Του Γ. Λακόπουλου
Όπως ο καθένας στην Ελλάδα “είναι ότι δηλώσει” κατά τον Τσαρούχη, έτσι και δικαιούται να είναι ό,τι νομίζει: Μέγας Αλέξανδρος, Αρχιεπίσκοπος ή Βασιλιάς. Το τελευταίο το προτιμάει ένα πρόσωπο που υπήρξε πράγματι για μια περίοδο βασιλιάς των Ελλήνων. Ως τελευταίο και μοιραίο μέλος μιας δυναστείας που εκριζώθηκε το 1974 με τη βουλή του ελληνικού λαού. Και της οποίας τα έργα και τις ημέρες κανείς Έλληνας δεν θέλει να θυμάται. Πόσο μάλλον του τελευταίου εκπροσώπου της.
Ωστόσο αυτός ο τέως βασιλιάς απορρίπτει το χαρακτηρισμό και δηλώνει στον Παπαχελά και την Κοσιώνη ότι “δεν είναι τέως ή πρώην αλλά «ο Βασιλεύς Κων/νος, τελεία και παύλα». Δικαίωμά του.
Απλώς αυτό το δικαίωμα τον καθιστά περίγελο. Δεν δείχνει να έχεις “σώας τας φρένας” αν δηλώνεις ότι είσαι βασιλιάς ενώ δεν είσαι. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν βασιλιάδες, λόρδοι, κόμητες , δούκες κλπ. Το πολύ να σε πάρουν σαν συγγενή ενός επιχειρηματία που πουλάει μεταχειρισμένα αυτοκίνητα. Ιδιαιτέρως αν λες ότι δεν έχει επώνυμο, απορρίπτοντας το Γκλύξμπουργκ με το οποίο σε φωνάζουν όλοι, ή το Ντεγκέτσια που γράφτηκε κουτοπόνηρα σε ένα παλιό διαβατήριο σου.
Κωνσταντίνος σκέτος σ’ αυτή τη χώρα δεν υπάρχει. Ότι διάφορα σαχλοκούδουνα και αργόσχολοι με παρασιτικό βίο, περιφέρονται ανά την Ευρώπη ως πρώην εστεμμένοι με τα μικρό τους όνομα και δίπλα το όνομα της χώρας από την οποία προέρχονται -και της οποίας τους πόρους ξεκοκαλίζουν ακόμη και μετά την εκδίωξή τους-, δεν συνιστά νομιμοποίηση.
Με τον ημέτερο πρώην άνακτα τα θέματα έχουν κλείσει, έστω με τα τέσσερα δισεκατομμύρια δραχμές που του καταβλήθηκαν – αλλά ας μην το ανοίξουμε αυτό το θέμα. Κανείς δεν ασχολείται, κανείς δεν τον παίρνει στα σοβαρά και κανείς βέβαια δεν τον νοσταλγεί. Αντίθετα προκαλεί μειδιάματα- αντίδραση που σε κάθε δημόσια εμφάνιση του επιβεβαιώνει και φροντίζει να ανανεώνει.
Τι άλλο μπορεί να κάνει κανείς, ακούγοντας ηλικιωμένο άνθρωπο να λέει ότι … “δεν ασχολείται με την πολιτική γιατί δεν ξέρει το επάγγελμα”; Υπονοώντας προφανώς ότι ξέρει μόνο το επάγγελμα του βασιλιά. Το οποίο αν δεν είναι πολιτική τότε γιατί στο διάολο και ο ίδιος και η μάνα του και το σόι του ανέκαθεν παρενέβαιναν στην πολιτική και έσπερναν καταστροφές -με μεγαλύτερη τον εθνικό διχασμό με τον οποίο ακόμη δεν ξεμπερδέψαμε;
Τι άλλο από το να γελάσει – για να μην εξοργιστεί – μπορεί να κάνει κάποιος, όταν τον ακούει να λέει ότι ολόκληρος μαντράχαλος ότι δεν ήξερε ότι υπάρχουν εξόριστοι στην Ελλάδα; Ούτε καν για το επεισόδιο με τη Μπέτυ Αμπατιέλου στο Λονδίνο -που χαστούκισε τη μάνα του για τον εξόριστο άνδρα της- δεν είχε ακούσει;
Όσο πάει και τα μικρονοϊκά που εκσφενδονίζει πληθύνονται. Ως τώρα περιορίζονταν να λέει ότι έβγαλε φωτογραφία με τους πραξικοπηματίες για να προσέξουν οι πολίτες το… σκυθρωπό ύφος του και να καταλάβουν ότι είναι… αντιστασιακός. Αστέρι…
Με το να λέει ότι “θα επέστρεφε στην Ελλάδα ως μονάρχης, αν κάτι τέτοιο ήθελε ο λαός” δεν βλάπτει . Ο καθένας μπορεί να το λέει, ειδικά αν το συζητάει στη συνέχεια με τον ψυχολόγο του. Όπως δεν πειράζει να λέει ότι δεν συνδέεται με κάποιο κόμμα –γιατί είναι μάλλον λογικό να θεωρεί ότι ως βασιλιάς έχει όλα τα κόμματα δικά του. Όπως και τις κυβερνήσεις “Του”, τις οποίες μπορεί να κατευθύνει, όπως πήγε να κάνει το 1965 με την Ένωση Κέντρου και τον Γέρο, του οποίου ήθελε να ορίζει τους υπουργούς.
