Toυ Γ. Λακόπουλου
Όταν οι γόνοι που βρίσκονται στην εξουσία παραβιάζουν την αστική αγωγή τους και παραφέρονται, σημαίνει ότι έχουν δει στον ορίζοντα να διαγράφεται το πολιτικό τέλος τους και δεν το αντέχουν.
Ότι στον Κυριάκο Μητσοτάκη συνέβη εκτός της ελληνικής επικράτειας ήταν απλώς η ευκαιρία να τον πάρουν είδηση και στην Ευρώπη.
Η ανοίκεια επίθεση στον Έλληνα δημοσιογράφο του Euractiν, ήταν η συνήθης κατάσταση για το γιο του Κώστα Μητσοτάκη, που είχε πολλά κουσούρια, αλλά δεν έχανε ποτέ την ψυχραιμία του.
Ο γιος του τη χάνει συχνά και αν μου επιτρέπεται μια προσωπική αναφορά έχω σχετικές εμπειρίες.
-“Δεν συμφωνώ καθόλου με αυτά που γράφεις” που πέταξε επιθετικά στον κήπο του προεδρικού Μεγάρου, σε μια εκδήλωση για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, όταν ήταν ακόμη αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Τι να του απαντήσω μπροστά στον κόσμο; “Τι έχει ο Κυριάκος μαζί σου” με ρώτησε αργότερα ο τότε πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, γνωστός για την παροιμιώδη ευγένειά του απέναντι στους ανθρώπους της ενημέρωσης.
Το σκηνικό επαναλήφθηκε την επόμενη χρόνια. Αναμένοντας τις αφίξεις των επισήμων στο ίδιο κήπο, παρέα με την Έλλη Στάη και άλλους δημοσιογράφους, πλησιάζοντας που πέταξε βιτριολικά “εσύ είπες ότι δεν ξαναγράφεις, γιατί συνεχίζεις;”.
Πάλι η πλήθουσα αγορά εμπόδισε να του απαντήσω.
Η τρίτη φορά ήταν στην καμπίνα του αεροπλάνου προς τις Βρυξέλλες όταν που υπενθύμισε κακεντρεχώς, την παραδοχή μου ότι είχα πέσει έξω στις προβλέψεις μου. Εκεί κάτι ψιλοπανάντησα.
Σε μια άλλη περίπτωση δεν ήμουν εκεί για να το κάνω: όταν ζήτησε από εργοδότη του να με απολύσει με την απειλή ότι θα γίνει πρωθυπουργός. Προς τιμή του ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας τον αγνόησε. Όχι όμως άλλοι ιδιοκτήτες ΜΜΕ στους οποίους το γραφείο του επέβαλε τους συντάκτες που θα έκαναν το ρεπορτάζ της ΝΔ.
Ο ίδιος επενέβαινε προσωπικά όταν κάτι δεν του άρεσε σε ένα μέσο. Π.χ. όταν στον Αντ1 τοποθέτησαν διευθυντή τον πρώην βουλευτή της ΝΔ Γιάννη Μιχελάκη.
Περιττεύει βέβαια η -αναπάντητη- καταγγελία του Κώστα Βαξεβάνη ότι ο ίδιος προσωπικά αξίωνε από επιχειρησεις να μην του δίνουν διαφήμιση και όταν έγινε πρωθυπουργός τον έκοψε από παντού στο δημόσιο τομέα. Ακόμη και από το δικαίωμα της εφημερίδα τους να …υποβάλει ερωτήσεις στις συνεντεύξεις τύπου.
Υπάρχουν πολλά περιστατικά που δείχνουν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν αντέχει το διάλογο, τον έλεγχο και την κριτική. Και πολύ περισσότερα που αποδεικνύουν ότι από τότε που πήρε την κατάσταση στα χέρια του επιβάλλει σε κάθε μέσο που συμπράττει μαζί του -δηλαδή τα περισσότερα- να φιμώνει τους δημοσιογράφους του.
Η υπόθεση της Δήμητρας Κρουστάλλη είναι γνωστή. Όσο για την Έλενα Ακρίτα, αν του περνούσε από το χέρι θα την είχε κρεμάσει. Και αφού μιλαμε για τον ΔΟΛ, δεν ξεχνιέται βέβαια ότι από το βήμα της Βουλής, ….απαγόρευσε στον Σταύρο Ψυχάρη να πουλήσει την επιχείρησή του, σε όποιον ήθελε.
Είναι γνωστό ότι για τον Μητσοτάκη, εκτός από επικοινωνιολόγους, διαφημιστές και επίδικους του πολιτικού μάρκετινγκ, δουλεύει ένας ολόκληρος στρατός δημοσιογράφων, ενώ ο ίδιος προσωπικά προΐσταται του ΑΠΕ και της ΕΡΤ– μια εντελώς καθεστωτική πρακτική.
Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με το φαινόμενο ενός πολιτικού, που δεν υιοθετεί μόνο τον θεσμικό αυταρχισμό του Όρμπαν, αλλά εχει και προσωπική ΄κουλτούρας καταδίωξης όσων δεν ευθυγραμμίζονται με τις επιδιώξεις και τις επιθυμίες του.
Σ’ αυτές συμπεριλαμβάνει και τις αναφορές στην οικογένεια του. Αξιώνει – σωστά- την προστασία της από τη δημοσιότητα, αλλά ο ίδιος κάθε τόσο την κρεμάει στα μανταλάκια του Διαδικτύου. Ακόμη και για θέματα που οι άνθρωποι διεκπεραιώνουμε μεταξύ τους, όπως είναι η ανταλλαγή ευχών.
