Του Γ. Λακόπουλου
Μαζί με την πολιτικοποίηση του ποδοσφαίρου, ήλθε και η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής. Με τις …μεταγραφές πολιτικών από ένα κόμμα στο άλλο, δίκην ποδοσφαιριστών: ποιος δίνει τα περισσότερα.
Οι ανάρμοστες μετακινήσεις είναι πλέον φαινόμενο του συγχρόνου δημοσίου βίου. Π.χ. τα τελευταία χρόνια πολιτικοί, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες με θητεία και δράση στη δημοκρατική παράταξη- στο ΠΑΣΟΚ και την Αριστερά- εμφανίζονται ξαφνικά στο πλευρό του… Κυριάκου Μητσοτάκη. Δηλώνουν θαυμαστές του, υποστηρικτές, φαν, οπαδοί του.
“Μα τι του βρίσκουν;” θα μπορούσε να απορήσει κάποιος.
Έλα, ντε. Δεν είναι χαρισματικός, δεν είναι καν ενδιαφέρον τύπος για παρέα-όπως λένε όσοι τον έχουν συναναστραφεί- δεν κομίζει νέες ιδέες, πέρα από τις τυπικές συντηρητικές θεωρίες για την οικονομία που αποτυγχάνουν παντού.
Δεν έχει καν θελκτικό πολιτικό όνομα, αφού προέρχεται από την πιο επιβαρυμένη πολιτική οικογένεια της μεταπολεμικής Ελλάδας.
Τι του βρίσκουν, λοιπόν;
Λάθος ερώτηση. Δεν του βρίσκουν. Τους βρίσκει. Ή ελπίζουν να τους βρει.
Τους βρίσκει θέση στη Βουλή, ή στην κυβέρνηση, αξιώματα στο κράτος, τους τοποθετεί μετακλητούς στο δημόσιο και τα υπουργικά γραφεία, τους βρίσκει εκπομπή στην κρατική τηλεόραση, αλλά και σε ιδιώτες μιντιάρχες, τους βρίσκει πρόσβαση σε κρατικά λεφτά, κοινοτικά κονδύλια και τραπεζικά δάνεια.
Αν δεν μπορεί να τους βολέψει πουθενά αλλού, τους προσλαμβάνει ο ίδιος στο Μέγαρο Μαξίμου.
Έτσι όσοι είχαν σταδιοδρομήσει στον κλάδο τους, με αντιδεξιό προσωπικό πρόσημο, δεν έχουν καμία δυσκολία να υμνολογήσουν τον Κυριάκο- και την οικογένεια του ενίοτε.
Θα ήταν για γέλια, αν δεν ήταν οικτρό, το θέαμα πολιτικών που σταδιοδρόμησαν στο αντιδεξιό και αντι-μητσοτακικό ΠΑΣΟΚ, να κυνηγούν θεσούλες στη κυβέρνηση της σημερινής Δεξιάς.
Πρόσωπα της τέχνης και της ενημέρωσης που διακρίθηκαν προβάλλοντας κάποιες αρχές και ιδέες, ανακαλύπτουν σήμερα την υπεροχή του νεότερου Μητσοτάκη, στον οποίο αποδίδουν προτερήματα που δεν προβάλλει ούτε ο ίδιος για τον εαυτό του.
Είναι μακριά η θλιβερή λίστα των Μητσοτακησάντων.
Πολύ πιο μακριά από μια αντίστοιχη που είχε δημιουργήσει ο πατέρας του. Ή από μια αντίστοιχη που συμπεριλάμβανε όσους στα μέσα της πρώτης δεκαετίας του αιώνα σταμάτησαν να αποκαλούν τον Γ. Παπανδρέου «Γιωργάκη» και έσπευσαν να σταδιοδρομήσουν -και μερικοί να κονομήσουν- «δίπλα στον Γιώργο».
