Μου λείπει!

Του Ιωάννη Δαμίγου

Και όμως, εμένα μου λείπει ένας διαφορετικός απ’ όλους τους άλλους μεγάλους και σπουδαίους ποιητές, μου λείπει ένας μικρός προκλητικός και επιθετικός σύγχρονος “ποιητής”!

Αυτός που έγραφε ποιήματα, τα μελοποιούσε και τα τραγούδαγε άφοβα κόντρα σε τεχνική ωραιοποίηση, ωμά και σταράτα. Που κρυβόσουν όταν τα άκουγες και δραπέτευες μετά, μακριά από τους στίχους που σε παρουσίαζαν εντελώς γυμνό στην φριχτή αλήθεια του.

Ο ποιητής που σε έκανε να πικρογελάς φανερά και να μελαγχολείς κρυφά. Να τον απαρνείσαι δημόσια, μα να τον θαυμάζεις μέσα σου, γιατί έγραφε, μελοποιούσε και τραγούδαγε, αυτά που ξεμπρόστιαζαν τον δειλό εαυτό σου. Σου πρόσφερε την μοναδική ευκαιρία να δραπετεύεις από το κλουβί σου σε μια βόλτα στην ελευθερία σου, έστω για λίγο, όσο διαρκούσε το ποίημά του και η σπουδαία μουσική του.

Κωμικός, τραγικός, σατυρικός και τόσο ρομαντικά εύθραυστος, εντελώς διαφορετικός από την γνωστή πεπατημένη των πολλών. Μα πάνω απ’ όλα στοχαστής. Πολλοί αυτοί που τον άκουγαν, περισσότεροι οι εχθροί του. Ακριβώς γιατί ήταν πάντα ποιητής της ωμής αλήθειας και έτοιμος να πληρώσει το ακριβό αντίτιμό της. Σαν παράξενος ποιητής, έκρυβε την δική του περίεργη έκφραση της σοφίας του.

Παραμένει επίκαιρος, σαν κλασικός ποιητής της πραγματικής ζωής, αφήνοντας ένα μεγάλο κενό, που φαντάζει αδύνατο να πληρωθεί από κάποιον έστω περίπου ανάλογο. Μιλώ βέβαια για τον σπουδαίο ποιητή και καλλιτέχνη Τζίμη Πανούση.Είμαι σίγουρος πως λείπει σε πολλούς.