Του Γ. Λακόπουλου
Αν πρόκειται να μιλήσουμε για τους Καραμανλήδες, ας αρχίσουμε από τον παλαιότερο και τις παρακαταθήκες του.
Ο ιδρυτής της ΝΔ, αφού κυβέρνησε ως επικεφαλής της για έξι χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση, πέρασε το υπόλοιπο του βίου του είτε ως πρόεδρος της Δημοκρατίας, είτε ως ιδιώτης. Σ’ αυτό το διάστημα το κόμμα του άλλαξε πέντε αρχηγούς.
Τους σεβάστηκε όλους στην άσκηση του ρόλου τους -όσο ήταν δυνατόν για τον Καραμανλή, όταν επρόκειτο για το έργο των χειρών του. Είτε τους είχε στη μπούκα, όπως τον Μητσοτάκη, είτε τους είχε στην καρδιά του όπως τον ανεψιό του.
Σ’ αυτό το διάστημα των 18 χρόνων οι επίγονοί του ήξεραν ένα πράγμα: ότι θα τον βρουν απέναντι αν επιχειρήσουν να αλλοιώσουν την ταυτότητα της ΝΔ , ή να την οδηγήσουν σε διάλυση.
Στην περίπτωση του ισχύει περισσότερο η φάση του Ανδρέα Παπανδρέου για το ΠΑΣΟΚ « δεν χαρίζεται, δεν κληρονομείται, δεν τεμαχίζεται σε τιμάρια». Κανείς δεν διανοήθηκε να το επιχειρήσει, λόγω ή έργω.
Ο φυσικός επικεφαλής
Το 1997 ήλθε η σειρά του επόμενου Καραμανλή να αναλάβει τη ΝΔ και αποδείχθηκε άξιος και του ονόματος και του κόμματος σε τρεις διαδοχικές εκλογές.
Κυβέρνησε όσο περίπου και ο ιδρυτής της ΝΔ. Σ’ αυτό διάστημα, οι κυβερνήσεις του δεν μπορούν να διεκδικήσουν δάφνες επιτυχίας. Αλλά ο ίδιος αρνήθηκε τη χειραγώγησή του από τρίτους. Γι’ αυτό αναγνωρίσθηκε στη συνείδηση των οπαδών της ΝΔ, αλλά και ευρύτερα, ως φυσικός επικεφαλής της συντηρητικής παράταξης.
Του αναγνωρίζεται αυτός ο ρόλος και αφού παρέδωσε τα ηνία του κόμματος στους επόμενους, μετά την ήττα του 2009.
Για μια δεκαετία έκτοτε το πολιτικό γραφείο του Κώστα Καραμανλή είναι κάτι σαν Μέκκα της ευρύτερης παράταξης. Αλλά ο ίδιος κράτησε με πολιτική ευλάβεια αποστάσεις από την πολιτική και τις επιλογές που έκαναν οι επόμενοι επικεφαλής του κόμματος.
Η διαφορά με τον θείο του ήταν ότι δεν πήρε ποτέ ο ίδιος πρωτοβουλία για παρέμβαση. Αλλά δεν έχασε σε καμία στιγμή από το οπτικό πεδίο του τα τεκταινόμενα στη ΝΔ. Όσες φορές του ζητήθηκε κινήθηκε ενοποιητικά, πότε με συμβουλές και πότε με δημόσιες παρεμβάσεις.
Χωρίς να εμπλέκει τα προσωπικά του αισθήματα για τους επικεφαλής του κόμματος. Αλλιώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα έφτανε ποτέ στην πρωθυπουργία.
Οι κώδικες του Καραμανλισμού
Σήμερα ο Καραμανλής βρίσκεται, τηρουμένων των αναλογιών, στη θέση που βρέθηκε κάποτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής: ο ίδιος έχει ένα ρόλο Κιγκινάτου και στο τιμόνι του κόμματος και της χώρας βρίσκεται ένας Μητσοτάκης.
Κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν το σέβεται ως επιλογή της κομματικής βάσης πρώτα και του εκλογικού σώματος στη συνέχεια. Αλλά και κανείς δεν μπορεί να του αρνηθεί ότι συμβολίζει πάντα τους γραπτούς και άγραφους κώδικες του Καραμανλισμού -τον οποίο ουδείς έχει αμφισβητήσει ποτέ ως μήτρα του πολιτικού φορέα της συντηρητικής παράταξης.
Στην πραγματικότητα όμως δεν τους συμβολίζει απλώς. Οφείλει και να τους διασφαλίζει. Ενδεχομένως ευχόμενος να μην χρειαστεί ποτέ να το αποδείξει.
