Με τον Πάτση ή με τον Τσίπρα;

Του Διογένη Λόππα

Αυτό που γίνεται στη χώρα μας τους τελευταίους μήνες δεν έχει προηγούμενο.  Αποφάσεις θεσμών του κράτους, βαρύνουσας σημασίας για το παρόν και ιδιαίτερα για το μέλλον, αγγίζουν τα όρια του σουρεαλισμού και της μαζικής αποχαύνωσης.  Ένα ολόκληρο έθνος σέρνεται μαζοχιστικά πίσω από μιας μορφής ΤΙΝΑ (there is no alternative) ενός παρανοϊκού καθεστώτος που μπροστά στο άγχος της παραμονής του στην εξουσία έχει κατεδαφίσει βασικές πρόνοιες της κοινωνικής συνοχής.

Έκπληκτοι, παρακολουθούμε υπουργούς, δικαστές, στρατιωτικούς, πρώην πρωθυπουργούς, ακόμα και την αρχηγό του κράτους, όχι μόνο να εμφανίζονται ανίκανοι να ψελλίσουν την παραμικρή αντίδραση στα διαλυτικά φαινόμενα, αλλά και να σπεύδουν πρώτοι να επικροτήσουν αδιανόητες πολιτικές πλατφόρμες, παρά το ότι οι ίδιοι βρίσκονταν επίσημα υπό παρακολούθηση ή ίσως επειδή βρίσκονταν (βρίσκονται;) στα δίχτυα της μυστικής υπηρεσίας του σύγχρονου Κοριολανού.     

Η τελευταία στη σειρά αυτοκτονική πολιτική πλατφόρμα ήρθε, σε χρόνο ρεκόρ για τα δικανικά δεδομένα, από τον Άρειο Πάγο:  Οι καλοί αυτοί άνθρωποι, θέλοντας προφανώς να κερδίζουν προκαταβολικά την εύνοια του καθεστώτος και να πριμοδοτήσουν τους οικονομικούς σχεδιασμούς του για καθολική παράδοση της παραδοσιακής ελληνικής οικονομίας και οικογένειας στους πάτσηδες εσωτερικού και εξωτερικού, εξέδωσαν την πιο εθνομηδενιστική απόφαση από γενέσεως του σύγχρονου ελληνικού κράτους.

Η προσπάθεια του καθεστώτος να πασπαλίσει αυτή τη μειοδοσία, είτε με παραπλανητικούς νομικίστικους στροβιλισμούς, είτε με υποτιθέμενη συμμόρφωση προς τις διεθνείς μας υποχρεώσεις (όποτε συμφέρει στο καθεστώς), είτε με το ελιξίριο μιας ακόμα συνωμοσίας της αριστεράς, μας αναγκάζει να επιστρέψουμε στις βάσεις της απλής λογικής.

Η νομοθεσία ενός κράτους, δεν είναι ούτε οι πλάκες του Μωυσή, ούτε τα άπαντα της αόρατης χειρός, αλλά η έκφραση της βούλησης της πλειοψηφίας, τουλάχιστον στο δυτικό κόσμο στον οποίο θέλουμε να ελπίζουμε ότι ανήκουμε.  Αν τώρα κάποιος πιστεύει στα σοβαρά ότι οι Έλληνες ξύπνησαν ένα πρωί και είπαν, αν είναι να ανέβουμε οικονομική βαθμίδα και να γεμίσουν οι καφενεία μας με επενδυτές, ”ας πάει και το παλιάμπελο”, ας επισκεφθεί το γιατρό του για τα περαιτέρω.

Ασφαλώς όλοι γνωρίζουμε ότι κατά τη διάρκεια της μνημονικής προσαρμογής, οι εκάστοτε κυβερνήσεις υποχρεώθηκαν να νομοθετήσουν ενάντια στο κοινό αίσθημα, προκειμένου να επιτευχθεί ένας σημαντικότερος στόχος, δηλαδή να επανέλθει η νομοθετική πρωτοβουλία στη βούληση της εκάστοτε πλειοψηφίας.   