Με το να λέει όμως ότι “η Ελλάς έχει πάρα πολλούς πολιτικούς, μάλιστα θα έλεγα ότι σχεδόν έχουν μπουχτίσει από πολιτικούς” αρχίσει λίγο να δίνει στα νεύρα. Όσο τουλάχιστον ως βασιλιάς δεν ορίζει τον ανώτατο αριθμό πολιτικών που εγκρίνει.
Όπως είναι ενοχλητικό να λέει ο συγκεκριμένος άνθρωπος ότι “δε θα κουνήσω το δάχτυλό μου για να πάρω τη βασιλεία πίσω, θα το κάνουν οι Έλληνες, εγώ δε θα το κάνω». Τι λες ρε μεγάλε, μάλωσέ μας κιόλας που δεν το κάνουμε. Ενώ συ, ως μεγαλόψυχος άναξ, “εάν γίνει μόνο του τότε θα το δεχθώ”. Τιμή μας.
Πώς να αντιδράσει κανείς όταν λέει ότι «ήθελα πάντοτε να γυρίσω στην Ελλάδα, αισθανόμουν ότι μπορούσα να βοηθήσω όσο μπορώ εδώ πέρα”. Μας βοήθησε αρκετά, δεν θέλουμε άλλο. Ειδικά όταν δεν έχει ακόμη συναίσθηση της ιστορίας και τη ζημιάς που έκανε στη χώρα, ο ίδιος και οι προγονοί του, και επιμένει ότι και σήμερα θα όρκιζε την χουντική κυβέρνηση γιατί… δεν υπήρχε καμιά άλλη εκείνη τη στιγμή!
Πάντως ο Μεγαλειότατος εξακολουθεί να παραμένει αστροπελέκι, όπως τον περιγράφουν οι παλαιότεροι, αν κριθεί με την αναφορά του στο περιστατικό με την παλαιά τυχαία συνάντησή του με τον Αλέξη Τσίπρα στο αεροδρόμιο -γνωστή ήδη από άρθρο του Σταύρου Ψυχάρη στο “Βήμα”. Ακόμη δεν έχει κατάλαβε τι εννοούσε ο Τσίπρας όταν τον ρώτησε: “Tι λένε οι ξένοι για την Ελλάδα;”
Όπως αδυνατεί να καταλάβει ότι προσβάλει τη νοημοσύνη των πολιτών όταν λέει ότι δεν τον ενδιαφέρει ξαναγίνει βασιλιάς του – υποδεικνύοντας ότι εκείνοι πρέπει να ενδιαφέρονται- ενώ κάνει μπαμ από μακριά ότι είναι το μόνο που τον ενδιαφέρει και συνεπώς ψεύδεται. Απλώς δεν τον παίρνει. Και να αποφάσιζαν οι Έλληνες να αποκτήσουν βασιλιά, τον συγκεκριμένο θα τον απέκλειαν ούτως ή άλλως. Για λόγους που διαπιστώνει ο καθένας: κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του και να υπήρχαν κάποιες αμφιβολίες για τη νοημοσύνη του διαλύονται…