Η ώρα της παρέμβασης
Η πολιτική όμως έχει τους δικούς της κώδικες. Και ο Κώστας Καραμανλής βρίσκεται μπροστά σε αυτό που επέρχονταν: να χρειαστεί να βάλει τα πράγματα στην θέση του, εντός της παράταξης.
Προφανώς χωρίς να το μάθουμε ποτέ και χωρίς καν να του το πιστώσει η ιστορία και κυρίως χωρίς να μειώσει τον εκλεγμένο Πρωθυπουργό και να αμφισβητήσει τις προνομίες του, πρέπει να αποτρέπει την ανατίναξη του κόμματος του, με αφορμή την πρόταση για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Σε προσωπικό επίπεδο έχει λόγο να αποτρέψει και το ενδεχόμενο να βρεθεί ο ίδιος μπροστά σε μια επιλογή που δεν θα μπορεί να ψηφίσει, ή που θα εξελιχθεί για τον ίδιο σε ανεπούλωτη ήττα.
Τα εύκολα δύσκολα
Κανείς Πρωθυπουργός δεν βρέθηκε ποτέ μπροστά σε μια τόσο εύκολη απόφαση όσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης:
Η χώρα έχει επιτυχημένο ρυθμιστή του πολιτεύματος, η ανάδειξη του οποίου προήλθε με πρωτοβουλία της αντίπαλης παράταξης και η πρόταση για επανεκλογή του θα διασφαλίσει στη Βουλή αυτό που ο ίδιος ο Πρωθυπουργός ζήσε πρόσφατα από «Το Βήμα»: εθνική ομοψυχία.
Όπως έγραψε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ο Τάσος Παππάς τι ακριβώς είναι αυτό που εμποδίζει την επανεκλογή Παυλόπουλου; Η υποψηφιότητά του θα εγκριθεί με συντριπτική πλειοψηφία και σίγουρα από τα δυο μεγάλα κόμματα.
Παρόλα αυτά ο Πρωθυπουργός κάνει τα εύκολα δύσκολα. Αυτοβούλως ή πιεζόμενος κωλυσιεργεί, το σύστημα του απαξιώνει σημερινό πρόεδρο – ιστορικό στέλεχος της ΝΔ πριν τους Μητσοτάκηδες- και στο προσκήνιο προβάλλουν απίστευτα ονόματα ως ενδεχόμενες κυβερνητικές προτάσεις.
Εκτός από τους εμφανώς ακατάλληλους, ακούμε για καταξιωμένους πολιτικούς του παρελθόντος ή και στιγματισμένα πρόσωπα, με ποικίλες υπόνοιες για τον βίο και την πολιτεία τους.
Η ανάδειξη τους στο ανώτατο αξίωμα – πέραν του ότι είναι αδιανόητο να εγκριθεί από κορυφαία στελέχη της ΝΔ- θα είναι πρόκληση για την κοινή γνώμη . Όπως θα είναι προάγγελος δεινών για το πολίτευμα η ανάδειξη κάποιου με τυπικά προσόντα και μηδενική πολιτική εμπειρία.
Η ώρα του Καραμανλή
Κυρίως όμως θα είναι η αρχή του τέλους για τη ΝΔ. Ήδη η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, η Όλγα Κεφαλονιάννη, ο Νικήτας Κακλαμάνης, δεκάδες βουλευτών και εκατοντάδες κομματιών στελεχών και πρωτίστως ο ίδιος ο Κώστας Καραμανλής τάσσονται υπέρ της επανεκλογής Παυλόπουλου.
Μαζί τους ακόμη περισσότεροι αντιτίθεται στην εκλογή συγκεκριμένων προσώπων των οποίων διακινούνται τα ονόματα από ΜΜΕ και οικονομικά συμφέροντα. Πολλοί στη ΝΔ τους θεωρούν αιτία πολέμου με το σύστημα Μητσοτάκη.
Μοιραία λοιπόν ήλθε η ώρα του Καραμανλή. Όχι για την κυβέρνηση, που δεν του πέφτει λόγος. Αλλά για το κόμμα και την παράταξη. Όχι για να επανεκλεγεί ο Παυλόπουλος. Για να αποτραπεί η αποσύνθεση του ενός από τους δυο πυλώνες του πολιτικού συστήματος.
Διευκόλυνση στον Μητσοτάκη θα κάνει. Δεν χρειάζεται να γίνει θόρυβος, ούτε να διαρρεύσει οτιδήποτε. Έχει χρέος στον εαυτό του και και στην παράταξή του να εμποδίσει τη διάλυση της ΝΔ. Τον τρόπο τον ξέρει καλύτερα από όλους.
ΥΓ: Αν πρόκειται να διαλυθεί ένα «μαγαζί» είναι προτιμότερο να το διαλύσουν όσοι το έχτισαν και όχι οι «νταβατζήδες» που θέλουν να το κουμαντάρουν.
