Του Γ. Λακόπουλου
Για τον Κυριάκο Πιερρακάκη υπάρχουν κάποιες θολές εικόνες από την παρουσία του στο βήμα συνεδρίων του πρόσφατου ΠΑΣΟΚ.
Ήταν σχεδόν άγνωστος στο ακροατήριό του. Όσοι είχαν πληροφορίες έλεγαν ότι ήταν άνθρωπος του Βενιζέλου -που τον απέσπασε από τη Διαμαντοπούλου.
Η σκηνική παρουσία του εντυπωσίαζε τόσο ώστε έκαναν και συνειρμούς με τις αρχές τις δεκαετίες του 1990 όταν ο Βενιζέλος θεωρούνταν μέλλων αρχηγός του ΠΑΣΟΚ.
Όλα αυτά στο πόδι και χωρίς συνέχεια. Απλώς το πράσινο κοινό θαύμασε την καθαρότητα της ματιάς του, τη δομή του λόγου και την προοδευτική αύρα της σκέψης του. Και είχε κιόλας το ιδρυτικό ΠΑΣΟΚ δυο χρόνια στην κυβέρνηση όταν γεννήθηκε ο ομιλητής…
Γι’ αυτό ήταν έκπληξη όταν κατέληξε υπουργός της Δεξιάς , που πέρασε στα χέρια της πιο επιβαρυμένης – για τη Δημοκρατική Παράταξη- πολιτικής οικογένειας.
Μετά τον Βενιζέλο είχε χαθεί κάπου στο εγχώριο θινκ τανκ “διαΝΕΟσις”- μαζί με άλλους από το ΠΑΣΟΚ.
Όταν ο Βενιζέλος, μετά τις φιλίες με τον Σαμαρά και τον Άδωνι, εξελίχθηκε σε αφανή εταίρο της κυβέρνησης Μητσοτάκη ο Πιερρακάκης πήρε το ένα από τα δυο υπουργεία που έδωσε ο νέος Πρωθυπουργός στον αποτυχημένο πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ -που κατάφερε να μην βρίσκεται καν στη Βουλή.
Οι παλιοί ακροατές του του απόρησαν. Τι ζητάει ένας νέος πολιτικός με σπουδαίο βιογραφικό, ήθος, υψηλή συγκρότηση και εμπροσθοβαρή κουλτούρα σε μια κυβέρνηση- ανεμομαζώματα;
Τι δουλειά έχει στο οβάλ τραπέζι του υπουργικού συμβουλίου δίπλα με τον Άδωνι, τον Βορίδη, τον Πικραμένο, την Κεραμέως και τον Χρυσοχοΐδη;
Σε μια κυβέρνηση νομιμοποιεί στη Βουλή η ψήφος του Μπογδάνου, του Κυρανάκη και άλλων αστέρων του Νεομητσοτακισμού;
Τι μπορεί να κάνει σε ένα σύστημα που ενδιαφέρεται περισσότερο για «δουλειές», με παλιούς και νέους «εταίρους», που κινείται στις ράγες της μιντιακής κυριαρχίας και χειραγωγείται από την πολιτευόμενη ολιγαρχία;
Όσοι τον θυμήθηκαν ως ελπιδοφόρο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ το 2012 μελαγχόλησαν και σκέφθηκαν πως ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Αλλά ο Πιερρακάκης έκανε πάλι την έκπληξη: έδειξε ότι μπορεί και να είναι.
Σε μια κυβέρνηση που ξεκίνησε να είναι η χειρότερη της Μεταπολίτευσης – και έτσι συνεχίζει- ο Πιερρακάκης ξεχωρίζει. Κυρίως γιατί… δεν προσπαθεί να ξεχωρίσει. Κάνει απλώς κάνει τη δουλειά του.
Η υγειονομική κρίση ήταν το καλύτερο πλαίσιο που θα μπορούσε να περιμένει. Οι μεγαλοστομίες του Μητσοτάκη «κάναμε στην Υγεία σε ένα μήνα όσα δεν έγιναν σε δεκαετίες», στην περίπτωση του υπουργού Ψηφιακής Πολιτικής δεν είναι μεγαλοστομίες: τα κάνει.
Η κρίση τον διευκόλυνε να επιταχύνει διαδικασίες και να περάσει ψηφιακούς εκσυγχρονισμούς με ευκολία. Όχι για να βολέψει κολλητούς και να παραβιάσει την ηθική και τη νομιμότητα με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, αλλά για να τρέξει τη δουλειά που ανέλαβε.
Ο 37άρης, που μεγάλωσε στα Κάτω Πατήσια, αποφοίτησε από τη Σχολή Κένεντυ του Χάρβαρντ και το ΜΙΤ. Ξεκίνησε να σταδιοδρομήσει στην πολιτική από τις γραμμές της Κεντροαριστεράς και κατέληξε στο ΙΧ αλαλούμ κόμμα ενός γόνου.
Ωστόσο εκπλήσσει με τον επαγγελματικό και τον υποδειγματικό τρόπο παραγωγής έργου χωρίς να βγαίνει στα κεραμίδια να το διαφημίσει, όπως η κότα το αυγό της. Και κάποιοι συνάδελφοί του.
Σε μια κυβέρνηση που πέρα τον Χατζηδάκη, τον Σταϊκούρα, τον Γεραπετρίτη, τον Θεοδωρικάκο κι ένα – δυο ακόμη που στέκονται στο ύψος του ρόλου τους, έχει από σούργελα μέχρι στόκους και συνήθεις υπόπτους, ο Πιερρακάκης , με εφόδιο τον προσωπικό εξοπλισμό του, κινεί μπροστά τα πράγματα στον τομέα του και αφήνει παρακαταθήκη στη χώρα.
Ακόμη και αν δεν καταφέρει να κάνει πολιτική καριέρα στη Δεξιά πλέον -που δεν θα καταφέρει- κανείς δεν θα πει ότι η θητεία του σε μια κυβέρνηση της ήταν χαμένη υπόθεση.
