Παν. Καμμένος: Αναζητάει το δρόμο του εκτός κυβέρνησης Τσίπρα

ΦΩΤΟ: ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΛΕΣΙΔΗΣ

Του Γ. Λακόπουλου

Υπό κανονικές συνθήκες με όσα είπε ο Παν. Καμμένος το Μακεδονικό έπρεπε να θεωρείται ήδη κλεισμένο -χωρίς λύση.  Για την ακρίβεια είπε ότι δεν θα έρθει στην Βουλή καμία συμφωνία προς κύρωση, αν προηγουμένως δεν έχουν γίνει αλλαγές στο Σύνταγμα της ΠΓΔM και πάντως -ο ίδιος και οι  ΑΝΕΛ- “δεν ψηφίζουμε ποτέ κανένα όνομα που να περιλαμβάνει τον όρο “Μακεδονία», όποιο και να είναι”.

Όταν λέει τέτοια πράγματα ο υπουργός Άμυνας -και κυβερνητικός εταίρος- τι άλλη απόδειξη θέλουμε για το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων;

Βεβαίως, πάλι υπό κανονικές συνθήκες, αυτή τη στιγμή ο Καμμένος θα έπρεπε να είναι εκτός κυβέρνησης. Δεν χωράει από τη στιγμή που λέει άλλα από αυτά που λέει ο πρωθυπουργός, χωρίς καν να του αναγνωρίζει το προνόμιο ότι θα έχει τον τελευταίο λόγο και αυτός θα λέει απλώς τη γνώμη του. Διαφωνία υπουργού με τον Πρωθυπουργό δεν νοείται.

Αλλά οι συνθήκες δεν είναι κανονικές. Στην πραγματικότητα το Σκοπιανό είναι ο εμβρυουλκός για νέο πολιτικό σκηνικό. Ακόμη και στο μοντέλο διακυβέρνησης  και τη σύνθεση της κυβερνητικής πλειοψηφίας διανύουμε μεταβατική περίοδο. Σε λίγο τίποτε δεν θα είναι όπως τώρα.

Η αναγκαστική  συνθήκη του 2015  που υπέγραψε -με τη Ιστορία στην πραγματικότητα- ο Αλέξης Τσίπρας για να πάρει και να διατηρήσει την κυβέρνηση η Αριστερά εκπνέει. Μετά την αξιολόγηση και την έξοδο από το Μνημόνιο -και στην τελική ευθεία προς τις εκλογές- δεν έχει λόγο να υπάρχει. Η αποσυγκόλληση ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ διακρίνεται ήδη στον ορίζοντα.

Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πέσει η κυβέρνηση Τσίπρα. Απλώς θα υπάρξει νέα κυβέρνηση Τσίπρα χωρίς τον Καμμένο και το κόμμα του -αλλά όχι ολόκληρο: είναι γνωστό στους παροικούντες ότι δεν θα τον ακολουθήσουν όλοι οι βουλευτές του στην έξοδο.

Όπως είναι γνωστό ότι βρισκόμαστε σε περίοδο οσμώσεων μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και συνιστωσών του Κινάλ, για την ανασυγκρότηση της ευρύτερης Κεντροαριστεράς, με πρωταγωνιστή τον Σταύρο Θεοδωράκη. Από αυτό θα  προκύψει  νέα  αριθμητική πλειοψηφία τη Βουλή ως το τέλος της τετραετίας και νέα  δεδομένα για μετεκλογική διακυβέρνηση από τα κόμματα και τις δυνάμεις του αντιδεξιού χώρου.

Το Σκοπιανό είναι ο ιμάντας που μας πάει από τη σημερινή κατάσταση στην επόμενη. Ρωτήστε όποιο στέλεχος του  Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος εμπλέκεται στην προετοιμασία των Ευρωεκλογών.

Επίκειται σύγκρουση Τσίπρα- Καμμένου; Καθόλου. Η συνεργασία του ήταν ετερόκλιτη -ως απεχθής για πολλούς  δημοκρατικούς πολίτες, αλλά ήταν συνεργασία κυρίων και απέβη για τη χώρα όπως είχε σχεδιασθεί. Παρά την αντινομία που περιέχει ήταν θετική και για την προοδευτική παράταξη, υπερβαίνοντας την κατάτμησή της. Φαντάζεται κανείς την επιτυχία των σχεδίων για “αριστερή παρένθεση” από τους Σαμαρά-Βενιζέλο;

Ο Καμμένος δεν παρενέβη στην άσκηση της κεντρικής πολιτικής που επιδίωκε την έξοδο από το Μνημόνιο και ο Τσίπρας δεν εξάντλησε τις αρμοδιότητες στους απέναντι σε έναν υπουργό με συχνές παρεκτροπές, αναγνωρίζοντας ότι σε συνεργασίες αυτού του είδους είναι λογικό να μην υπάρχουν ταυτίσεις.

Ο κύκλος όμως κλείνει. Ο Τσίπρας παίρνει τη θέση του ως  φυσικός επικεφαλής της εγχώριας Κεντραριστεράς και κεντρικός συνομιλητής της ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατίας. Ο Καμμένος επιστρέφει στο φυσικό του χώρο στην ευρύτερη Δεξιά. Οι ιστορικοί θα  αξιολογήσουν τη σύμπραξή τους αυτά τα χρόνια.

Για τον πρωθυπουργό ο διαχωρισμός με τον Καμμένο δημιουργεί νέες υποχρεώσεις και τον προσανατολίζει σε νέους στόχους με διαφορετικά συμφραζόμενα και κυρίως με διαφορετικές συμμαχίες. Αυτό διαπιστώνουν στη ΝΔ και προσπαθούν με όσα μέσα διαθέτουν να αποτρέψουν αυτό ενδεχόμενο.

Ματαιοπονούν. Θα ήταν καλύτερα αν δουν πώς θα τα βγάλουν πέρα με τον Καμμένο, ο οποίος -χωρίς τις δεσμεύσεις που του επέβαλε η συμπόρευση με τον ΣΥΡΙΖΑ και η ιδιότητα του υπουργού του Τσίπρα- είναι μάλλον επικίνδυνος για το σύστημα Μητσοτάκη, κυνηγώντας τη συμμετοχή του στην επόμενη Βουλή.