Μιχάλης Σάλλας: Ποιος φοβάται την επιστροφή του;

ΦΩΤΟ: ΑΠΕ - ΜΠΕ

Του Γ. Λακόπουλου

 Ο μελλοντικός ιστορικός του ελληνικού τραπεζικού συστήματος θα βρει πολύ υλικό για να περιγράψει  την εκπληκτική  διαδρομή ενός ακαδημαϊκού -με πολιτική δράση και αντιδικτατορικές περγαμηνές- που εξελίχθηκε σε κορυφαίο επιχειρηματία, μάνατζερ και τον πιο επιτυχημένο τραπεζίτη της γενιάς του.

Αρχίζοντας από μια περιθωριακή τράπεζα με ασήμαντο μερίδιο αγοράς δημιούργησε τον μεγαλύτερο χρηματοπιστωτικό οργανισμό στη χώρα και έγραψε ιστορία.

Ο  Μιχάλης  Σάλλας εφτασε στην κορυφή και παρέμεινε  εκεί για πολλά χρόνια, με εφόδια την στρατηγική του αντίληψη για την οικονομία, την πολιτική του οξυδέρκεια- αλλά και την κοινωνική παράμετρο των υπολογισμών του- που τον οδηγούσαν τη σωστή στιγμή στη σωστή κίνηση, σε ένα περιβάλλον που ενίοτε αποκτούσε χαρακτηριστικά ζούγκλας.

Στην ίδια περιγραφή η ιστορία θα συμπεριλάβει και την διαπίστωση ότι η αποχώρηση του Μιχάλη Σάλλα από την τράπεζα που δημιούργησε -όταν άρχισε να καταθέσει προτάσεις για τα “κόκκινα δάνεια” με ρήτρα προστασίας των αδυνάτων και να υποστηρίζει πρωτοποριακές ιδέες αναθέρμανσης της οικονομίας -έχει στην ούγια  το όνομα του Γιάννη Στουρνάρα.  Αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση .

Έφυγε από την Τράπεζα Πειραιώς. Δεν έφυγε από τον τραπεζικό χώρο. Ένας άνθρωπος σαν τον Σάλλα- που είναι μοιραίο να έχει δημιουργήσει αντιπάλους και εχθρούς στη θριαμβευτική πορεία του σε ένα χώρο σκληρών συμφερόντων- δεν θα μπορούσε στα 67 του να μείνει στην άκρη και να παρακολουθεί  αμέτοχος.

Αφού  δημιούργησε εκ του μηδενός μια μεγάλη τράπεζα μια φορά γιατί να μην το επαναλάβει;  Τουλάχιστον έτσι διάβασε η αγορά την είσοδό του στην συνεταιριστική Παγκρήτιο Τράπεζα. Στρατηγικός επενδυτής στην περίπτωσή του σημαίνει πλήρη εξαγορά της Τράπεζας στη συνέχεια και δρομολόγησή της προς την κορυφή.

Για έναν μάνατζερ με τη δική του τεχνογνωσία η Παγκρήτια είναι ασφαλώς ισχυρότερη αφετηρία από το κουφάρι που παράλαβε το 1991 και μεταμόρφωσε σε τραπεζικό γίγαντα.

Στη χρηματοοικονομική πιάτσα, αλλά και στις πολιτικές παρέες, έχει ανοίξει  -σχεδόν από την αποχώρησή του από την Πειραιώς τον περασμένο  Ιούλιο- η συζήτηση για τα σχέδια του Σάλλα.

Κανείς δεν έχει πλήρη εικόνα, αλλά όλοι στοιχηματίζουν ότι προετοιμάζει νέες εκπλήξεις. Προφανώς αυτό δεν είναι κάτι που κάνει πολλούς  σ’ αυτόν τον ανταγωνιστικό χώρο  -ειδικά όσους αντιλαμβάνονται ότι ο Σάλλας έχει ανοιχτούς λογαριασμούς μαζί τους- να ανοίγουν σαμπάνιες. Γι’ αυτό ανοίγουν δικογραφίες.

Αιφνιδίως έγινε γνωστό- από την εφημερίδα  Documento- ότι ο πρώην πρόεδρος της Πειραιώς διώκεται, μαζί με άλλους, για μια υπόθεση αγοραπωλησίας ακίνητων προ …δεκαετίας.  Η συγκυρία δεν είναι καθόλου αθώα για να δεχθεί κανείς ότι πρόκειται για ενέργεια άσχετη με τις επόμενες κινήσεις του.

Προφανώς η Δικαιοσύνη έχει αρμοδιότητα να διερευνά οτιδήποτε. Αλλά η διαβεβαίωση του τραπεζίτη ότι πληροφορήθηκε από τον Τύπο τη δίωξή του αφήνει κενό αμεροληψίας. Προκαλεί υπόνοιες για διατεταγμένες σκοπιμότητες ή δημιουργία “απειλής” εναντίον του, δια της ανακίνησης ενός θέματος που, όπως είπε ο ίδιος, αφορά:

“ακίνητα που είχε αγοράσει με διαδικασίες τυπικές και διαφανείς η Τράπεζα Πειραιώς το 2006 και με εξίσου διαφανείς και νόμιμες διαδικασίες πώλησε τα ακίνητα αυτά, δέκα χρόνια μετά στην τιμή που τα είχε αποκτήσει, δηλαδή χωρίς καμία ζημία και μάλιστα,  αφού εν τω μεταξύ τα ιδιοχρησιμοποίησε για δέκα χρόνια εγγράφοντας και σημαντικά κέρδη”.

Ότι ακόμη και η Τράπεζα της Ελλάδας επιβεβαίωσε μετά από έλεγχο ότι δεν υπήρξε ζημία για την Πειραιώς, έδωσε στον Σάλλα το δικαίωμα να μιλήσει για “στοχοποίηση” εν όψει των νέων επενδυτικών σχεδίων του.

Από την πλευρά του δεν διαφαίνεται καμία ανησυχία για τη δικαστική πλευρά της υπόθεσης που κατ’ ουσίαν τραβάει από τα μαλλιά τυπικές τραπεζικές εργασίες για να βγάλει θέμα.  Υπάρχει ωστόσο ένα ερώτημα για τα κίνητρα και την ηθική  όσων θα ήθελαν να αποστρατευθεί ένας από τους πιο ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες της χώρας μέχρι πρόσφατα, που δείχνει -ή μάλλον επειδή δείχνει- ότι διαθέτει αποθέματα να  επαναλάβει ένα εγχείρημα το οποίο κάθε άλλο παρά έβλαψε την ελληνική οικονομία.

Τι είδους αναπτυξιακή κουλτούρα είναι αυτή που πυροβολεί την αναπτυξιακή πρακτική;

Στον επιχειρηματικό χώρο οι ασύμμετρες συγκρούσεις και τα χτυπήματα κάτω από τη μέση δεν σπανίζουν. Αλλά στην περίπτωση του Σάλλα προκαλούν εντύπωση οι επιδιώξεις όσων ενώ κατ’ ουσίαν όφειλαν να στρατεύονται μαζί  του, αν πρόκειται να δημιουργήσει κάτι αναπτυξιακό σ’ αυτόν το χώρο, κινούνται εναντίον του -για να μην το κάνει.

Ποιος φοβάται το ενδεχόμενο να επαναληφθεί το φαινόμενο της Τράπεζας Πειραιώς;