Του Ιωάννη Δαμίγου
Κυρία Μάγδα Φύσσα, Κυρία Μαρία Καρυστιανού, Κυρία Κωστοπούλου.
Ανήκω και εγώ στους όλους, σε αυτούς που έκαναν τα ελάχιστα ως αδύναμοι, εν μέρει επιφυλακτικός, εν μέρει σκεπτικός και φορές θυμωμένος, απογοητευμένος, που αρκέστηκα στην δικαιολογία της προσπάθειας, ίσως με λάθος τρόπο, άδολα όμως. Μα με την ενοχή την ατομική χρεωμένος αλλά και την γενική του συνόλου, την τόσο λυτρωτική, την χρήσιμη σαν άλλοθι αθωότητας, να κρατιέμαι από κάπου. Δύσκολοι καιροί για δύσκολες αποφάσεις, απλών ανθρώπων, που κάνουν όμως την διαφορά.
Δειλιάζω ο φουκαράς, ακόμα και στην απόπειρα προσέγγισης, στην φρίκη της σκέψης και μόνο μιας, με κόμπους στον λαιμό εκφοράς, της ελλιπούς λέξης “απώλεια”, μιας κόρης, ενός γιού. Είμαι γονιός και έχοντας μια ενήλικη κόρη, αισθάνομαι, άκουσον άκουσον, τυχερός! Ναι, νοιώθω τυχερός, ζώντας σε μια κοινωνία που ανεχτήκαμε, η τύχη να έχει τον πρώτο λόγο στο δικαίωμα της ύπαρξης. Ανατριχιάζω, το λιγότερο όταν αισθάνομαι τα παιδιά μας, παιδιά μου, με την απέραντη ευθυνών ιδιότητα του γονέα. Να παραμένω ανήμπορος όταν αυτά δολοφονούνται από δεξιές εγκληματικές συμπεριφορές κρατικής αναισθησίας, όταν επίσης δολοφονούνται, όντας στόχοι για τα τραγούδια καταγγελίας για μια ελεύθερη ζωή, από ακροδεξιές εγκληματικές ομάδες, με παρατηρητή την αστυνομία. Όταν “νοικοκύρηδες” λιντσάρουν και δολοφονούν, μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας, ανυπεράσπιστο “διαφορετικό” των προτύπων των, νεαρό ακτιβιστή με την συνδρομή μάλιστα αστυνομικών. Δεν μπορεί, κάπου, κάπως, πρέπει να βοήθησα και εγώ, ακούσια μεν, ανεκτικά δε, στην δημιουργία αυτού του κράτους τέρατος.
Αυτό που μου απέμεινε, Μητέρες, απολογητικά και προσωπικής ανάγκης διέξοδος φυγής, είναι να διατυπώνω την άποψή μου , να αρθρογραφώ ανεπηρέαστος, αποσείοντας ει δυνατόν, τις όποιες αναστολές επέδειξα και τις ευθύνες που δεν ανέλαβα ή ανέβαλα. Καθώς αυτά που έπραξα, ήταν λίγα θαρρώ, σε σχέση με τα δεινά που αντίκρυζα γύρω μου να θεριεύουν.
Κόντρα στην υποκρισία, κόντρα στην μεγαλοστομία, κόντρα στο ψέμα, υπερασπιζόμενος τις βασικές αρχές της ηθικής, με όπλο την γραφή μου και την συνείδησή μου, προσπαθώ να ισοσκελίσω την όποια οφειλόμενη διαφορά, αν.
Κυρία Μάγδα Φύσσα, Κυρία Μαρία Καρυστιανού, Κυρία Κωστοπούλου, εκφράζοντας τον αποτροπιασμό μου για την ανάλγητη πολιτεία μας, ζητώ ένα ξεχωριστό, ταπεινό συγνώμη δημόσια, μια και κανείς δεν ένοιωσε την ανάγκη να σας το ζητήσει μέχρι σήμερα. Σαν Μητέρες, θα μου επιτρέψετε να αναφέρω και έναν Πατέρα, τον Κύριο Γιάννη Μάγγο, καθώς αστυνομικοί δολοφόνησαν τον γιό του, ξυλοκοπώντας τον. Όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα, συνέβησαν χωρίς να λογοδοτήσουν οι υπαίτιοι, χωρίς να υποστούν τις ανάλογες συνέπειες, παρά επιφανειακά μόνο και πάντα καλυπτόμενοι προκλητικά, από την φιλικά προσκείμενη σε αυτούς δικαιοσύνη.
Θαυμάζω και ζηλεύω τις ακέραιες και ξεχωριστές προσωπικότητές σας, τον καθαρό και ψύχραιμο τεκμηριωμένο λόγο που σας διακρίνει, για την απόδοση δικαίου. Αποκαλύπτοντας και εκθέτοντας έτσι τα θρασύδειλα και χυδαία, κενά αισθημάτων ανθρωπόμορφα υποκείμενα. Σπουδαίοι χαρακτήρες και σπάνιας αξίας άνθρωποι, λαβωμένες Μητέρες, που δεν αντιστοιχούν σε μια ανάξια και καταντημένη χώρα.