Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ο Τσίπρας θα κερδίσει ίσως την επουράνιο βασιλεία. Εν τω μεταξύ ο Μητσοτάκης κερδίζει διαρκώς την επίγειο.
Η ποιοτική ανάλυση των πολιτικών – γιατί όχι και των προσωπικών;- στοιχείων του Κυριάκου Μητσοτάκη, σε σύγκριση με τον Αλέξη Τσίπρα , είναι συντριπτική υπέρ του δεύτερου.
Στην περίπτωση Τσίπρα : μεστός πολιτικός λόγος, ελκυστική δημόσια παρουσία και σκηνική ανωτερότητα, γήινη συμπεριφορά, διαυγείς προθέσεις και υγιείς συναναστροφές, αγωνιστική διαδρομή, πολιτικές υπέρ της κοινωνίας.
Το προφίλ Μητσοτάκη: παρασκήνιο, διαπλοκή, μηχανορραφίες, ρηχός λόγος, αντιλαϊκοί στόχοι, υστερόβουλες επιδιώξεις, σκηνική αδεξιότητα , αδίστακτες πρακτικές, αλαζονεία , νεποτισμός και πάθος επικυριαρχίας, με κάθε μέσο.
Υπάρχει όμως ένα στοιχείο στο οποίο η λειτουργία του σημερινού Πρωθυπουργού είναι υποδειγματική και συντριπτική σε βάρος του Τσίπρα: ο επαγγελματισμός.
Ήθελε επικοινωνία; Αγόρασε τον Γκρίνμπεργκ. Έψαχνε για ΜΜΕ ; Ντιλάρισε με τους ιδιοκτήτες και εξαγόρασε δημοσιογράφους.
Κάνει επιλογές με κρύο αίμα, χωρίς αμφιταλαντεύσεις και συναισθηματισμούς.
Δεν χρησιμοποιεί ερασιτέχνες και μαθητευομένους. Βρίσκει αποτελεσματικούς, ακόμη και αν υπόκεινται στον μισό ποινικό κώδικα- ή τους έχει εγγράψει στο βιβλίο παρακολουθήσεων της ΕΥΠ.
Πιο απλά: στο κομματικό και κυβερνητικό μάνατζμεντ ο Μητσοτάκης κάνει τον Τσίπρα να φαίνεται αμήχανο μαθητούδι.
Ο πρώην Πρωθυπουργός, δεν ξήλωσε ποτέ εν ψυχρώ υπουργό του και ας υπήρχαν δεκάδες περιπτώσεις, που έπρεπε.
Δεν κατέβασε από το τρένο κανένα κομματικό κοκοράκι κι ας του έδιναν διαρκώς αφορμές.
«Άντε μην τα πάρω», είπε όταν σε συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής κάποιοι του έβγαζαν γλώσσα. Δεν τα πήρε.
Υπήρξε ηγέτης αλλά δεν διόρισε ποτέ τον εαυτό του πρόεδρο στο κόμμα του, ή Πρωθυπουργό στην κυβέρνησή του.
Αντί για αποκεφαλισμούς, έκανε κονσομασιόν στον Πολάκη, τον Σκουρλέτη, τον Τζανακόπουλο, τον Κούλογλου, τον Φίλη, τον Παππά…
Ο Μητσοτάκης ,δεν κατάφερε να γίνει ηγέτης, αλλά είναι αρχηγός -και τα σκυλιά δεμένα.. Μάνατζερ από την πρώτη στιγμή.
Πέταξε στα αζήτητα την ΟΝΝΕΔ και τη ΔΑΚΕ και έβαλε όριο ακόμη και στους προκάτοχούς του.
Ξηλώνει με ευκολία κυβερνητικούς,, κομματικούς και κοινοβουλευτικούς , γιατί απλώς τον βλάπτουν πολιτικά.
Με την ίδια ευκολία υιοθετεί τους χειρότερους και δίνει αξιώματα σε τυχοδιώκτες και ανεμομαζώματα. Αλλά όλοι είναι αναλώσιμοι.
Φίλοι του σαν τον Μπεκίρη και τον Λιβανό εξοβελίσθηκαν. Ποιος Πατούλης και ποιος Μηταράκης;
Αντίθετα Βορίδης, Πλεύρης και Αδωνις μένουν μπαλαντέρ. Ο Μπογδάνος μπαινόβγαινε.
Υιοθετεί πρόσωπα, ιδέες, πολιτικές και το αντίθετό τους, και τους τελειώνει αν υπονομεύουν την πορεία του στην εξουσία.
Σχηματίζει υπουργικά συμβούλια κολλητών, αλλά και εξαγορασμένων, παρακολουθουμένων και δουλοπρεπών και τους αποκεφαλίζει, αν πρόκειται να κερδίσει.
Στυγνός επαγγελματισμός. Ακόμη και την αδελφή του έριξε στο καναβάτσο, όταν πήγε να κάνει την ψηλότερη.
Τσίπρας -Μητσοτάκης. Διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικοί κόσμοι, άλλες κουλτούρες, άλλο πολιτικό ύφος και ήθος.
Ο πρώτος ψάχνεται , αυτό-ενοχοποιείται, μετράει σχέσεις και ηττάται..
Ο δεύτερος κόβει κεφάλια δίκαιων και αδίκων και παίρνει αυτό που θέλει.
Ο Τσίπρας θα κερδίσει ίσως την επουράνιο βασιλεία.
Εν τω μεταξά ο Μητσοτάκης κερδίζει διαρκώς την επίγειο.
AΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
