Του Γ. Λακόπουλου
Για πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική περίοδο, μεγάλο πολιτικό κόμμα διαφημίζει την …αποτυχία του, για την οποία είναι πολύ ικανοποιημένο. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ περιγράφοντας τις αρχαιρεσίες για την εκλογή εκπροσώπων.
Όπως ανακοίνωσε η Κουμουνδούρου σε σύνολο 61.600 μελών του ΣΥΡΙΖΑ στις κάλπες για την εκλογή συνέδρων προσήλθαν 40.500 μέλη. Στο προηγούμενο συνέδριο του κόμματος το 2016 σε σύνολο 26.000 μελών προσήλθαν 13.500.
Και χαίρονται. Όταν το αναιμικό ΚΙΝΑΛ, με το 8% στις εκλογές, έφερε στην κάλπη του για την εκλογή αρχηγού, 270.000 πολίτες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ με το 32% έχει -στα χαρτιά- 60.000 μέλη. Και συγκινήθηκαν για την εκλογή συνέδρων μόλις ένα… έβδομο όσων πήγαν στην εκλογή Ανδρουλάκη.
Κατά τα λοιπά ο Τσακαλώτος – που από ό,τι φαίνεται εγκατέλειψε την πολιτική και τόριξε στις παρουσιάσεις βιβλίων- επιμένει ότι το 3% έφερε την κυβέρνησή του 2015.
Το συμπέρασμα είναι απλό: Κόμμα εξουσίας με μόλις 40.000 ενεργά μέλη δεν μπορεί να υπάρξει. Η υποαντιπροσώπευση των ψηφοφόρων του στον κομματικό μηχανισμό κλείνει το δρόμο προς την πλειοψηφία.
Με αυτούς τους όρους ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς κάνει συνέδριο για να αναπαλαιώσει τον εαυτό του και να μοιράσουν οι πέντε φράξιες του τα εσωκομματικά του ιμάτια και για τον έλεγχο της αραιοκατοικημένης κομματικής οργάνωσης.
Η επικύρωση της ηγεσίας Τσίπρα από μερικές χιλιάδες συνέδρων, δεν ανοίγει τις γέφυρες με τα πολλά εκατομμύρια των ψηφοφόρων.
Καρικατούρα κόμματος εξουσίας
Σε ένα άρθρο του στην “Εφημερίδα των Συντακτών” για το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ο έγκυρος Τάσος Παππάς ανέφερε το ρεπορταζ του Δημ. Χατζηνικόλα στο Documento με τις απόψεις του Παν. Σκουρλέτη και του Νίκου Παππά για την πρόταση εκλογής προέδρου από την κομματική βάση.
Πιο αξιόπιστη προσωποποίηση των αντιμαχόμενων στρατοπέδων δεν θα μπορούσε να υπάρχει. Και οι δυο αποτελούν χαρακτηριστικές περιπτώσεις αποτυχημένων υπουργών στην περίοδο 2015-19. Και οι δυο διεκδικούν ακόμη ρόλο, φραξιονίζοντας ο ένας εναντίον του Αλέξη Τσίπρα και ο άλλος υπέρ του.
Από αυτή την άποψη δεν έχει σημασία τίνος η άποψη θα επικρατήσει στο συνέδριο- αν και είναι φανερό ότι η συσπείρωση στην ομπρέλα του Τσακαλώτου θα καταποντιστεί- στον απόηχο της εμπνευσμένης συνέντευξής του στη “Καθημερινή”.
Πολλοί από τους πρωταγωνιστές της -περιθωριακής σε σχέση με την κοινωνία- προσυνεδριακής διαδικασίας εκπροσωπούν τον ΣΥΡΙΖΑ που θα έπρεπε να είχε μείνει πίσω, μετά το 2019.
Ωστόσο είναι εδώ και πιστεύει ότι θα ξανακυβερνήσει με όρους του 21ου αιώνα. Πρόκειται όμως για καρικατούρα κόμματος εξουσίας, με το παρακμιακό πολιτικό προσωπικό που εμφανίζεται στο προσκήνιο.
