Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Για την οικογένεια Μητσοτάκη ο Γιώργος Γεραπετρίτης είναι απλώς άνθρωπος ειδικών αποστολών στο πολυπλόκαμο σύστημα της εγχώριας επιχειρηματικής τάξης, που απομυζά τους δημοσίους πόρους.
Όταν ο Ερντογάν θεωρεί τη «Διακήρυξη των Αθηνών» που υπέγραψε με τον Μητσοτάκη, προέκταση της «Συμφωνίας της Μαδρίτης» που υπέγραψε ο Ντεμιρέλ με τον Σημίτη, αναμενόμενο είναι να θεωρεί και τη Νίσυρο προέκταση των Ιμίων – και συνεπώς εξ ίσου «γκρίζα».
Ο τελευταίος ελληνοτουρκικός «θρίαμβος» της ΙΧ διπλωματίας του Έλληνα πρωθυπουργού, κατέρρευσε λίγο πριν πάει στην Άγκυρα για να τον προεκτείνει – ποιος ξέρει με τι.
Ίσως με βραβείο Πομπέο, για τη μείωση – προς εξαφάνιση – του «στρατιωτικού αποτυπώματος» στα ελληνικά νησιά: και οι πέτρες ξέρουν ότι το περιεχόμενο των αποθηκών τους, στην Ουκρανία βρίσκεται…
Όταν ο γείτονας, με τον οποίο διακηρύσσεις ότι εξασφάλισες «καλές σχέσεις» – παρ’ ό,τι ουδέποτε έπαψε να επιβουλεύεται τα δικαιώματά σου – «γίνεται Τούρκος», γιατί δεν τον ρώτησες προτού αναπτύξεις μια οικολογική δραστηριότητα στο Αιγαίο, δεν έκανες απλώς λάθος: έκανες παραχώρηση.
Από το 2019 και εντεύθεν η σχέση Μητσοτάκη – Ερντογάν κινείται στο πλαίσιο του μονομερούς κατευνασμού και καλύπτεται με πέπλο μυστηρίου. Με αποκορύφωμά το γεύμα στο Βόσπορο το 2022, για το οποίο δεν ενημερώθηκε ούτε ο – τότε – υπουργός Εξωτερικών.
Αν ο Νίκος Δένδιας, ως επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας, έμενε εκτός της διπλωματικής δραστηριότητας της χώρας στο πεδίο των ελληνοτουρκικών σχέσεων επειδή θεωρείται εσωκομματικός αντίπαλος, ο διάδοχός του γιατί μένει;
Το ερώτημα ίσως έπρεπε να τεθεί αλλιώς: γιατί ως διάδοχός του, προτιμήθηκε ένας – αδαής των διεθνών σχέσεων – εξωκοινοβουλευτικός;
Γιατί, για πρώτη φορά στη μεταπολεμική Ιστορία της χώρας, τα ελληνοτουρκικά δεν υπάγονται στην αρμοδιότητα του υπουργού, αλλά μιας, επίσης εξωκοινοβουλευτικής, υφυπουργού, που θεωρείται αφεντικό στο νεοκλασικό της Βασ. Σοφίας από την εποχή που ήταν απλή πρωθυπουργική σύμβουλος;
Ο Γιώργος Γεραπετρίτης τοποθετούμενος στο υπουργείο Εξωτερικών δεν πήρε εξουσίες και ισχύ. Για την οικογένεια Μητσοτάκη είναι απλώς άνθρωπος ειδικών αποστολών στο πολυπλόκαμο σύστημα της εγχώριας επιχειρηματικής τάξης, που απομυζά τους δημοσίους πόρους.
Ωστόσο είχε την ευφυΐα να κατοχυρώσει νομικά πως για ό,τι συμβεί στα ελληνοτουρκικά, δεν πρέπει να τον τρέχουν σε επιτροπές και ανακρίσεις: μεταβιβάζοντας επισήμως τις συναφείς αρμοδιότητες. Πρακτικά ο υπουργός Εξωτερικών, δεν είναι υπουργός Εξωτερικών.
Ακριβώς το ίδιο είχε κάνει και για τα…Τέμπη, όταν ανέλαβε υπουργός Μεταφορών, μετά την παραίτηση του αξιοθρήνητου Καραμανλή. Δεν είναι η κορυφή της νομικής επιστήμης, αλλά ξέρει ότι οι υπογραφές έχουν συνέπειες και τις αποτάσσεται. Σοφό για τον ίδιο, αλλά ύποπτο για τη χώρα.
Η συμβολή του στη διαβόητη πλέον «Διακήρυξη Φιλίας» Μητσοτάκη – Ερντογάν, ήταν η δουλική κλίση της κεφαλής – και της μέσης – μπροστά στον Σουλτάνο. Έκτοτε απλώς παρίσταται και… παρακολουθεί. «Δειλός μοιραίος και άβουλος αντάμα», θα έλεγε ο Βάρναλης.
Υπάρχει ως ντεκόρ στις διαπροσωπικές διευθετήσεις Μητσοτάκη: Αιγαίο, Κυπριακό, Βαλκάνια, Ισραήλ, Εμιράτα, ΗΠΑ. Ο Πρωθυπουργός ανατινάζει σχέσεις αιώνων με τη Ρωσία και ο Γεραπετρίτης απαγορεύει την παρουσία διπλωματικών εκπροσώπων της, ανά τον κόσμο, στον εορτασμό της 25ης Μάρτιου.
Η Ντόρα στο Συμβούλιο της Ευρώπης καταλύει προαιώνιες σχέσεις με τη Σερβία και ο υπουργός Εξωτερικών απλώς θα το επικυρώσει.
Με την τελευταία αξίωση των Τούρκων στο Αιγαίο, αν δεν έλεγε δυο κουβέντες ο Δένδιας, η «υπηρεσιακή» απάντηση Γεραπετρίτη, ως ελληνική αντίδραση, θα έμενε σε μια λέξη: Άφεριμ!
AΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
