«Καρα-ενδιαφέρον», που θα έλεγε και κάποιος «Καρανίκας»…

 

Toυ  Ανδρέα Γιαννόπουλου

ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣΕσχάτως, ασχολήθηκε η κοινή γνώμη με το βιογραφικό και την κατάρτιση συμβούλων του πρωθυπουργού. Μικρή σημασία έχει να σταθεί κανείς  στα – ανύπαρκτα – προσόντα τους. Θα επρόκειτο, άλλωστε, περί υποκρισίας.

Δεν είναι καινούριο το φαινόμενο. Απλώς, τους τελευταίους μήνες, έχει οξυνθεί. Άνθρωποι χωρίς καμιά απολύτως κατάρτιση καταλαμβάνουν επιτελικές θέσεις στον πυρήνα της κεντρικής διοίκησης της χώρας. Μοναδικά τους προσόντα: οι «αγώνες» και η κομματική ταυτότητα.

Δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί πειστικώς ότι και σε παλαιότερες κυβερνήσεις δεν συνέβαιναν παρόμοια φαινόμενα. Ωστόσο, η ιστορική ακρίβεια επιτάσσει να θυμηθούμε ότι από επιτελικές θέσεις σε Γραφεία πρωθυπουργών πέρασαν προσωπικότητες όπως ο Χρ. Μαχαιρίτσας, ο Γ. Κρανιδιώτης, ο Ν. Θέμελης – είμαι βέβαιος ότι ξεχνώ και άλλους. Στελέχη με τυπικά και ουσιαστικά προσόντα, έξωθεν καλή μαρτυρία και, κυρίως, αποτελεσματικότητα στο έργο που ανέλαβαν. Χωρίς να στερούνται και τους αγώνες – χωρίς εισαγωγικά…

Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου η διακυβέρνηση είναι απολύτως πρωθυπουργοκεντρική, η απουσία στελεχών – συμβούλων στο Γραφείο πρωθυπουργού – και, δυστυχώς, και στα Γραφεία υπουργών -, σε συνδυασμό με την κακή δημόσια διοίκηση, κοστίζει ακριβά. Ειδικά σήμερα, όπου η πατρίδα μας τραντάζεται σαν καρυδότσουφλο, με όλα τα μέτωπα ανοιχτά, με τη διεθνή θέση της χώρας χαμηλά όσο ποτέ στο πρόσφατο παρελθόν, πώς αλήθεια θα δοθούν οι μάχες που θα επιτρέψουν στη χώρα να βγει από το θεοσκότεινο τούνελ;

Ποιο επιτελικό κέντρο είναι σήμερα σε θέση να χαράξει στρατηγική και σχέδια δράσης; Με στελέχη-συμβούλους για γέλια και για κλάματα, και μια δημόσια διοίκηση κακοπληρωμένη, απαξιωμένη, αποθαρρυμένη και, εν τέλει, αναποτελεσματική, η χώρα δεν μπορεί να βλέπει το μέλλον με αισιοδοξία.

Αν δεν πάρουμε το τιμόνι εντελώς αλλιώς, το σκάφος πηγαίνει ολοταχώς στα βράχια. Είναι η ώρα των μεγάλων στρατηγικών επιλογών. Προ καιρού, είχα ακούσει τον νυν Φινλανδό Αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και τ. Πρωθυπουργό, Jyrki Katainen, να λέει ότι, όταν η χώρα του βρέθηκε στη δίνη της οικονομικής κρίσης τη δεκαετία του ’80, ενώ περιέκοψαν κατά χ% όλες τις δημόσιες δαπάνες, αύξησαν κατά 20% τις δαπάνες για έρευνα και τεχνολογία. Κάτι ανάλογο, ίσως, θα πρέπει να κάνει και η Ελλάδα. Χωρίς επένδυση στη δημόσια διοίκηση και έμφαση στον επιτελικό σχεδιασμό, δεν θα υπάρξει προκοπή. Με το συγκεκριμένο πολιτικό προσωπικό, που, στη μεγάλη του πλειονότητα, αδυνατεί να αντιληφθεί την κρισιμότητα των περιστάσεων και, κυρίως, να χαράξει και να εφαρμόσει σχέδιο εξόδου από την κρίση, μια στιβαρή δημόσια διοίκηση, με ικανά και καταρτισμένα στελέχη είναι η μόνη σανίδα σωτηρίας.

Τις μέρες αυτές, η εφημερίδα Le Figaro δημοσίευσε μια ετήσια έρευνα με τους 100 Γάλλους ηγέτες κάτω των 40 ετών, οι οποίοι θα μεταρρυθμίσουν και θα αλλάξουν τη Γαλλία. Μέσα στους ηγέτες αυτούς, συμπεριλαμβάνονται και στελέχη – σύμβουλοι του Προέδρου της Δημοκρατίας, Υπουργών, της Δημάρχου Παρισιού. Οι φερέλπιδες αυτοί νέοι έκαναν τις επιλογές τους στη ζωή: σπούδασαν στα καλύτερα πανεπιστήμια, δούλεψαν σε κορυφαίες εταιρείες του ιδιωτικού τομέα, πέρασαν από επιτελικές θέσεις της κεντρικής δημόσιας διοίκησης και, κάποτε στο μέλλον, θα επιστρέψουν, ίσως, στον ιδιωτικό τομέα. Στο βιογραφικό τους δεν υπάρχει η γραμμή «αγώνες», «καταλήψεις», «πλατείες αγανακτισμένων» ή «υποψηφίων στις δημοτικές εκλογές με τον συνδυασμό δείνα»…

Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να γινόταν μια αντίστοιχη έρευνα/αξιολόγηση και στην Ελλάδα για τους 100 ηγέτες που θα αλλάξουν τη χώρα τα επόμενα χρόνια…

«Καρα-ενδιαφέρον», που θα έλεγε και κάποιος «Καρανίκας»…