Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Λάθος αντίληψη: Ό,τι εκτίθεται στο δημόσιο χώρο περιέχει την επικοινωνία του γι’ αυτό που είναι, όχι γι’ αυτό που δείχνει…
Δεν είναι ασφαλώς Εύα Καϊλή, ούτε Άννα Διαμαντοπούλου – για να μνημονεύσουμε δυο σταρ του ΠΑΣΟΚ που καλύπτουν δυο διαφορετικές – εν αμαρτίες και προσοδοφόρους περιόδους του: το «λόμπινγκ» και τον «εκσυγχρονισμό».
Η κυρία Κατερίνα Λάσπα είναι απλώς μια περσόνα σε παρακμή. Με την έννοια της παρελθούσης λάμψης της – όπως την αποτύπωναν τα ελαφρά περιοδικά, κυρίως με κουτσομπολιά και φωτογραφίες της από την πλαζ.
Μπήκε στη ζωή μας επίσης από μια πολιτική που μυρίζει παρακμή, αφού αναζητά την επικράτησή της στην επιστράτευση φωτογένειας και μύθων – και ας μην είναι μεγέθη που εγγυώνται κοινοβουλευτική επάρκεια.
Ήδη φημολογείται ότι εκτός από «φίρμες» που θα κοσμούν τα ψηφοδέλτιά του Νίκου Ανδρουλάκη, στην κορυφή της αριστίνδην λίστας του θα βρίσκεται πάλι ο Πύρρος Δήμας.
Η γενικώς κοντή μνήμη του προέδρου του ΠΑΣΟΚ δεν του επιτρέπει να συνυπολογίσει ότι ο δοξασμένος ολυμπιονίκης έχει ήδη θητεύσει στη Βουλή, ως εκλεκτός του Βαγγέλη Βενιζέλου.
Αλλά η μόνη προσφορά του στον κοινοβουλευτικό βίο της χώρας ήταν ότι στάθηκε μπροστά σ’ έναν χρυσαυγίτη, όταν πήγε να τσαμπουκαλευτεί στα έδρανα του ΠΑΣΟΚ.
Χρήσιμο, αλλά συνεισφορά στην πολιτική και στο κόμμα που σε τοποθέτησε στους 300, δεν το λες.
Η περίπτωση της Λάσπα είναι αξιοπρόσεκτη. Όχι για το βιογραφικό της, που δεν έχει τίποτε το πολιτικό, ώστε να δικαιολογεί τον διορισμό της ως επικεφαλής Τομέα, σε ένα, ας πούμε, σοσιαλιστικό κόμμα.
Κυρίως ως ερμηνεία της ελλειμματικής ανάλυσης του Ανδρουλάκη που τη διόρισε «στέλεχος», για την ψηφοθηρική ενίσχυση της κομματικής αίγλης του.
Αν πριν διεκδικήσει την ηγεσία είχε μελετήσει την κομματική προϊστορία, θα γνώριζε ότι το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου απέρριψε την υποψηφιότητα του Στέλιου Καζαντζίδη – που θα έπεφτε σαν κομήτης στους αντιπάλους του.
Ο λόγος; Δεν είχε στοιχεία πολιτικής. Ενδεχομένως και να σκέφθηκε ότι θα δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα απ’ όσα θα λύσει.
Αυτό ακριβώς που συμβαίνει με την επικεφαλής του Τομέα Εθελοντισμού του ΠΑΣΟΚ. Από το πολιτικό λεξικό βρήκε να διαλέξει τη λέξη «αθλιότητα» για να χαρακτηρίσει μια καθόλα φυσιολογική εκδήλωση.
Η εναντίωση σε drag queens που διαβάζουν παραμύθια σε παιδιά είναι χαρακτηριστικό των ακροδεξιών πολιτικών – όπως τους ξέρουμε από τη Χρυσή Αυγή, αλλά και από τη ΝΔ.
Η Λάσπα προφανώς δεν είναι ακροδεξιά και μάλλον δεν είναι τίποτε. Δεν υπάρχει στη διαδρομή της κανένα στοιχείο, δηλωτικό της ιδεολογία της.
Αυτό είναι το πρόβλημα του πολιτικού αρχηγού που την «ανακάλυψε»: νομίζει ότι το σελοφάν είναι αρκετό για να προκαλέσει λάμψη.
Λάθος αντίληψη: Ό,τι εκτίθεται στο δημόσιο χώρο περιέχει την επικοινωνία του γι’ αυτό που είναι, όχι γι’ αυτό που δείχνει…
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
