Του Νίκου Γαλάτη
Ο Ερντογάν ήρθε κι έφυγε αφού ο Αλέξης Τσίπρας επέστρεψε από τις ΗΠΑ. Προφανώς δεν ήρθε να συζητήσει για την συνθήκη της Λωζάνης- που είναι για εσωτερική κατανάλωση- και τελικά το μένει που μένει από τις δυο αυτές επισκέψεις είναι ο νέος ρόλος της Ελλάδας στην περιοχή- πράγμα που δεν αρέσει σε όσους θέλουν αυτή την κυβέρνηση να καταστρέφει την χώρα και να τους εμποδίζει να κυβερνήσουν.
Ακόμα και οι εξελίξεις στην γείτονα χώρα που δεν θέλει πια να λέγεται Μακεδονία και κατεβάζει τα αγάλματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου προκειμένου να περάσει την πόρτα της εισόδου στην Ευρώπη είναι θετικές για την Ελλάδα που δεν αποτελεί μόνο τον “πορτιέρη” της Ευρώπης- αλλά σχεδιάζει να εξελιχθεί σε ενεργειακό κόμβο- με μια πολιτική που διαφέρει εμφανώς από πολιτικές εθνικού απομονωτισμού.
Σα να μην έφταναν αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι εκ νέου ο νικητής των εθνικών εκλογών στην Ελλάδα, εάν οι κάλπες στηθούν μετά το τέλος του 2018 προβλέπει η μεγαλύτερη γερμανική τράπεζα- τη στιγμή που οι δημοσκοπήσεις λένε πως οι πολίτες δεν θέλουν πρόωρες εκλογές.
Προφανώς όλα θα κριθούν από την συμφωνία με τους εταίρους, την έξοδο στις αγορές και την ελάφρυνση χρέους, αλλά η Ελλάδα έτσι κι αλλιώς μπαίνει σε μια νέα εποχή που διαφέρει από αυτή που άρχισε το 2009. Τα αγκάθια υπάρχουν και είναι τα πλεονάσματα που μπορεί να “φρακάρουν” την έξοδο από το μνημόνιο, αλλά ο Αλέξης Τσίπρας τον Αύγουστο του 2018 θα μπορεί- αν όχι να πανηγυρίζει για το κόστος- να λέει πως παρέλαβε μια χώρα με την πλάτη στο τοίχο, την οδήγησε στα βράχια, άλλαξε πολιτική και μπορεί να υποσχεθεί ένα καλύτερο μέλλον.
Η πολιτική σταθερότητα είναι πιο αναγκαία από κάθε αλλαγή που μπορεί και να σημαίνει χάος. Μπορεί να χαράζει και μια ελπίδα εθνικής συννενόησης αφού τα δύο ή τρία μεγαλύτερα κόμματα- αν μάλιστα η κυβέρνηση σχεδιάζει την μείωση φόρων που υπόσχεται ο Μητσοτάκης- τελικά δεν διαφέρουν πολύ από τους στόχους τους.