Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ως φάρσα βεβαίως, αλλά καμιά φορά και οι φάρσες μπορούν να τινάξουν στο αέρα μια χώρα. Σίγουρα πάντως τινάζουν την πολιτική τάξη και την ηθική: εφημερίδες που έδωσαν μάχη κατά της Αποστασίας επιχαίρουν γιατί μπορεί να επαναληφθεί η ανατροπή εκλεγμένης κυβέρνησης από τα παρασκήνια. Κόμματα που λεηλάτησαν το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη κομπάζουν γιατί θα λεηλατηθεί και o Καμμένος.
Οι τελευταίες εξελίξεις θα φωτιστούν καλύτερα αν πάμε για λίγο στα παλιά. Οι μετακινήσεις βουλευτών από κόμμα σε κόμμα ήταν συνηθισμένο φαινόμενο στο πολιτικό σύστημα του νεότερου ελληνικού κράτους. Όσο και τα κινήματα, τα πραξικοπήματα και οι χρεοκοπίες.
Αυτό που έγινε το 1965 όμως δεν ήταν μετακίνηση. Ήταν οργανωμένος τεμαχισμός του κόμματος που κέρδισε με συντριπτικά ποσοστά τις εκλογές και ανατροπή του λαοπρόβλητου πρωθυπουργού. Ο πρωταγωνιστής είχε όνομα κα ακούγονται στους δρόμους της Σταδίου στη διάρκεια του Ανένδοτου αγώνα: «Μητσοτάκη, κάθαρμα!». Οι μεθοδολογίες καταγράφηκαν σε βιβλία και στην αρθρογραφία των εφημερίδων- αλλά και έγγραφα πρεσβειών και άλλων υπηρεσιών.
Πολύ αργότερα ο Κώστας Μητσοτάκης- σε μια αφήγηση του προς τον Αλέξη Παπαχελά -προορισμένη να κοινοποιηθεί μετά θάνατον- έκανε ότι δεν ήξερε τίποτε. Στο βιβλίο του «Ο Κώστας Μητσοτάκης με τα δικά του λόγια» του Αλέξη Παπαχελά δηλώνει πως δεν υπήρξαν χρηματισμοί βουλευτών. Ίσως μερικοί … δημοσιογράφοι να λαδώθηκαν.
Ό,τι και να έγινε πάντως ο ίδιος δεν άκουσε και δεν είδε τίποτε για λεφτά και βαλίτσες. Άλλωστε δεν είχε σχέση με αυτά τα πράγματα. Στην ίδια αφήγηση εξιστορεί πως ο Μποδοσάκης του έδωσε ένα μασούρι λίρες και δεν τις πήρε. Δεν ήταν τέτοιος άνθρωπος ο μακαρίτης.
Γι’ αυτό ίσως η μοίρα τον τιμώρησε με ανατροπή από την πρωθυπουργία το 1993 με τον ίδιο τρόπο. Από τον Βρούτο του. Στον οποίο χρέωσε παιχνίδι με τα διαπλεκόμενα συμφέροντα κατ’ εντολή των οποίων έδρασε. Μάλιστα ο Σαμαράς τον υπέβαλε στο μαρτύριο της σταγόνας προτού τον ρίξει- με πρόσχημα το Μακεδονικό. Παιχνίδια της Ιστορίας: ο Μητσοτάκης ανατρέπει μια κυβέρνηση και εν συνεχεία το πληρώνει με το ίδιο νόμισμα. Ποιος περίμενε ότι ο γιος του θα γινόταν αδελφός με τον ανατροπέα του;
Εν πάση περιπτώσει αυτά θα τα βρει ο ιστορικός του μέλλοντος. Η ΝΔ πάντως ορθοπόδησε το 2004 με τον νεότερο Καραμανλή. Ο οποίος είχε ένα άσχημο χούι: δεν περνούσε από τα γραφεία των μεγαλοπαραγόντων για να πάρει οδηγίες: ποιους θα κάνει υπουργούς, ποιους νόμους θα ψηφίσει, πού θα πάνε τα έργα. Αντίθετα τους έβγαλε στο ξέφωτο ως «νταβατζήδες» και με τη νομοθεσία για το βασικό μέτοχο πήγε να τους ακυρώσει το βασικό όπλο: το συνδυασμό χρήματος και τηλεόρασης. Έχασε.
