Toυ Κώστα Πρώιμου
Φαντάσου τον εαυτό σου μόνο στις ερημιές της Κύπρου να κουβαλάς στο λιοπύρι του Αυγούστου ένα πολυβόλο είκοσι πέντε κιλών και να σε έχουν περικυκλώσει αναρίθμητοι Τούρκοι καταδρομείς οι οποίοι ποθούν να ακονίσουν τις ξιφολόγχες στο λαρύγγι σου και να σκυλεύσουν το σώμα σου…
Πως βρέθηκες όμως εσύ εκεί; Πως έμπλεξες τόσο άσχημα ο ίδιος – θεατής σε ένα προδιαγραμμένο φρικτό τέλος; Ποιοί σε έστειλαν εκεί στο στόμα του λύκου και γιατί; Ποιοι είναι δαύτοι που στο άκουσμα του χαμού σου θα αρρώσταιναν για πολλά χρόνια τη δόλια τη μανούλα σου που σε λάτρευε; Εικοσάχρονο παλικάρι, που πίστεψες στην Πατρίδα και όλους αυτούς που δεκάρα για σένα δεν δώσαν…
Πολέμησες λυσσαλέα δεν πρόδωσες τις αξίες σου αν και ανά πάσα στιγμή είχες την επιλογή να το βάλεις στα πόδια. Το σώμα σου δεν βρέθηκε ποτέ. Αν ήξερες πόσοι και πως στην έστησαν τότε. Οι επίγονοι τους σήμερα, λικνίζονται σε πολυτελή μπαρ, στις Μυκόνους και τις Σαντορίνες με τις τσέπες γεμάτες λεφτά από τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, δεκάρα για την θυσία σου δεν δίνουν. Είναι οι ψευτόμαγκες με τις τελειωμένες που διασύρουν την έννοια της γυναίκας, που νομίζουν ότι μπορούν να ασκούν ένα είδος κληρονομικού δικαιώματος και να ζουν σε βάρος ενός λάου, ενός έθνους. Είναι οι ίδιοι που αν σπάσει ο διάβολος το ποδάρι του και βρεθούν στις εσχατιές μόνοι περικυκλωμένοι από Τούρκους φονιάδες θα τα “κάνουν πάνω” τους έχοντας παραλύσει από φόβο και θα προδώσουν ακόμη και τις μανάδες τους για να σώσουν τις άθλιες και μίζερες – ιλουστρασίον ζωές τους. Ναι, αυτοί που κουνάνε το δάχτυλο επιδεικνύοντας μια υπέρμετρη και ανερμάτιστη αλαζονεία και εμπαίζουν δέκα εκατομμύρια μαλάκες υπό την προστασία πάνοπλων αστυνομικών που οι συγγενείς σου πληρώνουν.
Ναι Κώστα, δεν άξιζε για το τομάρι τους να ρίξεις ούτε μια σφαίρα… Ακόμη έχω καταγεγραμμένες στο μαγνητοφωνάκι μου, τις μαρτυρίες της οικογένειας σου, για το πόση αχαριστία επέδειξε η Πατρίδα μετά από τόσα χρόνια, αφήνοντας τους μόνους στην κακιά τους μοίρα…