Μιχάλης Χρυσοχοΐδης: …Να σου μαχαιρώνει την καρδιά

Του Γ. Λακόπουλου
Μετά τον Άδωνι Γεωργιάδη που βρίσκει μια κοινή μπίζνα στο Ελληνικό εφάμιλλη του… Παρθενώνα, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης είδε, από την «Καθημερινή», την κυβέρνηση- ανεμομαζώματα του Κυριάκου Μητσοτάκη εφάμιλλη της κυβέρνησης εθνικής ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1974. Αφού μείνουμε για λίγο άφωνοι, πάμε παρακάτω.

Κατά τον παροιμιώδη λόγο, αν κοιμηθείς με αλλήθωρο, ως το πρωί θα αλληθωρίσεις. Ο Χρυσοχοΐδης στους τρεις μήνες που βρίσκεται με τον Άδωνι στο ίδιο υπουργικό συμβούλιο, πήρε κιόλας τα χούγια και το δημόσιο λόγο του. Κι αυτό είναι αβάσταχτο για τους παλιούς φίλους του.

Ο Μιχάλης ήταν φιλόδοξος και αυτό τον έφερε στο κέντρο της πολιτικής σκηνής. Υπήρξε για μια περίοδο και δελφίνος του Κώστα Σημίτη, μέχρι να συμπράξει στη μεταφορά της σκυτάλης στον Γ. Παπανδρέου. Ως τότε τον απασχολούσε η προοπτική του ΠΑΣΟΚ και το 2001 ζητούσε «νέο κόμμα με νέα σύμβολα».

Επίμονος, μεθοδικός, οικείος, σταδιοδρόμησε κατ’ αξίαν ως στέλεχος σοσιαλιστικού κόμματος- και το συνέδεε πάντα με την ταπεινή καταγωγή του.  Από το ύπνο κάτω από τα δέντρα στα χωράφια την εποχή της συγκομιδής, με «αυγά καγιανά» για μεσημεριανό, μέχρι πανηγυρτζής- κατά την έκφρασή του: οργανοπαίχτης και τραγουδιστής στα πανηγύρια. Πού ‘σαι νιότη που μούλεγες…

Τιμήθηκε από το ΠΑΣΟΚ και από τρεις πρωθυπουργούς του. Γραμματέας οργάνωσης, νομάρχης, βουλευτής, υπουργός και Νο2 του κόμματος. Το 1996 μετακινούμενος από το περιβάλλον Άκη στον Σημίτη, έδειξε ότι θέλει να παίξει ρόλο και το κατάφερνε. Μέχρι την κομματική κατρακύλα του 2012 στο 13% που τον άφησε εκτός Βουλής.

Έδειχνε να τον αδικεί η ανάδειξη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ του Βαγγέλη Βενιζέλου, που σχετίσθηκε με το κόμμα δεκαπέντε χρόνια μετά την ίδρυσή του. Η εκλογή της Γεννηματά τον αποτελείωσε- τον έφαγε στη στροφή μια κληρονόμος, κυρίως επειδή τότε δεν ήταν βουλευτής. Καλύτερα να είχε πάρει τη θέση της. Και για το ΠΑΣΟΚ και για τον ίδιο.

Έμεινε όμως στο μαγαζί. Κάποια στιγμή άρχισε να βοά η πιάτσα ότι καλοβλέπει τον Μητσοτάκη – ή αντιστρόφως- αλλά δεν το διέψευδε και έπαιρνε μέρος σε κομματικές διαδικασίες του Κινάλ.

Ασκούσε κριτική απαξίωσης της Φώφης ή έκανε προτάσεις για μετεξέλιξη του χώρου. «Χρειάζεται μια νέα Αριστερά» έλεγε τα Χριστούγεννα του 2016 και όλοι περίμεναν να αναλάβει κάποια πρωτοβουλία γι’ αυτό. Έστω και παρακινούμενος από το μένος του για τον Τσίπρα.

Τον Ιούλιο του 2019 τα σχέδιά του για την νέα Αριστερά πολτοποιήθηκαν, από την τρίτη τοποθέτησή του στο υπουργείο που τον ανέδειξε. Μόνο που τώρα ήταν υπουργός της Δεξιάς. Πολλοί λυπήθηκαν, αλλά υπήρχε και χειρότερο: από μεταγενέστερες δηλώσεις του προκύπτει δεν είναι απλώς συνεργαζόμενος με τη ΝΔ.

Ο Χρυσοχοΐδης μπορεί να αποδειχθεί καλός υπουργός. Αλλά δεν θα μπορεί να ισχυριστεί ποτέ ότι είναι καλό παράδειγμα δημοσίου ανδρός. Ποιον θα πείσει ότι δεν είδε την πολιτική σαν το ποδόσφαιρο, όπου το θέμα είναι να κάνεις την καλή μεταγραφή όταν η ομάδα σου πάει χάλια;

Πέρασαν χρόνια από τότε που ο Ανδρέα Παπανδρέου τον τοποθέτησε υφυπουργό Εμπορίου. Πάει και ο καιρός που έλεγε «με διακρίνει πάντα μια εσωτερική σεμνότητα».

Τώρα ο Μιχάλης παίζει με τις μνήμες και να συναισθήματα όσων τον τιμούσαν στο ΠΑΣΟΚ. Αν δεν τους προκαλεί κιόλας, όταν δηλώνει από τη μια «μισό αιώνα σοσιαλδημοκράτης» και ταυτόχρονα ότι δεν είχε κανένα δίλημμα να «αποδεχθεί τη τιμητική πρόταση το πρωθυπουργού»– χωρίς καν να διευκρινίζει πότε τη δέχθηκε.

Προφανώς και χωρίς να έχει αίσθηση ότι στη Δεξιά δεν θα δεχθούν ποτέ ανάμεσά τους έναν Πασόκο και απλώς τον χρησιμοποιούν.

Πίκρα. Όσοι τον ήξεραν από παλιά απορούν πώς κάποιος που υπήρξε υπουργός του Ανδρέα Παπανδρέου και του Σημίτη, δεν έχει πρόβλημα να γίνει υπουργός του Κυριάκου. Να εξισώνει την ίδρυση της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας από τον Καραμανλή, με την μιντιακής κοπής κυβέρνηση του νεότερου Μητσοτάκη.

Να καθίσει στο οβάλ τραπέζι στο οποίο το κόκκινο ακορντεόν της νεότητάς του συναντά το τσεκούρι της χουντικής εφηβείας του Βορίδη.