Γνωρίζουμε επίσης και κανένας δεν αμφισβητεί το ότι η συμμετοχή της χώρας στο μπλοκ της Δύσης, από μόνη της, δυστυχώς, απαιτεί δυσάρεστες προσαρμογές, ιδιαίτερα οικονομικού χαρακτήρα, όπως η διαρκής ανοχή προς τη διεθνή κερδοσκοπία.

Όμως, παρόλα αυτά, τα ευρωπαϊκά κράτη παραμένουν κυρίαρχα ως προς τον τρόπο προσαρμογής ή τουλάχιστον ως προς το επίπεδο κοινωνικού πόνου που θα επιφέρει αυτή.  Έτσι για παράδειγμα στη δυτική Ευρώπη ανθεί η επιδοματική πολιτική, στο Λουξεμβούργο οι δημόσιες συγκοινωνίες προσφέρονται δωρεάν, στη Γερμανία κλείνουν όλα τις Κυριακές, στη Γαλλία οι εργασιακές συμβάσεις τηρούνται κατά γράμμα προς όφελος των εργαζομένων και στη Φινλανδία ισχύει 35ωρο χωρίς αστερίσκους.

Ομοίως, στην Ελλάδα επί προοδευτικής διακυβέρνησης η επιβληθείσα εκ των θεσμών νομοθεσία ευνοούσε τις τράπεζες και το διεθνές κεφάλαιο, όμως για να διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή και για να μπορέσουν να επιβιώσουν ”των Ελλήνων οι κοινότητες”, υπήρξε αυστηρή απαγόρευση πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας.

Κάποιοι τώρα, από αυτά τα φιλελέ πίτμπουλ που συχνάζουν στα τηλεοπτικά στέκια των πάτσηδων εσωτερικού, προσπαθούν να μας πείσουν ότι τέτοιου είδους προστατευτικές πολιτικές είναι σοβιετικής έμπνευσης και δε συνάδουν σε μια δυτική δημοκρατία.  Μαζί με το γεγονός ότι η δική τους κατοικία (ή σωστότερα στον πληθυντικό, οι δικές τους κατοικίες) δε βρίσκονται στο μενού των αρπακτικών, αγνοούν επίσης  βολικά (για την ιδεολογία τους), τόσο την ευρωπαϊκή κουλτούρα αιώνων περί προστασίας ευάλωτων πληθυσμιακών ομάδων, όσο και ένα άλλο γεγονός ιδιαίτερης βαρύτητας:

Το μεγαλύτερο ποσοστό των περιπτώσεων πρώτης κατοικίας που βρίσκονται στο εν λόγω μενού, αποτελούν περιπτώσεις αστοχιών της περιόδου 2008 – 2015, δηλαδή μιας καθολικής οικονομικής καταστροφής, που είχε άμεσες συνέπειες σε εκατομμύρια απλών ανθρώπων, χωρίς οι ίδιοι να φέρουν την πλήρη ευθύνη, παρά μόνο ελάχιστο μέρος αυτής.  Η καταστροφή αυτή μπορεί μόνο να συγκριθεί με μια ανάλογης έκτασης φυσική καταστροφή.

Δε νομίζω ότι υπάρχει τόσο διεστραμμένος Έλληνας πολιτικός, ακόμα και ακροκεντρώος, ο οποίος θα μπορούσε για παράδειγμα να ισχυριστεί ότι οι κατοικίες των χρεωμένων σεισμοπαθών της Αντιόχειας θα πρέπει να κατασχεθούν, γιατί έτσι επιτάσσει ο μεταμοντέρνος καπιταλισμός.

