Του Διογένη Λόππα
Ο σοκαριστικός κυνισμός με τον οποίο ο κ. Πρωθυπουργός αντιμετώπισε το σκάνδαλο της δεκαετίας στο θλιβερό του διάγγελμα, χτύπησε πολλούς συναγερμούς στις Βρυξέλλες. Ακόμα και τα τζάμια στο Μπελρεμόντ ψιθυρίζουν ότι η Επιτροπή και το Κοινοβούλιο, μόλις επιστρέψουν από τις διακοπές, ετοιμάζονται να γλεντήσουν κυριολεκτικά τον εκκολαπτόμενο Ορμπανίσκο, τον άνθρωπο που πίστεψε ότι ο Γκοτζαμάνης ζει. Και δε φθάνει μόνο αυτό, αλλά από δίπλα έχουν πάρει σειρά τα μεγαθήρια του παγκόσμιου τύπου, όπου υπό το φόβο της ”ενημέρωσης 108”, έχουν αναλάβει προληπτικά την προβολή και ανάλυση του μητσοτακικού άγους.
Ο κ. Μητσοτάκης ουσιαστικά ανήγγειλε δια διαγγέλματος την κατάργηση της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας. Μετρώντας προσεκτικά τις λέξεις και τα νοήματα πίσω τους, όχι μόνο δεν ανέλαβε καμία ευθύνη, όχι μόνο δε ζήτησε συγγνώμη, όχι μόνο δεν πήρε ξεκάθαρη θέση καταδίκης της επαίσχυντης πράξης της κρατικής παρακολούθησης πολιτικών αντιπάλων και δημοσιογράφων: Ενώ θα μπορούσε να χαρακτηρίσει την παρακολούθηση Ανδρουλάκη νομότυπη (αν έστω ανεχθούμε προσωρινά ότι μια επίορκη εισαγγελέας την κάνει τέτοια), τη χαρακτήρισε ”νόμιμη”!!! Με τον τρόπο αυτό ουσιαστικά μας ανακοίνωσε ότι ο ίδιος, ως επικεφαλής της ΕΥΠ, έχει κάθε δικαίωμα να παρακολουθεί όποιον νομίζει και ότι επειδή αυτοαποκαλείται θεσμικός (sic), θα κάνει την υποχώρηση να βελτιώσει τη διαδικασία, δηλαδή να απαιτούνται δύο επίορκοι εισαγγελείς, αντί ενός.
Με την αυτοπεποίθηση του απολυταρχικού ηγέτη που έχει επιβάλλει σιωπητήριο στην ιστορική παράταξη της δημοκρατικής δεξιάς, που έχει υποβαθμίσει την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας σε υπουργείο εθιμοτυπίας, που έχει κάνει έφοδο στις ανεξάρτητες αρχές, που έχει εξαγοράσει τον τύπο, που έχει παραλύσει τον κρατικό μηχανισμό διορίζοντας άχρηστους κόλακες και που, κυρίως, έχει αλώσει το δικαστικό σώμα, πίστεψε ότι έχει φθάσει η ώρα να μας ανακοινώσει κυνικά ότι ανακηρύσσεται και επισήμως μεταδικτάτορας μιας αφασικής και παράλυτης ”δημοκρατίας”, που παρεμπιπτόντως δε μοιάζει ούτε δυτική, ούτε φιλελεύθερη.
Αυτό που σίγουρα του διαφεύγει, είναι οι κόκκινες γραμμές της Ευρώπης, μιας Ευρώπης που στην πορεία του προς την εξουσία εκθείασε, αλλά τελικά εξέθεσε σαν πόρνη, για να την πετάξει τελικά στα αζήτητα, μόλις έπαψε να του είναι χρήσιμη. Εκεί, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του κ. Σχοινά (του οποίου οι μετοχές στην Επιτροπή όπως μαθαίνω καταρρέουν), κυριαρχεί οργή και όχι μόνο για τις υποκλοπές. Η μακρά λίστα του ευρωπαϊκού κατηγορητηρίου περιλαμβάνει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στα ελληνικά σύνορα (τα οποία συνεπωμίζεται η Ευρώπη), την παράλυση της ελευθεροτυπίας, το κουκούλωμα σκανδάλων και βολικών δολοφονιών, την παράδοση της οικονομίας σε μια ολιγομελή δράκα (κατά παράβαση κάθε έννοιας διαφάνειας και ελεύθερου ανταγωνισμού) και την περιρρέουσα αίσθηση ότι οι δικαστές αποφασίζουν σε συνεννόηση με την πολιτική ηγεσία (σσ πολλές οι συμπτώσεις).
Αυτό που επίσης του διαφεύγει είναι ότι η συγκεκριμένη δράκα την οποία τρέφει και τρέφεται από αυτήν, ετοιμάζεται οσονούπω να στραφεί, όχι και τόσο διακριτικά, εναντίον του, όχι γιατί έχει κάποιο πρόβλημα με τις πρακτικές του (αστεία πράγματα), αλλά επειδή κατανοεί ότι ο ένοικος περιορισμένης ευθύνης του Μαξίμου, τώρα τελευταία περισσότερο αποτελεί βαρίδι, παρά εργαλείο και πρέπει άμεσα να βρεθεί αντικαταστάτης, για να κυλίσουν τα πράγματα απρόσκοπτα, σε μια συγκυρία όπου η οικονομία ετοιμάζεται να υποδεχθεί ιστορικές οικονομικές ενισχύσεις. Έτσι για μία και μοναδική φορά παρατηρούμε ότι ο τύπος φροντίζει να πάρει κάποιες αποστάσεις αρνούμενος να ταυτιστεί με τις κωμικές διαρροές της κυβέρνησης, ενώ οι ενεργοί πυρήνες του σημιτισμού παίρνουν ανοιχτά θέση εναντίον, πράγμα που από μόνο του σημαίνει ότι δρομολογούνται εξελίξεις.