Αν είχαν επιχειρήσει να ανατρέψουν στον Καραμανλή με Αποστασία θα έκαναν περίπατο. Οι μισοί βουλευτές του ήταν στις αυλές των «νταβατζήδων». Αλλά υπήρχε περίπτωση να τον ενισχύσουν. Γι’ αυτό δοκιμάσθηκε μια άλλη μέθοδος. Έστησαν ένα νέο κόμμα της Δεξιάς στο μαλακό υπογάστριο της ΝΔ.
Ο Γ. Καρατζαφέρης έγινε «κύριος πρόεδρος». Τον είχαν μέρα -νύχτα τα κανάλια και την έκανε τη ζημιά- στις εκλογές του 2007: ο Καραμανλής βγήκε αποδυναμωμένος. Από κυρίαρχος το 2004, έφτασε να του κουνάει το δάκτυλο ακόμη και ο Παυλίδης. Τη συνέχεια την ξέρουμε.
Το ίδιο κόλπο δοκιμάσθηκε και με τον Τσίπρα, αλλά δεν έπιασε. Το Κινάλ της Φώφης δεν μπορεί να βρει την ψήφο του, πόσο μάλλον να κόψει από τον Τσίπρα.
Τι μπορεί να κάνει ο Τσίπρας
Έτσι απομένουν οι παλιές καλές μεθοδολογίες. Αλλά κι εδώ είναι πρόβλημα. Οι Συριζαίοι είναι αλλιώς μαθημένοι. Μπορούν να τα σπάσουν με τον Πρωθυπουργό, αλλά φεύγοντας θα του αφήσουν την έδρα. Έτσι το έργο «Πάρτου τους βουλευτές έναν- έναν» παίζεται στην παράγκα του Πάνου Καμμένου.
Μέσα σε λίγες μέρες η κυβερνητική πλειοψηφία -στην οποία συμβάλουν οι ΑΝΕΛ- έχασε δυο κουκιά, ενώ δεν είχε χάσει ούτε ένα όταν ψήφιζε δύσκολα νομοσχέδια. Ως αδύναμος κρίκος ο Καμμένος προσφέρεται. Είναι φανερό ότι το παιχνίδι τώρα αρχίζει.
Η διαφορά με περιπτώσεις του παρελθόντος είναι ότι ο σημερινός Πρωθυπουργός έχει έναν τρόπο να αντεπιτεθεί και να χαλάσει τα σχέδια: να απαλλαγεί με δική του πρωτοβουλία από τον Καμμένο. Έτσι κι αλλιώς ο επικεφαλής των ΑΝΕΛ έχει περάσει την κόκκινη γραμμή. Διαφωνεί με τον Πρωθυπουργό και απειλεί να ρίξει ο ίδιος την κυβέρνηση, αν δεν προλάβουν να τη ρίξουν οι άλλοι.
Με άλλα λόγια ο Τσίπρας δεν απειλείται από ενδεχομένη αποστασία βουλευτών του, αλλά από αποψίλωση του Καμμένου. Εκεί βρίσκεται η Αχίλλειος Πτέρνα του. Αν όμως διακόψει τη συνεργασία με τον Καμμένο- αντί να τον φωνάζει «Πάνο» στην ατυχή εκδήλωση του Ζαππείου- τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια όσων πάνε να τον στείλουν άκλαφτο.
Το μεγάλο όπλο του Τσίπρα είναι ότι μπορεί να διαμορφώνει νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία χωρίς τον Καμμένο, να μπει στους Ευρωσοσιαλιστές και να ανακηρυχθεί έτσι επικεφαλής της ελληνικής Κεντροαριστεράς και να αφήσει στα κρύα του λουτρού τους επίδοξους ανατροπείς του. Θα βγει ενισχυμένος και απόλυτος κυρίαρχος στη Δημοκρατική Παράταξη, ενώ ο Μητσοτάκης θα αποδειχθεί… Μητσοτάκης. Στοιχειώδες Ουότσον…
