Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
Αυτό που συμβαίνει στη Βρετανία σχετικά με την επικύρωση του Brexit από το κοινοβούλιο, αποτελεί κατά την ταπεινή μου άποψη κορυφαία λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών και σεβασμού της λαϊκής βούλησης. Εντελώς αντίθετα δηλαδή από όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, όπου το κοινοβούλιο κινείται και αποφασίζει ερήμην εκείνων που εκπροσωπεί.
Η πλειοψηφία των Βρετανών βουλευτών, είχε ταχθεί κατά του brexit την περίοδο της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος, ενώ υπήρχε και η σχετική επίσημη θέση των κομμάτων. Η θέση όμως αυτή ηττήθηκε από… εξωκοινοβουλευτικούς! Καθώς οι Βρετανοί υπερψήφισαν την απόσχιση της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση γυρίζοντας την πλάτη στον πολιτικό κόσμο. Μόνο που το brexit έπρεπε στη συνέχεια να εγκριθεί από τη βρετανική βουλή. Σύμφωνα και με την πρόσφατη τελική απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου της χώρας.
Και τι έπραξαν οι Βρετανοί βουλευτές; Επικύρωσαν το δημοψήφισμα παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι δεν συμφωνούσαν… Σεβάστηκαν όμως την λαϊκή βούληση, έστω και αν αυτή επικράτησε με μικρή πλειοψηφία. Ανεξάρτητα από σκοπιμότητες, μικροκομματικά συμφέροντα, δεύτερες σκέψεις κλπ ή και το κατά πόσο το brexit θα εξελιχθεί υπέρ ή κατά της χώρας, το βρετανικό κοινοβούλιο σεβάστηκε τη λαϊκή ετυμηγορία. Πρόκειται για κορυφαία στιγμή του κοινοβουλευτισμού και μάθημα δημοκρατίας και μάλιστα από μία χώρα που έχει DNA αυτοκρατορικό, αποικιοκρατικό παρελθόν και… βασίλισσα…
Να θυμίσουμε τι έγινε στην κοιτίδα της δημοκρατίας και του πολιτισμού; Στην Ελλάδα; Με το δημοψήφισμα του 2015; Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αφού έπαιξε με το θυμικό της κοινωνίας και την ξεγέλασε φέρνοντας ένα δημοψήφισμα – παρωδία χωρίς ξεκάθαρο διακύβευμα και χωρίς αυτή η φαρσοκωμωδία να προκαλέσει αντίδραση από τον κορυφαίο θεσμικό παράγοντα της χώρας, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, στη συνέχεια κορόιδεψε και κονιορτοποίησε τη λαϊκή βούληση.
Πήρε ένα «όχι» που συγκέντρωσε συντριπτική πλειοψηφία και το μετέτρεψε σε «ναι». Απροσχημάτιστα και χωρίς πολιτική αιδώ. Ερμηνεύοντας το ούτως ή άλλως έωλο ερώτημα κατά το πώς τους βόλευε. Θα πουν ορισμένοι, μα καλά τι θέλατε, να βγει η Ελλάδα από το ευρώ; Προφανώς όχι, καθώς άλλωστε αυτό δεν ήταν η ουσία του ερωτήματος. Γιατί επί της ουσίας, αυτό στο οποίο είπε όχι η κοινωνία ήταν στο μίγμα μέτρων που οι ίδιοι οι Συριζαίοι άλλωστε προκάλεσαν με την ατέρμονη δήθεν διαπραγμάτευσή τους.
Ο κ. Τσίπρας έλαβε ένα αποτέλεσμα που δεν πίστευε ότι θα υπάρξει, πανικοβλήθηκε με αυτό και στη συνέχεια προσπάθησε ανεπιτυχώς να σπεκουλάρει με αυτό ως διαπραγματευτικό όπλο. Και έφαγε όπως όλοι θυμόμαστε τα μούτρα του. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Όλη η ιστορία του δημοψηφίσματος ήταν μία πολιτική σπέκουλα. Αυτό και μόνο δείχνει το επίπεδο σεβασμού στις δημοκρατικές διαδικασίες. Είναι ζήτημα νοοτροπίας, είναι ζήτημα ιδεοληψίας, είναι ζήτημα αντίληψης της δημοκρατίας.
Και δυστυχώς, δεν υπήρξαν μόνο επί Σύριζα, δείγματα αγνόησης της βούλησης των πολιτών και εμπαιγμού της κοινωνίας. Το ζήσαμε έντονα και στην πρώτη περίοδο των Μνημονίων με την κυβέρνηση Παπανδρέου και τους βουλευτές που… δεν διάβαζαν τι ψήφιζαν…
