Tου Γ. Λακόπουλου
Για την αποτελεσματικότητα της διακυβέρνησης 2004-09 από τον Κ. Καραμανλή μπορεί να έχει κάνεις όποια γνώμη θέλει- δικαίωμά του.
Από πολιτική άποψη αυτή η διακυβέρνηση κρίθηκε στις κάλπες του 2007 και του 2009 αντιστοίχως.
Από εκεί και πέρα όμως υπάρχουν τα πραγματικά περιστατικά που έχουν την απτόητη αξία τους. Αξιολογώντας αυτά τα περιστατικά αναδεικνύονται δυο στοιχεία:
Πρώτον, ο πόλεμος κατά του Καραμανλή οργανώθηκε από ένα σύμπλεγμα συμφερόντων -τα οποία ο ίδιος παρέδωσε στην ιστορία με τον χαρακτηρισμό “νταβατζήδες”- που εναντιώθηκαν στο νόμο για το βασικό μέτοχο.
Δεύτερον, διεκπεραιώθηκε πρωτίστως με την υπόθεση ανταλλαγών μεταξύ της Μονής Βατοπεδίου και δημοσίου που αναγορεύθηκε σε μεγάλο “σκάνδαλο” εμπλοκής συνεργατών του.
Ο Καραμανλής έχασε -στην κάλπη- αυτόν τον πόλεμο. Αλλά οι εξελίξεις τιμωρούν τους αντιπάλους του και δικαιώνουν τον ίδιο. Αυτή είναι η αλήθεια, για όποιον ενδιαφέρεται.
Πρώτα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε σύμφωνη με το κοινοτικό δίκαιο τη νομοθεσία για τον βασικό μέτοχο. Έστω και αργά, αφού εν τω μεταξύ οι διοικητικοί μηχανισμοί επηρέασαν τις πολιτικές εξελίξεις σε βάρος της τότε κυβέρνησης απορρίπτοντας αυτή τη νομοθεσία. Πρακτικά διευκόλυναν όσους δεν την ήθελαν γιατί τους αφαιρούσε το εργαλείο χειραγώγησης του δημοσίου βίου και κατάχρησης των πόρων του κράτους.
Τώρα ακυρώνεται και το εργαλείο διεξαγωγής του πολέμου. Η Ελληνική Δικαιοσύνη απάλλαξε όσους κατηγορήθηκαν για την υπόθεση αυτή- ενώ είχαν ηδη απαλλαγει τα πολιτικά πρόσωπα. Εδώ κλείνει αυτό το θέμα και ανοίγει ένα άλλο.
Από το 2009 και εντεύθεν ένας συγκεκριμένος κύκλος πολιτικών και παραγόντων των ΜΜΕ διατυπώνουν το ερώτημα: γιατί δεν μιλάει ο Καραμανλής; Εκμεταλλευόμενοι την επιλογή του πρώην πρωθυπουργού να μην ρίχνει λάδι στη φωτιά τουλάχιστον μέχρι να ξεκολλήσει η χώρα από την κρίση κάνουν τον έξυπνο. Αρκεί να δει κανείς τα σχόλια του Γ. Παπανδρέου και κάποιων εφημερίδων για να διακρίνει μια ιδιότυπη θρασυδειλία: επιτίθενται κομπάζοντας σε κάποιον που έχει αποφασίσει να μην μιλήσει πριν έλθει η ώρα.
Παρόλα αυτά ο Καραμανλής μίλησε -όταν χρειάσθηκε. Μίλησε και τη Δευτέρα 20 Μαρτίου 2017, με την ακόλουθη προσωπική δήλωση:
“Η σημερινή απόφαση της ελληνικής Δικαιοσύνης αποκαλύπτει το μέγεθος της αθλιότητας στην υπόθεση Βατοπεδίου. Αποκαλύπτει τις μεθοδεύσεις που μετήλθαν ύποπτα και ταπεινά συμφέροντα, ιδιωτικά και μικροπολιτικά, για να σκηνοθετήσουν τη σκευωρία. Ο στόχος προφανής: Να πληγεί με κάθε τρόπο η τότε κυβέρνηση. Συκοφαντώντας, σπιλώνοντας, ταλαιπωρώντας για χρόνια αθώους ανθρώπους και τις οικογένειές τους. Ζημιώνοντας τη χώρα σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη χρονική περίοδο.