Η κυριαρχία των “βαριδιών” στον εσωκομματικό διάλογο, αλλά και στην επικαιρότητα στερεί ζωτικό χώρο κομματικής δράσης και επικοινωνιακής προσβολής από στελέχη με πολιτική συγκρότηση και προσωπική κατάρτιση-που έχει το κόμμα και μένουν σε αφάνεια.
Έτσι όμως απωθούνται οι νέες δυνάμεις που θα ήθελαν να πάρουν μέρος δίπλα στον Τσίπρα για να απομακρυνθεί το σύστημα Μητσοτακη.
Αυτές οι δυνάμεις δεν ενδιαφέρονται για το εσωκομματικό νταβαντούρι, ενός περιθωριακού κόμματος, αλλά για τη χώρα και πώς μπορεί να κυβερνηθεί καλύτερα- και αυτό περιμένουν από τον Τσίπρα.
Ο Σκουρλέτης θεωρεί ” μεταδημοκρατία” την ανάδειξη προέδρου και Κεντρική Επιτροπής από σώμα ευρύτερο του συνεδρίου.
Ο Παππάς θεωρεί ότι η διεύρυνση “δεν σηματοδοτεί μια ιδεολογική και πολιτική μετάλλαξη του κόμματος”- Ήτοι όχι αντικατάσταση πολιτικού προσωπικού.
Και οι δυο λένε το ίδιο. Να μην αλλάξει τίποτε. Και στους δυο απαντάει μια διαπίστωση του πολύπειρου Ηλία Νικολακόπουλου, που εξηγεί “γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να πείσει ότι αποτελεί εναλλακτική πρόταση” :
“Δεν κατανοεί ποιες συμπεριφορές κυβερνητικές και μεσαίων στελεχών οδήγησαν σε αρνητική αξιολόγηση”.
Το “Σύνδρομο Ζαχαριάδη”
Το 2019 και έκτοτε αυτοί που εκπροσωπούν τις προβληματικές συμπεριφορές που οδήγησαν στην ήττα βρισκονται στο ρετιρέ το κομματος και στους πυρήνες των οργανώσεων και ως … ιδιοκτήτες του κόμματος και πιστεύουν ότι είναι δυνατόν να ξανακυβερνήσουν.
Αυτό κρατάει μακριά την κοινωνία και η απόδειξη είναι η αποτυχία της διεύρυνσης και η χαμηλή συμμετοχή στις προσυνεδριακές διαδικασίες. Για την πολιτική τους ποιότητα, ας μην μιλάμε καλύτερα.
Οι αποκρουστικές -πολιτικά- φιγούρες τους βρίσκονται την είσοδο των κομματικών γραφείων ανά την επικράτεια και κάνουν face control σε όσους ενδιαφέρονται να περάσουν τη πόρτα.
Αξιώνουν μάλιστα στη συνέχεια να τους”εκπαιδεύσουν” -όπως είπε ανερυθρίαστα κάποιος που δεν θεωρούσε πρόβλημα να είναι υπουργός που δίνει τα πτυχία, χωρίς να έχει τουλάχιστον ένα ο ίδιος.
Στην πορεία προς το συνέδριο “παρίστανται και χαιρετίζουν” όσοι προσωποποιούν το 2019 και έκτοτε έχουν “σύνδρομο Ζαχαριάδη”: με το “όπλο παρά πόδα” παριστάνουν τους ακοίμητους φρουρούς της “αριστερής καθαρότητας”. Ή απειλούν ότι θα “ξαναρθούν και θα είναι αλλιώς”.
Οι ΣΥΡΙΖΟφρουροί, όλων των αποχρώσεων, ευθύνονται για τον δισταγμό σοβαρών ανθρώπων να ανταποκριθούν στο προσκλητήριο του Τσίπρα για διεύρυνση, για συμμετοχή στα ψηφοδέλτια και κατ’ επέκταση για τη δημιουργία της δεξαμενής που θα στελεχώσει την προοδευτική κυβέρνηση.
Πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι, κεντρικά και κατά τόπους, θέλουν να ενισχύσουν την προοπτική της επιστροφής του Τσίπρα στην πρωθυπουργία. Αλλά δεν θέλουν να συναγελάζονται με παρακμιακούς, ιδεοληπτικούς και σούργελα.
Κατά το ίδιο τρόπο που οι ψηφοφόροι θέλουν να διώξουν τον Μητσοτάκη, αλλά δεν προτίθενται να φέρουν στην κυβέρνηση τους προβληματικούς, τα “βαρίδια” και τις φράξιες της Κουμουνδούρου.
Αυτούς που αντέδρασαν στην πρόθεση του Τσίπρα να καλέσει ως αριστίνδην συνέδρους 150 πρόσωπα από την κοινωνία. Ή όσους δεν θέλουν στις οργανώσεις ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ που… παλαιότερα ψηφισαν ΠΑΣΟΚ.
Ο γιαλός και το κομματικό καράβι
Δεν φταίει ο γιαλός, απλώς αυτό το κομματικό καράβι αρμενίζει στραβά και δεν προτίθεται να αλλάξει ούτε στο συνέδριο. Ό,τι μαζεύει τη μια μέρα ο Τσίπρας με την πολιτική παρουσία του το εξανεμίζουν την επομένη με τη δική τους. Έτσι κάθε απόπειρα ανόδου ισοδυναμεί με πτώση.
Πράγματι ο πρώην πρωθυπουργός ξαναβρίσκει το ακροατήριο του και η περιοδεία του στη χώρα αποδίδει. Αλλά το κόμμα του δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες της συγκυρίας.
Ο ίδιος θα πείσει τους πολίτες ότι αξίζει να του δώσουν το τιμόνι της χώρας στις εκλογές αν αξιοποιήσει το συνέδριο για να αποδυναμώσει τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ και όχι να τον ενισχύσει.
Αν επικρατήσουν οι δικοί τουκαι μειοψηφίσουν όσοι είναι με τον Τσακαλώτο δεν ενδιαφέρει κανέναν. Η ουσία είναι να βγουν όλοι στην άκρη και να εμφανιστούν νέα άφθαρτα πρόσωπα δίπλα του.
Με τα 60.000 κομματικά μέλη και τους 5.000 συνέδρους δεν υπάρχει κόμμα εξουσίας και ο Τσίπρας δεν πάει μακριά αν στηρίζεται σ’ αυτούς. Η πολιτική ισχύς βρίσκεται εκεί έξω στο ένα εκατομμύριο των ψηφοφόρων της μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης.
Χωρίς αυτούς το συνέδριο θα αποδειχθεί συσπείρωση προς τα κάτω.
Κακά τα ψέματα. Οι πλειοψηφίες γίνονται με όλους, αλλά στα σχήματα εξουσιας δεν χωράνε όλοι. Όσοι δεν το καταλαβαίνουν δεν χωράνε ούτε στα συνέδρια. Τόσο απλό.
Οι πολίτες που που αυτοτοποθετούνται στη Δημοκρατική Παράταξη- στην Αριστερά και τη Κεντροαριστερά- και μπορούν να τον φέρουν ξανά στην πρωθυπουργία δεν κάνουν επιλογή ανάμεσα στον Σκουρλέτη και τον Παππά. Τους απορρίπτουν και τους δυο.
Για να δώσουν οι πολίτες την ψήφο τους για το σχηματισμό προοδευτικής κυβέρνησης θα πρέπει να γνωρίζουν την ανθρωπογεωγραφία της. Δεν θα τη δώσουν, αν δεν ξέρουν με ποιους θα τη διαχειριστεί αυτός στον οποίο την εμπιστεύονται. Εκατό συνέδρια να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ…
