Του Νίκου Μάστορα
Συγνώμη που σας απασχολώ από τα φλέγοντα πολιτικά και κοινωνικά θέματα, αλλά θα ήθελα να σας πω τα εξής:
Εργάζομαι σε μια επιχείρηση που πτώχευσε, ενώ ο εκδότης παρέμεινε πλούσιος. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι χάνω αποζημίωση για 35 χρόνια δουλειάς, αλλά δε μπορώ να τη διεκδικήσω, γιατί άλλο η ΑΕ, άλλο η προσωπική περιουσία του «έχω-τ-αμπάρια-γεμάτα» μπαταχτσή, πιθανώς σε κάποιο ξένο κράτος. Άρα στράφι 35 χρόνια.
Ο ίδιος καλός άνθρωπος, μου χρωστάει 6 μήνες εργασίας, όπως και σε άλλους 500-600 περίπου. Επειδή το κράτος είναι οι τράπεζες, στον πλειστηριασμό που έγινε, το 75% των εσόδων θα πάνε σ αυτές και από το υπόλοιπο 25% θα πληρωθούν οι εργαζόμενοι, το δημόσιο και τα ταμεία. Συνεπώς από τους 6 μήνες αν πάρω έναν, καλά θα είναι. Άρα στράφι και 5 μήνες δουλειάς.
Ο επόμενος εργοδότης, πήρε την επιχείρηση «καθαρή βαρών». Άρα είμαι βάρος. Εάν αποφασίσει ότι η εμπειρία μου δεν του είναι αναγκαία, απλά δε θα με ξαναπροσλάβει, χωρίς υποχρέωση να με αποζημιώσει. Άρα στράφι και η εμπειρία.
Αν όμως δεν μείνω στη δουλειά, πως θα πάρω σύνταξη στα 62 με κλεισμένα 40 χρόνια δουλειάς; Και που θα βρω δουλειά στον τομέα που ξέρω και στην ηλικία μου, όταν το ένα μαγαζί κλείνει πίσω από το άλλο κι όσα απομένουν πληρώνουν ψίχουλα; Άρα στράφι κι η σύνταξη στα 62 και θα πρέπει να περιμένω τα 67 για να πάρω τα @@ μου, αφού πλέον θα υπολογίζεται όλος ο εργασιακός βίος.
Οι νυν εργοδότριες τράπεζες – διαχείριση, ενώ εργαζόμαστε κανονικά, πληρώνουν όποτε το θυμηθούν, ποσά που αντιστοιχούν σε βδομαδιάτικα. Τώρα πληρωθήκαμε την πρώτη εβδομάδα Μαΐου. Άρα στράφι ο Ιούνιος, ο Ιούλιος και το επίδομα αδείας, που βλέπω να παίρνω, αν πάρω, κατά τον Νοέμβριο.
Γιατί αν πρέπει κάτι να παραιτηθεί είναι ένα ολόκληρο διαπαραταξιακό κέλυφος πολιτικών-υπαλλήλων των πλούσιων και γιατί ο ήλιος έχει ήδη δύσει. Κι όταν βλέπω τους καμικάζι που ανατινάζονται έξω, κλαίω. Αλλά για άλλο λόγο. Γιατί εμείς κι εδώ θα έπρεπε. Γιατί αυτοί που πεθαίνουν εκεί είναι αθώοι.
Η εφορία θα έπρεπε εφέτος, για πρώτη φορά (!), να μου επιστρέψει χρήματα επειδή είχα φορολογηθεί πολύ περισσότερο λόγω των αναμενόμενων δεδουλευμένων, που τελικά δεν καταβλήθηκαν. Όμως άλλαξε λέει η διαδικασία, και λόγω ελέγχων για συμψηφισμούς, θα πάρω, αν πάρω, την επιστροφή κάποτε στο άγνωστο άπω μέλλον. Άρα στράφι και η επιστροφή της εφορίας.
Το ταμείο μου που είναι ο ΕΔΟΕΑΠ, πάει για λουκέτο, διότι αγγελιόσημο γιοκ, δάνειο μάλλον γιοκ, πόροι γιοκ. Μου χρωστάει 500 ευρώ που έφτιαξα κάτι δόντια (τι τόθελα;) και βέβαια ένα εφάπαξ όταν συνταξιοδοτηθώ (αχαχαχαχα) συν επικούρηση. Άρα στράφι τα δόντια και το εφάπαξ. Και στράφι και η ιατρική περίθαλψη, η δική μου και δύο παιδιών, όπως κι όλων των δημοσιογράφων.
Θέλω με τούτα και με κείνα να πω, ότι οι δημοσιογράφοι δεν είμαστε κάτι άλλο από τη μεγάλη μάζα των Ελλήνων. Γι’ αυτό όταν ακούω τα #παραιτηθείτε , τα #μηνπαραιτηθείτε , μνημόνια μέχρι να δύσει ο ήλιος κι όλα αυτά τα ιλαρά, με πιάνουν τα γέλια. Γιατί αν πρέπει κάτι να παραιτηθεί είναι ένα ολόκληρο διαπαραταξιακό κέλυφος πολιτικών-υπαλλήλων των πλούσιων και γιατί ο ήλιος έχει ήδη δύσει. Κι όταν βλέπω τους καμικάζι που ανατινάζονται έξω, κλαίω. Αλλά για άλλο λόγο. Γιατί εμείς κι εδώ θα έπρεπε. Γιατί αυτοί που πεθαίνουν εκεί είναι αθώοι. Εμείς θα έπρεπε, για τους ενόχους. Μέσα στις τράπεζες, μέσα στα σπίτια των μπαταχτσήδων, μέσα στα μούτρα των κτηνών που αποκτηνώνουν κοινωνίες να ανατιναχτούμε. Όχι για την θρησκεία, για τα παιδιά μας. Αυτά και συμπαθάτε.
*Από το facebook