Σήμερα, εκτός από την ποσότητα της υστερόβουλης προσχώρησης στο «σύστημα Μητσοτάκη» και τις αυτοταπεινωτικές δηλώσεις για τα χαρίσματα του ως πολιτικού, υπάρχει και μια διαφορά στην ποιότητα:
Για πρώτη φορά τόσα πολλά τυχοδιωκτικά στοιχεία συσπειρώθηκαν σε έναν πολιτικό. Κουτσοί στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα.
Μεγαλοπαράγοντες των κρατικών προμηθειών, παραγοντίσκοι της αρπαχτής, διαμεσολαβητές, μιζαδόροι, νεόπλουτοι του δημοσίου πρυτανείου, αμοραλιστές, πτυχιούχοι της Σχολής Όπου Φυσάει ο Άνεμος, πρόσωπα μειωμένης ηθικής, και συχνά και νοημοσύνης, σουλατσαδόροι και σαλτιμπάγκοι.
Σε όλα τα κόμματα υπάρχουν τέτοιοι τύποι. Αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με ολόκληρες «παροικίες» -εκ μετακινήσεων
Είναι απορίας άξιο πώς δέχονται να συνυπάρχουν μαζί τους αξιοπρεπείς άνθρωποι, αναγνωρισμένοι επιστήμονες, σοβαρά κομματικά στελέχη που βρίσκονται δίπλα στον Μητσοτάκη, επειδή αυτός είναι ο επικεφαλής του κόμματός τους, κατά το δόγμα «αυτός βγήκε, με αυτόν θα πάμε».
Πώς μπορούν να συναγελάζονται με τους τυχάρπαστους που είδαν ξαφνικά το φως το αληθινό, οι συγκροτημένοι, οι έντιμοι και οι καλοπροαίρετοι της συντηρητικής παράταξης;
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ευπρεπής άνθρωπος, με καλή αγωγή, πολύ καλό βιογραφικό και εύλογο επαγγελματικό βίο. Ένας τυπικός αστός.
Πολιτικά είναι ένας κληρονόμος που βρηκε πιο ωφέλιμο να σταδιοδρομήσει στην πολιτική αντί στις τράπεζες και τις εταιρίες. Και το κάνει επιτυχώς ως τώρα- διαψεύδοντας τις προβλέψεις. Αλλά δεν παύει να είναι ένας Μητσοτάκης- προς θεού όχι με την έννοια της οικογενειακής ευθύνης.
Ένα πρόσωπο με συγκεκριμένες πτυχές δημόσιας παρουσίας και ένας δεξιός πολιτικός με νεοφιλελεύθερες και συχνά αντιλαϊκές απόψεις.
Πού βρήκαν οι όψιμοι οπαδοί του τις πολιτικές αρετές που του αποδίδουν; Ποιο μαγικό ραβδί τον μεταμόρφωσε σε πολιτικό «ηγέτη»;
Αλλά για λόγους εντιμότητας, να δούμε το ίδιο νόμισμα και από την άλλη πλευρά:
Ο Μητσοτάκης, ό,τι και αν είναι, είναι ο εαυτός του. Ως τέτοιος, κινείται σε ένα επίπεδο κουλτούρας, κοινωνικής αναφοράς, δημόσιας συμπεριφοράς και προσωπικών αντιλήψεων.
Από αυτή την άποψη υπάρχει και το αντίστροφο ερώτημα: τι τους βρίσκει;
Τι είναι αυτό που του επιτρέπει να μαζεύει γύρω του, στην κοινοβουλευτική του ομάδα και την ετερόκλητη κυβέρνησή του μαζί με τα αξιοπρεπή και ικανά πρόσωπα και τόση σαβούρα;
Πρόσωπα χωρίς καθαρές αρχές, ήθος και πολιτική εντιμότητα, ανίκανους, διατεταγμένους, αποτυχημένους, ακροδεξιούς, φιλοχουντικούς, σούργελα, σαλεμένους, επιβαρυμένους και ηλίθιους;
Πώς δίνει εξουσίες, ρόλο και λόγο στο δημόσιο χώρο, πώς ξεπλένει πρόσωπα στα οποία δεν θα έδινε ούτε το χέρι του, αν δεν ήταν πολιτικός;
Άβυσσος η ψυχή του πολιτικού καριέρας…
