Του Γ. Λακόπουλου
Ερώτηση κρίσεως: Όταν στην κοινοτική Ευρώπη συγκρούονται δυο αντιλήψεις για την ανάληψη χρέους -με έκδοση ευρωομόλογου π.χ.- με ποια πρέπει να συνταχθεί η Ελλάδα; Είναι λάθος η απάντηση «με τον πιο ισχυρό»;
Βασικά είναι λάθος η ερώτηση. Η σωστή είναι με ποιον ΔΕΝ πρέπει να συνταχθεί η Ελλάδα;
Η απάντηση είναι αυτονόητη: με αυτόν που δεν έχει χρέη Η πιο χρεωμένη χώρα της Ευρωζώνης δεν μπορεί να ακολουθεί άλλους υπερχρεωμένους όπως είναι οι Ιταλοί, ο Ισπανοί, και οι Γάλλοι.
Για όσους δεν είναι κατανοητό ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης -όπως συνηθίζει από τότε που ανέλαβε- βιάστηκε να ακολουθήσει τον Μακρόν στην προτεινομένη έκδοση κορονο-ομόλογου, χωρίς να κοιτάξει γύρω του.
Ο Γάλλος πρόεδρος διαισθάνεται κενό ευρωηγεσίας εν όψει αποχώρησης της Μέρκελ και προσπαθεί να το καλύψει για να διασωθεί στις δικές του εκλογές, σε δυο χρόνια. Ο καλύτερος τρόπος είναι να εμφανισθεί ότι συσπειρώνει ευρωπαϊκές δυνάμεις. Ο Μητσοτάκης εμφανίζεται μονίμως ως οπαδός του…
Ο Κόντε και ο Σάντσεθ είναι τελειωμένοι γιατί έχουν δικούς τους λογαριασμούς με τις κοινωνίες τους για τη διαχείριση της επιδημίας και θέλουν λεφτά. Αλλά σε κάθε περίπτωση είναι από άλλο ανέκδοτο: έχουν πίσω τους ευρεία παραγωγική βάση.
Ο Μητσοτάκης όμως εκπροσωπεί μια χώρα χρεωμένη σε άλλες χώρες με διμερή δάνεια και ρήτρες, μια οικονομία σε παραγωγική ερήμωση, μπορεί να πιστεύει ότι όσοι δεν χρωστάνε, θα αναλάβουν από κοινού χρέος με όσους χρωστάνε. Δηλαδή θα γίνουν εγγυητές του χρέους των άλλων;
Με την ευκαιρία: δεν έχει ακούσει ο Πρωθυπουργός ότι η Ελλάδα λόγω της κρίσης μπορεί να αντιμετωπίσει εκ νέου θέμα βιωσιμότητας του χρέους της;
Ποιος θα κατανοήσει, ειδικά για την Ελλάδα, τι είδους αξίωση πρόσθετης αλληλεγγύης είναι αυτή απέναντι σε όσους όσους έχουν ήδη διαδώσει τη χώρα από χρεοκοπία στην οποία έφτασε μόνη της-με τους φόρους των πολιτών τους;
Εκτός από θέμα κοινής λογικής είναι και θέμα Δημοκρατίας. Θα υπάρξει ποτέ Κοινοβούλιο στη Γερμανία ή στην Ολλανδία που θα το εγκρίνει; Ή μήπως πρέπει να ανασταλεί ο κοινοβουλευτισμός σ’ αυτές τις χώρες;
Η ομαδοποίηση της Ελλάδας κατά τον συνδικαλισμό του Μακρόν μάλλον δεν ήταν σοφή. Οι Κύπριοι ήταν προσεκτικότεροι.
Ο Μητσοτάκης προφανώς δεν πρόσεξε ένα άρθρο του πρώην υπουργού Οικονομικών Αλέκου Παπαδόπουλου -δημοσιεύεται στο ΑΠ- με το οποίο στραπατσάρει τις ανοησίες, ακόμη και από πρώην επιτρόπους, για ευρωομόλογο και νέο σχέδιο Μάρσαλ.
Ο Μακρόν πούλησε τους οπαδούς του, αφού βρήκε τις ισορροπίες του με τη Μέρκελ και μαζί έφεραν τα πράγμα εκεί που τους συνέφερε αμοιβαία.
Η ουρά ότι το «Ευρωπαϊκό Ταμείο ανάκαμψης που θα δημιουργηθεί, θα χρηματοδοτηθεί με κοινή έκδοση χρέους» είναι γαλλική παρηγοριά στους ριγμένους.
Ο Έλληνας Πρωθυπουργός αναγκάστηκε να αλλάξει στρατόπεδο ή τουλάχιστον να εμφανιστεί ικανοποιημένος με όσα απέφερε η επικράτηση της άλλης ομάδας. Χωρίς καν να πείσει ούτε όλους τους υπουργούς του.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Κυριάκος Μητσοτάκης δείχνει να μην λαμβάνει υπόψη του τα πραγματικά πολιτικά δεδομένα στην κοινοτική Ευρώπη και να ανοίγει θέματα εκεί που δεν πρέπει.
Του συνέβη με την αναγόρευση του Βεμπερ σε πρόεδρο της Κομισιόν. Με την καταγγελία κατά του Γιούνκερ και της Μέρκελ ότι τα έκαναν πλακάκια με τον Τσίπρα στις Πρέσπες. Στην ευθυγράμμιση με τον Τραμπ για τη δολοφονία Σουλεϊμανί.
Το ίδιο έπαθε με την, γαλλικής υποκίνησης, ανάμειξη στον εμφύλιο της Λιβύης και μάλιστα με τη λάθος πλευρά- που τον άφησε έξω από τις διεργασίες που ακολούθησαν.
Στην υπόθεση του ευρωομολόγου ο Τσίπρας ως αξιωματική αντιπολίτευση μπορεί να πλειοδοτεί, αναδεύοντας και τα αντιευρωπαϊκά αντανακλαστικά μιας μερίδας του κόμματός του. Κουβέντες είναι. Όταν πήγε να τις κάνει πράξη είδαμε το αποτέλεσμα.
Ο Μητσοτάκης ως Πρωθυπουργός δεν μπορεί να ετεροκαθορίζεται στο ευρωπαϊκό πεδίο. Να συμβάλει εκών-άκων στην αντιευρωπαϊκή ζύμωση με αβάσιμους μαξιμαλισμούς. Για τον απλούστατο λόγο ότι χωρίς την Ευρωπαϊκή Ένωση η Ελλάδα εξαερώνεται.
Κυρίως όμως δεν μπορεί να παραβλέπει τον βασικό κανόνα στην κοινοτική Ευρώπη: όταν μπαίνεις σε μια διαπραγμάτευση από μια πόρτα, πρέπει να έχεις διασφαλίσει ότι θα βγεις από την ίδια.
Στοιχειώδες, Γουότσον.