Εδώ λοιπόν θα πρέπει να επιτευχθεί ένας έντιμος διακομματικός συμβιβασμός.  Αφού πράγματι η ελληνική οικονομία ανήκει στη ζώνη του ευρώ, είναι συνεπώς διασυνδεδεμένη με το γνωστό παγκόσμιο κερδοσκοπικό σύστημα και δεν διαθέτει σοβαρά περιθώρια ανεξαρτησίας, οφείλει να προσαρμόσει τη νομοθεσία της και να επιτρέψει, με μισή καρδιά, την εμπλοκή των πάτσηδων στα εσωτερικά του τραπεζικού συστήματος.  

Αυτό όμως, θα πρέπει να εφαρμοστεί για τις μετά το 2015 δανειακές συμβάσεις, καθώς έως τότε, έως ότου δηλαδή η τότε κυβέρνηση εργαστεί μεθοδικά για την επαναφορά της ελληνικής οικονομίας σε μια ανεκτή κανονικότητα, ο τομέας της στεγαστικής πίστης κατεδαφίστηκε στην κυριολεξία, παρασέρνοντας δανειολήπτες και τράπεζες στα ερείπια.

Θα πρέπει επιτέλους, τίμια, σεμνά και με σοβαρότητα, να αναγνωρίσουμε συνολικά ως κοινωνία το διάστημα 2008 – 2015 ως ένα είδος φυσικής καταστροφής που έπληξε την επικράτεια και για όλες τις δανεικές συμβάσεις προ του 2015 να ισχύσει ασυλία ως προς την πρώτη κατοικία ή έστω ένας τρόπος διακανονισμού της οφειλής (με βάση την τιμή πώλησής της στα κοράκια) στο πνεύμα του νόμου Κατσέλη.

Επιπροσθέτως δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι το τραπεζικό σύστημα ευνοήθηκε σκανδαλωδώς κατά την περίοδο αυτή, σωστά ή λάθος θα το κρίνει η ιστορία, και έτσι έχει δημιουργηθεί και ένα πρόβλημα συνταγματικής τάξης πάνω στον βασικότερο άξονα του συντάγματος, δηλαδή την Ισότητα:

Οι εν λόγω δανειακές συμβάσεις συνήφθησαν μεταξύ δύο μερών, από τη μία του μέσου Έλληνα πολίτη και από την άλλη των τραπεζών.  Μετά την καταστροφή, τα δύο μέρη αντιμετωπίστηκαν με εντελώς διαφορετικό τρόπο, δηλαδή οι μεν τράπεζες έλαβαν κρατικές ενισχύσεις δισεκατομμυρίων ευρών, οι δε δανειολήπτες αφέθηκαν βορά στα αρπακτικά, χωρίς κανενός είδους στήριξη, πλην της προστασίας της πρώτης κατοικίας τους κατά την περίοδο της προοδευτικής διακυβέρνησης.

Το πλέον σκανδαλώδες είναι ότι η στήριξη των τραπεζών έγινε εν μέρει με τα χρήματα του έτερου μέρους της σύμβασης, δηλαδή του μέσου Έλληνα πολίτη!  

Άρα το να έρχεται τώρα το Ανώτατο Δικαστήριο, δηλαδή ο θεσμός αυτός που κατεξοχήν οφείλει να προστατεύει το κοινωνικό σύνολο από καταχρήσεις και αδικίες, και να ξεπουλάει κοψοχρονιά τη μέση ελληνική οικογένεια στους πάτσηδες, δεν αποτελεί μόνο ύψιστη ύβρι, αλλά και διαλυτικό φαινόμενο του οποίου οι συνέπειες θα είναι οπωσδήποτε απρόβλεπτες.

Προς την κατεύθυνση αυτή, η δέσμευση της προοδευτικής παράταξης για προστασία της πρώτης κατοικίας είναι μονόδρομος.

Μονόδρομος, γιατί το διακύβευμα για να το καταλάβεις δε χρειάζεται να είσαι πυρηνικός φυσικός:  

Με τον Πάτση ή με τον Τσίπρα;