Του Γ. Λακόπουλου
Όσοι προσπαθούν να αποκρυπτογραφήσουν τις πρώτες αντιδράσεις από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ για την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ καταλήγουν στο ότι εκτός από αντιφατικές είναι και φοβικές.
Υποδηλώνουν την αγωνία της σχετικά νέας ηγεσίας του κόμματος ότι η αυτο- ικανοποίηση που διέκρινε ως τώρα τη λειτουργία της υπονομεύεται. Τη θέση της παίρνει η αγωνία για ενδεχόμενη διείσδυση του νέο-μητσοτακισμού στις γραμμές του ΠΑΣΟΚ, ακριβώς τη στιγμή που επιχειρεί τη μετεξέλιξή του σε Δημοκρατική Παράταξη.
Πιο απλά το ΠΑΣΟΚ και η Φώφη Γεννηματά κινδυνεύουν από τη ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Εξ ου και η εσπευσμένη οριοθέτηση με όρους «αβύσσου», στην οποία, ωστόσο, τουλάχιστον ένας βουλευτής της δεν είχε πρόβλημα να καθρεφτιστεί.
Στην πολιτική δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από τη λάθος ανάγνωση των δεδομένων, άρα και τη λάθος τοποθέτηση των μετώπων. Αυτό ακριβώς συμβαίνει στο ΠΑΣΟΚ στον απόηχο των εξελίξεων στη ΝΔ. Θεωρούν ότι το Κίνημα κινδυνεύει να απορροφηθεί από τον Κυριάκο και την Κεντροδεξιά, ενώ το πρόβλημα βρίσκεται στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση.
Με την εκλογή Μητσοτάκη και την ενδεχόμενη αποκόλληση της ΝΔ από την ακροδεξιά οπτική των πραγμάτων που έχει επιβάλει σύστημα Σαμαρά, το ΠΑΣΟΚ κινδυνεύει να απορροφηθεί όχι από την ΝΔ από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το κοινό του ΠΑΣΟΚ δεν θα γητευτεί από τον λόγο του Κυριάκου- αυτό αφορά ίσως κάποια στελέχη- αλλά θα ακούσει καλύτερα το λόγο του Τσίπρα.
Στο βαθμό που ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα καταφέρει να δημιουργήσει μια σύγχρονη Κεντροδεξιά Παράταξη και από αυτή τη θέση θα συγκρουστεί με την κυβέρνηση, αυτομάτως αναδημιουργηθεί ένα νέο πεδίο πόλωσης. Σ’ αυτό το πεδίο όσοι κινούνται σήμερα στο χώρο που καλύπτει το ΠΑΣΟΚ ή όσοι το ψήφισαν, τέλος πάντων, θα πρέπει να επιλέξουν: ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ; Τσίπρας ή Μητσοτάκης;
Δεν χρειάζεται πολύ για να καταλάβει κανείς ότι η πιο λυτρωτική επιλογή θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά αν επιβεβαιωθούν οι εκτιμήσεις ότι ο Τσίπρας θα μετακινηθεί προς την Κεντροαριστερά για να συνεργαστεί με την Ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.
Ιστορικά το ΠΑΣΟΚ είχε κοινή πορεία με την Αριστερά και ποτέ με τη Δεξιά. Στον όρο ‘Δημοκρατικές δυνάμεις ‘ ο Ανδρέας Παπανδρέου ενέτασσε και το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Για δεκαετίες συμπορεύτηκαν, όχι μόνο στους μαζικούς χώρους αλλά και σε πολιτικά θέματα.
Μέχρι και την περίοδο Σημίτη, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η εν γένει Αριστερά, έχουν ανοιχτούς διαδρόμους επαφής, σε σημείο που γινόταν λόγος ακόμη και για συνένωση. Αυτό άλλωστε διευκόλυνε όχι μόνο στελέχη, αλλά και δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ να μετακινηθούν στον Τσίπρα, όταν το ΠΑΣΟΚ στράφηκε στα Μνημόνια.
Το χάσμα ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και την Αριστερά, άνοιξε δολίως, ο Γ. Παπανδρέου που γύριζε πλήρως την πλάτη στην Αριστερά, υπέρ δεξιόστροφων ή και απόλιτικων επιλογών -και σε πολιτικές και σε πρόσωπα. Με βάση την κατάσταση κλειστών θυρών με τους αριστερούς που δημιουργήθηκε ο Βενιζέλος συγκυβέρνησε με τον Σαμαρά, όπως άλλωστε επέβαλαν και τα εκλογικά ποσοστό της εποχής.
Το θέμα όμως δεν ήταν η συμπόρευση ήταν η αξιακή -και ιδεολογική ενίοτε- ταύτιση με τη Δεξιά και η απόλυτη και μετωπική σύγκρουση με την Αριστερά, που παραβίαζε τις παραδόσεις αλλά και την ιδεολογία του ΠΑΣΟΚ.
Με βάση την εικαζόμενη κεντροδεξιά ανασύνταξη που θα επιχειρήσει ο Κ. Μητσοτάκης είναι λογικό να συμπεράνει κανείς ότι τα ιστορικά αντανακλαστικά των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ θα τους οδηγήσουν αταβιστικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι προς τη ΝΔ.
Άρα το ΠΑΣΟΚ δεν βρίσκεται μπροστά στο ενδεχόμενο να καταλάβει το χώρο του η ΝΔ και να το αποδυναμώσει, αλλά μπροστά στην πιθανότητα να απορροφήσει τη βάση του ο ΣΥΡΙΖΑ, ανανεώνοντας τα ιστορικά αντιδεξιά ανακλαστικά του. Συνεπώς, η λάθος ανάλυση οδηγεί και σε λάθος ρητορική στην ηγεσία της Χαρ. Τρικούπη.