Στις συνθήκες αυτές, δηλαδή με τον παγκόσμιο τύπο στα κάγκελα, τον 108ο ως επιτήδειο ουδέτερο και την Επιτροπή εν αναμονή σφοδρής αντιπαράθεσης (με τα προμηνύματα να είναι σκληρά), μια εμφάνιση στη ΔΕΘ θα μπορούσε να αποβεί πολλαπλώς διαλυτική, με κίνδυνο να παραλύσει ολοσχερώς η χώρα, ιδιαίτερα αν βάσιμα υποθέσουμε ότι στα καθίσματα της συνέντευξης τύπου θα βρίσκονται δημοσιογράφοι παγκόσμιου βεληνεκούς, που δε θα ενδιαφέρονται για τα ντολμαδάκια της Μαρίκας. Σε τέτοιες δυσχερείς συνθήκες αναδεικνύεται και η πλήρης ανεπάρκεια της καρικατούρας που παριστάνει τον κυβερνητικό εκπρόσωπο. Γιατί μέχρι σήμερα ήταν σχετικά ανώδυνο να μοιράζει τις μπαλαφάρες του στην ενημέρωση 108, αλλά από εδώ και πέρα οι απαιτήσεις θα είναι κανονικού, αν όχι αναβαθμισμένου, επιπέδου.
Δε γνωρίζω αν ο κ. Πρωθυπουργός θα επιλέξει να δώσει αυτή την άνιση μάχη, αλλά, μεταξύ μας, οι πιθανότητές του είναι μηδαμινές. Εκτός των υπολοίπων αδυναμιών του, ποτέ δεν υπήρξε ηγετικός, εμπνευσμένος ή χαρισματικός, ώστε να βρει τρόπο να ξεγλιστρήσει. Μοιάζει μάλλον ανασφαλής και υπέρ του δέοντος εξαρτώμενος από την επικοινωνιακή λογική, πράγμα που τη συγκεκριμένη στιγμή δουλεύει εναντίον του. Έχοντας στην πλάτη δεκάδες χιλιάδες νομότυπες υποκλοπές, είναι παραπάνω από βέβαιο ότι σε χρόνο που θα επιλέξουν οι αντίπαλοί του (εσωκομματικών συμπεριλαμβανόμενων), θα δημοσιευθούν ηχηρά ονόματα. Διάολε, μιλάμε για ελληνική δημόσια υπηρεσία, τα πουλάκια θα τραγουδήσουν μετά βεβαιότητος.
Οποιοσδήποτε λογικός, ή έστω δημοκρατικά ευαίσθητος, ηγέτης δυτικού κράτους, θα είχε ήδη υποβάλλει την παραίτησή του. Όμως εδώ μιλάμε για Μητσοτάκη, της γνωστής φαμίλιας, με σοβαρές δυνάμεις στο παρασκήνιο και μια στρατιά αφοσιωμένων προθύμων, απρόθυμων να αποχωριστούν προνόμια. Ήδη ένας εξ αυτών ενέπλεξε τη χώρα σε αχρείαστη διεθνή αντιπαράθεση εκφέροντας λογικές υπερβάσεις, ένας ακόμα ανακάλυψε φανταστικούς εσωτερικούς εχθρούς, ενώ ένας άλλος εκβίασε δημοσίως πολιτικό αρχηγό, προτρέποντάς τον να δημοσιοποιήσει τον λόγο για τον οποίο παγιδεύθηκαν οι επικοινωνίες του. Προφανώς και δεν αποτελεί σύμπτωση το γεγονός ότι μόλις στριμώχτηκε το σύστημα, απαλλάχθηκε αμφιλεγόμενος πολιτικός με σκανδαλώδες σκεπτικό, ο οποίος άδραξε αμέσως την ευκαιρία να υπονομεύσει τον πολιτικό του χώρο εκ των έσω.
Αυτή η όψιμη κινητοποίηση όμως μικρομεσαίων στελεχών, που χωρίς να τους στηρίζει το σύστημα της φαμίλιας θα ήταν στα αζήτητα της πολιτικής, αν όχι κάπου χειρότερα, δεν υπάρχει περίπτωση να αναστρέψει το αναπόφευκτο, αλλά πιθανότατα θα κάνει την πτώση περισσότερο παταγώδη. Οι δυνάμεις που έχουν κινητοποιηθεί είναι πολύ μεγαλύτερες του ελάχιστου πολιτικού μεγέθους που αντιπροσωπεύει ο Έλληνας πρωθυπουργός στην Ευρώπη. Από την πλευρά μου, ως ψύχραιμος παρατηρητής, δε θα μου λείψει πολύ η συμμορία (όπως απεδείχθη) του Μαξίμου. Θα τους προέτρεπα μόνο, φεύγοντας, ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα.