Του Γ. Λακόπουλου
Να αφήσουμε τον Ευκλείδη Τσακαλώτο στην ταξική ανωτερότητά του και τους αντιπερισπασμούς του κατά της κυβερνητικής προοπτικής του κόμματός του, με εστέτ προσβολές κατά του αρχηγού του- που προσπαθεί να δικαιολογήσει εκ των υστέρων, για να σώσει το κεφάλι του.
Να αφήσουμε και τους δημοσκόπους στο χαβά τους και την μιντιακή κομπανία Mitsotakis and Frieds που συμπράττει μαζί τους στις υμνωδίες της.
Είναι φανερό ότι αυτή η κυβέρνηση δεν έχει τύχη. Οπότε και αν στηθούν οι κάλπες.
Γιατί δεν έχει; Γιατι στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία, -όσο και αν την κουτσουρεύει το σύστημα Μητσοτακη- αν δυσαρεστήσεις τον ξενοδόχο σε πετάει στο δρόμο.
Δυσαρεστημένους με την κυβέρνηση Μητσοτάκη εντός και εκτός της χώρας, εντός και εκτός της ΝΔ, δεν προλαβαίνουν να μετράνε. Ευχαριστημένους δεν βρίσκουν- πλην ελαχίστων: αυτών που παίρνουν τα λεφτά.
Οι άλλοι την έχουν στήσει στη γωνιά και περιμένουν. Όλοι έχουν από έναν λόγο να μην ξαναδούν την χειρότερη κυβέρνηση από τη Μεταπολίτευση.
Έχουν χορτάσει Γεραπετρίτη, Σκέρτσο, Μενδώνη, Κεραμέως και ό,τι βάλει ο νους ανθρώπου σε κυβερνητική αποτυχία και πολιτικη φαυλότητα.
Είναι τόσο καθαρό, ώστε στα δεξιά της ΝΔ διαμορφώνονται και νέα σχήματα πλην του Βελόπουλου ενισχυόμενα και με τον Κύρτσο πλέον, αλλά και με τον Μπογδάνο, όσο μετράει.
Από την άλλη, το έργο “ο Μητσοτάκης κατέλαβε το κέντρο” κατέβηκε ήδη καθώς δεν κόβει πολλά εισιτήρια με την τριανδρία -τι λέξη!- Βορίδης -Άδωνις -Πλεύρης στο πηδάλιο. Ενώ οι στυλοβάτες του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού στην Εσπερία εντοπίζουν τη ραγδαία ορμπανοποίηση του Μητσοτάκη.
Μεγάλα ΜΜΕ και οργανώσεις δεν καταπίνουν τις διώξεις δημοσιογράφων επειδή ερευνούσαν ένα καραμπινάτο και ομολογημένο σκάνδαλο.
Τον άλλο μήνα που θα αρχίσουν οι προσκλήσεις της Τουλουπάκη στα ευρωπαϊκά όργανα, θα καταλάβουν στο Μέγαρο Μαξίμου τι εστί να καθιστάς κατηγορούμενο τον… εισαγγελέα που ερευνά πολιτικούς για διαφθορά.
Ήδη καταλαβαίνουν ότι δεν τη βάζουν καθαρή με όσα συμβαίνουν στο Αιγαίο -ρωτήστε και την Ίλβα Γιόχανσον. Και ότι δεν περνάει το κόλπο να μοιράσουν τα λεφτά του Ταμείου Ανάκαμψης σε κολλητούς και ημέτερους -και απλώς δεν τους τα δίνουν.
Σ’ αυτές τις συνθήκες -και ενώ μετά από δυο χρόνια αρχίσουν κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις- η εξουσία άρχισε να κυκλοφορεί στο δρόμο γυμνή και διαθέσιμη για όποιον της απλώσει το χέρι.
Στον κοινοβουλευτισμό αυτός ο ρόλος προορίζεται πρωτίστως για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ό,τι και αν λέει ο Τσακαλώτος για την “ανασφάλεια” του Αλέξη Τσίπρα και την υστέρησή του απέναντι τον Μητσοτάκη στην επιλογη συμβούλων έχει όλες τις προϋποθέσεις της εναλλακτικής λύσης.
Με ποιους θα έλθει ο Τσίπρας;
Κι εδώ αρχίζουν τα παράδοξα. Ενώ βρίσκει όλο και μεγαλύτερα ακρωτήρια, ανακτά όλο και περισσότερο από το χαμένο έδαφος, ως πρωθυπουργήσιμος δεν απλώνει το χέρι.
Για την ακρίβεια ενώ βρίσκεται στο ραντάρ του συλλογικού υποσυνείδητου για να ξαναπάρει τη θεση -που του πήρε το 2019 το – υπό συνθήκες που όλοι θυμούνται- ο Μητσοτάκης, αρνείται πεισματικά να πει με ποιους θα συνεχίσει την πορεία που διακόπηκε τοτε.
Δεν περιμένει κανείς να καταθέσει τον κατάλογο των ενδεχόμενων υπουργών της ενδεχόμενης πρωθυπουργίας του. Αλίμονο.
Απλώς να περιγράψει το είδος του στελέχους που θα αναλάβει στη θέση κάθε υπουργού του Μητσοτάκη.
Θα είναι νέος ή ηλικιωμένος, με σπουδές ή δεν έχει σημασία, από το κόμμα ή από την κοινωνία, από τη δεξαμενή του ενδόξου 3% ή από το ποτάμι του 36%, εγχωρίας κοπής ή με διεθνείς περγαμηνές. Τέτοια πράγματα…
Για να ξέρουμε ποιος θα πάει στη θέση του Βορίδη, του Δένδια, του Θεοδωρικάκου και πάει λέγοντας. Για να διώξεις κάποιους πρέπει να ξέρεις ποιοι θα έλθουν στη θέση τους.
Μια χαρά ήταν ο Τσίπρας ως πρωθυπουργός από την άποψη ότι δεν μπήκε σε κόλπα με φράγκα, ούτε στίγματα ηθικής άφησε. Και προφανώς θα είναι καλύτερος αν ξαναπάρει το ρόλο. Αλλά οι υπόλοιποι; Πώς θα τους κρίνουμε αν δεν τους ξέρουμε;
Εδώ βρίσκεται το σκοινί που όλοι βλέπουν τυλιγμένο στο λαιμό του Τσίπρα- εκτός ίσως από τον ίδιο.
Όσο δεν ξέρουμε τους εν δυνάμει υπουργούς του, είναι λογικό να προκύπτουν στη θέση τους οι παλιοί. Ο καθένας μπορεί να εκλάβει ότι ετοιμάζεται δηλαδή να κυβερνήσει με αυτούς που ηττήθηκαν το 2019 -συν κάτι ψιλά ανανέωσης.
Ότι δεξαμενές υποψηφίων υπουργών του θεωρούνται οι παλιές κυβερνήσεις τους, το Πολιτικό Συμβούλιο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και οι Τομεάρχες της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του. Όλοι μαζί καμία 80αριά άτομα.
Με το συμπάθιο: αν εξαιρεθούν 10-15 άτομα ανάμεσά τους, ποιος θα έδινε κανεις τα κλειδιά του κράτους στους υπόλοιπους;
Υπάρχουν πολλοί Έλληνες στην τρίτη δεκαετία του 21ου πρώτου αιώνα, που θα ήθελαν να δουν στα υπουργεία κάποιους που πλαισιώνουν τον εν δυνάμει Πρωθυπουργό, αλλά δεν πείθουν ότι μπορούν να σηκώσουν τα βάρη της σημερινής διαχειριστικής πολυπλοκότητας;
Μπορούν σε μια ευρωπαϊκή χώρα να κυβερνήσουν οι δακτυλοδεικτούμενοι της Κουμουνδούρου; Κάποιοι ειδικά όταν απειλούν να “είναι αλλιώς”, να ” βάλουν δικούς τους παντού” και να “ελέγξουν τους αρμούς”;
Μια χαρά άνθρωποι είναι ο Πολάκης, η Χριστοδουλοπούλου, ο Σκουρλέτης, ο Παππάς, ο Παπαδημούλης, ο Βούτσης, η Δούρου, ο Τζανακόπουλος, ο Φίλης , ο Φλαμπουράρης.
Αλλά τους βρίσκει κανείς συμβατούς με την εποχή και τις ανάγκες της στην διαρκώς μεταβαλλόμενη συγκυρία; Ουδείς βέβαια είπε ότι θα είναι υπουργοί του Τσίπρα. Αλλά και κανείς δεν είπε ότι δεν θα είναι.
Υπουργοί από το μέλλον, όχι από το παρελθόν
Σόρυ, αλλά αν πρόκειται να γυρίσει ο τόπος στις προηγούμενες κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ, για τον πολύ κόσμο, ας μένει το βύσσινο. Τουλάχιστον με τον Μητσοτάκη έχουν να βρίζουν-, με τους άλλους θα πρέπει να βρίζουν τον εαυτό τους.
Γιατί κόλλησε η εικόνα στους παλιούς, ενώ υπάρχουν στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και στα πέριξ πρόσωπα που μπορούν να διεκδικήσουν την αποδοχή της κοινωνίας ως μέλλοντες διαχειριστές των υποθέσεων της χώρας;
Τους τρώει η ενδοκομματική κούρσα επικράτησης για την εκλογή ενός πρόεδρου που θα είναι, χίλια τα εκατό, ο ίδιος με τον σημερινό…
Απλώς κάποιοι θα τον προτιμούσαν πιο κοντό και υποχρεωμένο να συγκαλεί την .. Κεντρική Επιτροπή κάθε φορά που θα παίρνει αποφάσεις για την κυβέρνηση… Θα μας τρελάνουν…
Κοντολογίς, οι εκλογές πλησιάζουν και οι συνθήκες ωριμάζουν για να λειτουργήσει το φυσιολογικότερο πράγμα στη Δημοκρατία: το εκκρεμές της εναλλαγής στην κυβέρνηση.
Τα βλέμματα είναι στραμμένα στον Αλέξη Τσίπρα. Για να τους δείξει την προσωποποίηση του μέλλοντος, όχι του παρελθόντος.
Ουδείς ενδιαφέρεται αν θα κάνει συνέδριο, συνδιάσκεψη ή εκδρομή. Αποτελέσματα περιμένουν και σ’ αυτές τις περιπτωσεις είναι νόμισμα με δύο όψεις: πολιτική και πρόσωπα να την εφαρμόσουν.
Πολιτική ο Τσίπρας έχει και ήδη διαχέεται στην κοινωνία ως λύση ανάκαμψης από ό,τι αφήνουν πίσω οι ταξικές ερπύστριες του Νεομητσοτακισμού. Αυτή την πολιτική οι σημερινοί μνηστήρες της εξουσίας δεν μπορούν να την εφαρμόσουν. Το θέμα δεν είναι να μην έλθουν χειρότεροι από τον Μητσοτάκη με την καραμέλα ότι “η πολιτική έχει σημασία, όχι τα πρόσωπα”.
Όσο δεν εμφανίζονται οι κατάλληλοι στη μαρκίζα και παίζουν τους υπουργήσιμους αυτοί που καταδίκασαν σε ήττα το 2019 τον Τσίπρα, απλώς αντί για ιδανικός πρωθυπουργός, θα εμφανίζεται ως ιδανικός αυτόχειρας.