Η σημερινή ετυμηγορία κλείνει μια μεγάλη πληγή. Αποκαθιστά την αλήθεια και την τιμή των προσώπων που τόσο άδικα κατηγορήθηκαν. Αφήνει βαρύτατα εκτεθειμένους όσους εμπνεύστηκαν και εκτέλεσαν το ανέντιμο εγχείρημα. Έστω και αργά, το φως στο τέλος πάντα νικάει το σκοτάδι”.
Πού είναι το ΠΑΣΟΚ να πάρει θέσει σ’ αυτό το θέμα ; Αν τα συμφέροντα αναγόρευσαν σε σκάνδαλο μια συνήθη πρακτική αναταλλαγών ανάμεσα στο δημοσιο και την εκκλησία , γιατι το πολιτικό προσωπικό του συντάχθηκε μαζί τους και τι λέει σήμερα;
Πού είναι οι πολιτικοί που έκαναν καριέρα πάνω σε ένα ανύπαρκτο σκάνδαλο να αναγνωρίζουν ότι έκαναν λάθος; Πού βρίσκονται οι εισηγητές υπέρ της παραπομπής Ρουσόπουλου στη Βουλή; Πού είναι ο Σαμαράς που δεν ήθελε να απολογηθεί; Πού βρίσκονται οι εισηγητές υπέρ της παραπομπής Ρουσόπουλου στη Βουλή; Πού είναι ακόμη και ο Κυριάκος Μητσοτάκης να μιλήσει για τη δικαίωση του κόμματός που διοικεί σήμερα; Μια καθηστερημένη και μίζερη ανακοίνωση μόλις 38 λέξεων.
Σ’ αυτή την υπόθεση δεν ηττήθηκε ο Καραμανλής. Ηττήθηκε η πολιτική. Και με τη σημερινή σιωπή η ήττα της μετατρέπεται σε Βατερλό.
Αλλά αν για τους πολιτικούς και τα κόμματα σ’ αυτά τα θέματα είναι σαν να ζητάει κάνεις καλλιγραφίες από την κυρία του μυλωνά, για την δημοσιογραφίας και τα ΜΜΕ είναι ντροπή.
Σε πόσα ΜΜΕ από εκείνα που πρωτοστάτησαν στο “μεγάλο σκάνδαλο” αναδειχθηκε δήλωση Καραμανλή; Πόσοι από τους αρθρογράφους που δίκασαν και ξαναδίκασαν τον Καραμανλή, τον Ρουσόπουλο, τον Γιάννη Αγγέλου, είχαν το θάρρος να παραδεχθούν τώρα ότι δεν υπήρξε σκάνδαλο;
Όχι ότι δεν έκαναν καλά όσοι κάλυψαν ή σχολίασαν τότε να γεγονότα. Η δημοσιογραφία δεν ασκείται με τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις, αλλά με πληροφορίες. Αυτές τις πληροφορίες είχαν, αυτές δημοσίευαν.
Ακόμη και τα ΜΜΕ που ανήκουν στους θιγομένους “νταβατζήδες”, ας πούμε ότι καλώς έκαναν δια των διατεταγμένων αρθρογράφων τους προβάλλοντας ως μεγάλο θέμα σε βάρος της κυβέρνησης την υπόθεση.
Σήμερα όμως, που η υπόθεση αποδεικνύεται φιάσκο, που αποδεδειγμένα δεν υπάρχει σκάνδαλο, γιατί δεν το σημειώνουν, από εντιμότητα απέναντι στους αναγνώστες τους; Γιατί δεν δημοσιεύουν καν τη δήλωση του Καραμανλή τον οποίο διέσυραν τότε; Γιατί δεν παίρνουν πίσω όσα έγραψαν για τον σεμνό Γιάννη Αγγέλου που δεν είναι εδώ για να τους απαντήσει;
Όχι να απολογηθούν σε κανένα. Δεν είναι υποχρέωση των δημοσιογράφων να απολογούνται, ακόμη και όταν κάνουν λάθος. Είναι υποχρέωση να διορθώνουν και να αποκαθιστούν.
Να πουν στους αναγνώστες τους ότι η πολύκροτη υπόθεση για την οποία έγραφαν και σχολίαζαν για χρόνια δεν έχει ενόχους. και παραπλανήθηκαν όταντους στιγμάτιζαν. Σφυροκοπούσαν τον τότε πρωθυπουργό, συντασσόμενοι με τους πολιτικούς αντιπάλους του, αλλά αυτό αποδεικνύεται άδικο.
Δεν είναι ντροπή η επανόρθωση. Γι’ αυτό οι πολίτες γυρίζουν την πλάτη στις εφημερίδες.