Δεν ήταν λοιπόν εξαίρεση η επίθεση στον δημοσιογράφο Σαράντη Μιχαλόπουλο με την ανάγωγη μαγκιά, ότι ” δεν πειράζει, θα αντέξει” τη προσβολή – που του έκανε. Σαν να ήταν υπάλληλος του- ή όπως θα ήθελε να είναι.
Η “ανάποδη” προσωπικότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει εντοπιστεί από νωρίς στο ευρωπαϊκό πολιτικο χώρο, γι’ αυτό και κανείς δεν θέλει να είναι προσωπικός φίλος μαζί του.
Πλην του ανεκδιήγητου Βαυαρού Μ. Βέμπερ τον οποίο είχε παρουσιάσει στο Ζάππειο ως σίγουρο πρόεδρο της Κομισιόν, κομπάζοντας ότι θα έχει άκρες. Εκτός παρέμειναν συνεργάτες, χωρίς να είναι σαφές σε τι συνεργάζονται.
Προσωπικούς φίλους Ευρωπαίους πολιτικούς δεν έχει. Μόνο για δουλειές μιλάνε. Όπως στην περίπτωση Μακρόν, του οποίου όμως είναι κυρίως πελάτης. Η Μέρκελ δεν ήθελε ούτε να τον βλέπει και απορούσε γιατί οι Νεοδημοκράτες δεν έδωσαν την ηγεσία τη Ντόρα που εκτιμούσε.
Ο Ζαν Κλωντ Γιουνγκερ δεν αντιπάθησε περισσότερο άλλον πρωθυπουργό, ιδίως την εποχή που του καταλόγιζε ότι “παζαρεύει με τον Τσίπρα το Μακεδονικό με τις … συντάξεις”. Αυτή καθ’ εαυτή η στάση Μητσοτάκη στη Συμφωνία των Πρεσπών ήταν από μόνη της λόγος να τον είχε στον μαυροπίνακα η ευρωπαϊκή πολίτικη τάξη.
Εξ αρχής δεν ήταν συμπαθής. Κάποτε ως επίτροπος ο Δημ. Αβραμόπουλος προσπάθησε να του οργανώσει ένα γεύμα με επιτρόπους. Πήγανή μόνο εφτά, του Αβραμόπουλου και του Κύπριου Χρ. Στυλιανίδη συμπεριλαμβανομένων.
Δεν είναι μόνο οι πολιτικοί, αλλά και οι υπάλληλοι. Ρωτήστε τη Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία στις Βρυξέλλες για την εντύπωση που σχημάτισαν όταν με το που έγινε αρχηγός της δεν δέχονταν να μεταφέρεται από και προς το αεροδρόμιο με τους συνεργάτες του με το βανάκι της ΜΈΑ που χρησιμοποιούντα όλοι οι πρωθυπουργοί και αρχηγοί κομμάτων. Αξίωνε να του βρίσκουν λιμουζίνα.
Η πρόσφατη εμφάνισή του στην -άδεια- αίθουσα του ευρωκοινοβουλίου έδωσε σε πολιτικές ομάδες και ευρωβουλευτές να του δείξουν την εκτίμηση τους και με τις αντιδράσεις του τους δικαίωσε.
Όταν ο Γιώργος Κύρτσος λέει ” με σταματούν στους διαδρόμους και με ρωτούν για τον Μητσοτάκη “τι είναι αυτός ο τύπος;” δεν υπερβάλλει.
Αυτή τη φορά κατέρρευσε ό,τι του είχε απομένει ως ηγετικό προφίλ σε ευρωπαϊκό επίπεδο. “Τίναξε όλη την διαδικασία στον αέρα. Μπήκε σαν ταύρος σε υαλοπωλείο να μας πει ότι η χώρα καταστρεφόταν το 2015 και τώρα αυτός έχει λύσει όλα τα προβλήματα” λέει ο Κύρτσος.
Το Βατερλό του Έλληνα πρωθυπουργού στο ευρωκοινοβούλιο την Τρίτη 5 Ιουλίου ήταν αντιστοίχως ανάλογο της εικόνας που έχουν για αυτόν στη Ευρώπη από καιρό.
Περισσότερο ως δημοσιογράφος και λιγότερο ως πολιτικός, ο πρώην ευρωβουλευτής του -που ανήκει πλέον στην ευρωομάδα του Μακρόν και αυτό κάτι λέει για τις σχέσεις του Γάλλου με τον Μητσοτάκη -περιγράφει:
“Δεν έχω ξαναδεί μεγαλύτερη ταπείνωση για πρωθυπουργό στο Ευρωκοινοβούλιο, Άρχισε να μιλάει για τον Τσίπρα και το 2015. Προκλήθηκε ένας γενικός εκνευρισμός κι έχω να πω ότι το 2019 ο Τσίπρας παρέδωσε μια οικονομία πολύ καλύτερη απ’ αυτήν που κατέληξε να έχει σήμερα ο Μητσοτάκης. Ήξερα τον πατέρα του, ότι είχε αδυναμία στο χρήμα, αλλά ο γιος είναι χειρότερος. Αν τον αφήσουμε να συνεχίσει να κυβερνάει, πάει να φτιάξει ένα καθεστώς. Θα μας τρελάνει όλους και στο τέλος θα τρελαθεί κι αυτος”.
Ας κρατήσουμε αυτές τις παρατηρήσεις, καθώς πλησιάζει η ώρα που ο άνθρωπος νόμιζε ότι δικαιούται να ασκεί την εξουσία ως δικαίωμα, θα ψάχνει κάποιον να του κουνήσει το μαντήλι. Στην Ευρώπη πάντως δεν θα λυπηθούν…
