύ περιορισμένοι. Είναι όπως είπαμε η συνεκτικότητα της εξουσίας; Είναι μια προϊούσα σοσιαλδημοκρατικοποίηση-που-δεν-λέει-το-όνομά-της; Είναι replay του ΠΑΣΟΚ του 1984-87; Πάντως… κάτι είναι που κρατάει τα πράγματα/την αμφισβήτηση «κάτω».
Όμως το πιο ξαφνικό για τους περισσοτέρους – αν και υπήρχαν πρόδρομα σημεία εδώ και καιρό – ήταν η ευκολία με την οποία έδειξε να προχωράει η τωρινή, τρίτη αξιολόγηση του Μνημονίου-3. Δεν εννοούμε τόσο τα μέτωπα του συγκεκριμένου: εξωδικαστικός και για τα χρέη 20-50.000 ευρώ. κατώτατο για τις συντάξεις χηρείας. διάσωση (ενδεχομένως) του ΕΔΟΕΑΠ των δημοσιογράφων. ακόμη-ακόμη απαρτία και διαδικασία για κήρυξη απεργίας (το κατεξοχήν θέμα ταμπού). Ούτε καν τους επαίνους Ρέγκλινγκ του ESM για την επιτάχυνση εκκαθάρισης των ληξιπρόθεσμων του Δημοσίου. Ή και, ακόμη περισσότερο, την μη έγερση αντιρρήσεων για τα δημοσιονομικά 2017-18. Αναφερόμαστε στο όλο κλίμα του «άντε να προχωράμε, άντε να τελειώνουμε με την αξιολόγηση».
Αυτή η αιφνίδια αλλαγή κλίματος απαιτεί απ’ όλους αναπροσαρμογή. Όχι στρατηγικής, διότι… στρατηγική κανείς δεν είχε, αληθινά. Αλλά τουλάχιστον τακτικής. Και επικοινωνίας. Αμφότερα αναμένονται.
