Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Το “πρώτη φορά αριστερά” πυροδότησε την φαντασία των πολιτών, για εφαρμογή, επιτέλους, του δίκαιου, του ισότιμου, της αξιοπρέπειας και τέλος την ανατολή μιας άλλης μέρας, με δημοκρατία και ελευθερία. Και η “πρώτη φορά αριστερά” αρκέστηκε στην διαχείριση και μάλιστα από την πιο δύσκολη, με όλους , μα όλους τους άλλους απέναντι, που εκτός από τους “έξω” σφοδρούς αντιπάλους, είχε επιπλέον να αντιμετωπίσει και τους εγχώριους, που ήταν και οι πιο φανατικοί.
Μαζεύτηκαν τα λόγια, μαζεύτηκαν οι πράξεις και συρρικνώθηκαν σε τέτοιο βαθμό οι αριστερές πολιτικές, που έμοιαζε να κυβερνά μια δεξιά σκληρή κυβέρνηση. Είχαμε το παράδοξο φαινόμενο, να κυβερνά αριστερά, με δεξιές επιλογές, επιβαλλόμενες εκβιαστικά από τους δημοκρατικούς Ευρωπαίους! Αμήχανα η αριστερά, να προσπαθεί να πείσει, πως αν δεν ήταν στην κυβέρνηση, θα είχαμε και χειρότερα αποτελέσματα, ακόμη πιο ακραία και επικίνδυνα.
Δεκτό αλλά όχι αρκετό, αναγκαίο αλλά όχι δικαιολογημένο, για αυτούς που την ψήφισαν πρώτη φορά ελπίζοντας για το καλύτερο, αυτό που είχαν ακούσει και αυτό που πίστεψαν. Οι αριστεροί ψηφοφόροι και κατάλαβαν και συμμερίστηκαν, με βαθμό δυσκολίας βέβαια, αλλά σαν μαθημένοι αριστεροί, υπέμειναν στο εμπρός γκρεμός και πίσω ρέμα, από ανάγκη. Κάτι που δεν ήταν αποδεκτό όμως, από αυτούς που ψήφισαν με την προσδοκία του εδώ και τώρα και που αμέσως ένοιωσαν προδομένοι.
Δεν μπορείς να τους ψέξεις, νομίζω, γιατί δεν ήταν και δεν έγιναν ποτέ αριστεροί ψηφοφόροι, άντε και με κίνδυνο, να τους αποκαλέσω ευκαιριακούς ψηφοφόρους της αριστεράς, που δοκίμασαν, αλλά τελικά δεν άρεσε και δεν πείστηκαν από τις σοβαρές δικαιολογίες.
Ο Γόρδιος δεσμός, που δεν λύθηκε, μπέρδεψε ακόμα περισσότερο τον απροβλημάτιστο με πολιτική εμπειρία πολίτη, που ψήφισε το νέο μοντέλο διακυβέρνησης που του έδειξε στα χαρτιά, σαν πατρόν μόδας μόνο, η νεοδεξιά. Εμπλουτισμένο, πέρα από το γνωστό παραμύθι που αρέσκεται ο πολιτικά αδαής, με κομψότητα, αριστεία, χάντρες και κορδέλες με φιόγκους, που μετέπειτα μετατράπηκαν σε ασφυκτικές θηλειές. Δοκίμασε και από εκεί, έδωσε και πίστωση χρόνου, μέσω των καναλιών, αλλά φαίνεται πως ούτε αυτό του αρέσει τελικά, δεν βολεύεται. Τώρα αυτό που του παρουσιάζουν, είναι και πάλι ένα γνωστό μαύρο μοντέλο, αυτό με τα τσεκούρια και με τα μαχαίρια, μήπως θέλει να δοκιμάσει πάλι, τι δεξιά και τι ακροδεξιά, ποικιλία να έχουμε, να κρατήσουμε τον πελάτη στο μαγαζί, στην πολυκατοικία, που τους χωρά όλους τους καλούς φασίστες, προ κοινού σκοπού. Είναι σε εξέλιξη όλα αυτά. Τίποτα στην τύχη.
Η αριστερά περιμένει τον λαό και ο λαός περιμένει την αριστερά, για ένα ενεργητικό σοκ αφύπνισης. Και κανείς δεν παίρνει την πρωτοβουλία! Ίσως η αριστερά περιμένει το αυθόρμητο, την έκρηξη από τον λαό, κομμάτι δύσκολο το βλέπω, προς το άμεσο μέλλον. Και ο λαός αρχίζει να ζητά κάποια πρωτοβουλία από την αριστερά, ένα κάλεσμα, μια αφορμή, επίσης δύσκολο το βλέπω και αυτό. Λείπει η θέληση; Απουσιάζει η τόλμη; Είναι κάποια τακτική αναμονής; Μετράμε ακόμη τις δυνατότητές μας; Η αριστερά πρέπει να έχει τον πρώτο λόγο σε κάλεσμα, για να ακολουθήσει ο λαός. Τι περιμένει άλλο ακόμα; Κάτι ακόμη χειρότερο να συμβεί; Οφείλονται εξηγήσεις! Να πεισθεί η ίδια για να πείσει!
Κάθε ώρα και κάθε ημέρα που περνά, επιδεινώνει την κατάσταση σε μη αναστρέψιμη. Ας κινηθεί επιτέλους η αριστερά, πριν είναι πολύ αργά. Να αναλάβει την ευθύνη της, επιτέλους, με πρωτοβουλίες στο δρόμο, όσο χρειασθεί. Μεγάλες προσδοκίες έχω; Οι εργαζόμενοι με τα κόκκινα μηχανάκια, δικαιώθηκαν για τις δικές τους μεγάλες προσδοκίες! Εμείς ίσως πρέπει να βάψουμε τα δικά μας μηχανάκια κόκκινα, μήπως και μαζευτούμε!
Υ.Γ.Όσο ο μπαμπάς βλέπει με τον γιο Jeims Bond και η κόρη σπουδάζει στο πανάκριβο πανεπιστήμιο, εσύ κοίτα το survivor και τον λογαριασμό της ΔΕΗ.