Του Γ. Λακόπουλου
Δυο προτάγματα είχε η προεκλογική ρητορεία του Κυριάκου Μητσοτάκη σχετικά με την Ευρώπη: Το πρώτο ήταν ότι θα ζητήσει να μειωθούν τα πρωτογενή πλεονάσματα. Και το δεύτερο ότι θα τους κάνει τη ζωή δύσκολη με τη Συμφωνία των Πρεσπών γιατί είναι πολύ κακή.
Κανένα από τα δυο δεν θα βρει όποιος ψάξει τις βαλίτσες του, τώρα που άρχισε την ευρωπαϊκή «αζμπέτε» του -που έλεγε και ο Χρόνης Ξαρχάκος.
Για τους μη γνωρίζοντες τις ατάκες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου: to know us better. Αν και στην πραγματικότητα αυτοί θέλουν να τον γνωρίσουν καλύτερα. Αλλά ας τα δούμε και τα δυο καλύτερα:
Να αρχίσουμε από το Μακεδονικό; Μπορεί ο σημερινός πρωθυπουργός να οφείλει πολλά στην ευκολία με την οποία αποκήρυξε τον παλιότερο εαυτό του για τη μόνη δυνατή λύση στην πληγή που άφησε ο Αντώνης Σαμαράς και να υιοθέτησε τον υπερεθνικισμό και τη μισαλλοδοξία των συλλαλητηρίων, αλλά τώρα τα κεφάλια μέσα.
Ήδη διαβεβαίωσε τους πάντες ότι δεν έχει πρόβλημα με τη Συμφωνία και πολλοί περιμένουν πως και πως τη στιγμή που θα μιλήσει δημοσίως για τη γείτονα Βόρεια Μακεδονία- καθώς η ευκολία « τα Σκόπια» δεν αρμόζει σε πρωθυπουργό. Αν δεν έστειλε ακόμη λουλούδια στον Τσίπρα που πήρε το κόστος της λύσης, παράλειψη του.
Το θέμα των πρωτογενών πλεονασμάτων είναι κάπως πιο σύνθετο. Στη βεβαιότητα για τη μείωσή τους στήριξε την προεκλογική καμπάνια του για τη χρηματοδότηση τω παροχών που έταζε. Και τώρα ήλθε η ώρα της αλήθειας- ειδικά όταν θα καθίσει απέναντι στην Καγκελάριο.
Και οι πέτρες στην Ευρώπη ξέρουν ότι θέμα μείωσης των πλεονασμάτων δεν τίθεται. Αν θα επιχειρούσε να το θέσει, θα ήταν σα να αμφισβητούσε τη βάση της συμφωνίας -πρώτα με τους δανειστές και μετά με τους εταίρους σ’ αυτό το θέμα
– στην οποία στηρίζεται η επιβίωση της χώρας.
Το ξέρει και ο ίδιος από καιρό. Κάποτε του οργάνωσε ο Αβραμόπουλος ένα τραπέζι με επιτρόπους και μόλις πήγε να πει κάτι για τα πλεονάσματα τους κάθισε η μπουκιά στο στόμα.
Συνεπώς ως νοήμων πολιτικός που είναι, δεν θα θέσει θέμα πλεονασμάτων και ας ξέμειναν στην προεκλογική αερολογία οι δικοί του. Κάτι μαγειρέματα για το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων θα υπαινιχθεί, αλλά ως εκεί.
Αυτό θα του δώσει πόντους απέναντι στους συνομιλητές του. Αλλά επειδή και αυτό είναι έργο Τσίπρα- για το οποίο τον κατηγορούσε- μαζί με τα λουλούδια ας του στείλει κι ένα κουτί σοκολατάκια.
Άρα με καθαρές θέσεις στα δυο «αγκάθια» με την Ευρώπη που ο ίδιος φύτεψε, ο Πρωθυπουργός θα πάει καλά στις συναντήσεις του στο εξωτερικό. Το θέμα όμως είναι τι γίνεται στο εσωτερικό.
Με το Μακεδονικό δεν χολοσκάει. Σε τέσσερα χρόνια που θα ξαναψηφίσουν οι «μακεδονομάχοι» ποιος θα θυμάται τις Πρέσπες που θα έλεγε ο πατέρας του.
Με το πλεονάσματα όμως έχει πρόβλημα. Γιατί οι υποσχέσεις που βάσιζε στην προοπτική της μείωσής τους –“επειδή θα τον εμπιστευτούν”- πάνε άκλαυτες.
Για την ακρίβεια οι μειώσεις των φόρων και τα λοιπά καθρεφτάκια, με τα οποία πήρε τις εκλογές, δεν μπορούν να μπουν στον προϋπολογισμό. Και εδώ θα κλάψουν μανούλες.
Ειδικά όταν θα καταλάβουν όλοι πως ούτε μπουλντόζες στο Ελληνικό θα μπουν «σε μια εβδομάδα», ούτε το καραβάνι των επενδυτών που θα εκτινάξει την ανάπτυξη το 4% υπάρχει.
Κάτι μερεμέτια που έκανε με τον ΕΝΦΙΑ ήταν κι αυτά κληροδότημα από τον Τσίπρα- και θα ήταν ευγενικό εκ μέρους του αν του έφερε ξεροτήγανα από την Κρήτη για να τον ευχαριστήσει.
Συμπέρασμα: Πιο τυχερός πρωθυπουργός από τον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν υπάρχει: δεν έχει παρά να ακολουθήσει την πολιτική του προκάτοχου του για να τον πάρουν στα σοβαρά.
Ήδη το κάνει, παρότι η βελόνα ορισμένων στο κόμμα του και τα ΜΜΕ κόλλησε στα προεκλογικά. Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι εδώ και ο Μητσοτάκης είναι ευτυχής γι’ αυτό. Κανείς άλλος Πρωθυπουργός δεν εφάρμοσε τόσο πιστά την πολιτική του αντίπαλου που κατήγγειλε.
Αν μην τι άλλο, εμφανιζόμενος ως Τσίπρας στην Μέρκελ, τον Μακρόν και την Ούρσουλα, θα ξεχαστούν οι όρκοι αμοιβαίας πίστης με τον Βέμπερ στο Ζάππειο. Και μεταξύ μας: είναι σα να ανάβει λαμπάδα στον προκάτοχό του.
