Του Γ. Λακόπουλου.
Το 1995 το Εργατικό Κόμμα της Με. Βρετάνιας, ύστερα από τέσσερις συνεχείς ήττες από τους Συντηρητικούς και 18 χρόνια εκτός εξουσίας, βρήκε το δρόμο προς τη νίκη με τη ριζική αναμόρφωση του .
Άλλαξε πολιτική , άλλαξε τον τίτλο του σε Νέοι Εργατικοί – ενώ είχε προηγηθεί η αλλαγή ηγεσίας με τον Τόνι Μπλερ- ένα στέλεχος από τα σπλάχνα του..
Οι ανάλογες με το ΠΑΣΟΚ και με την Ελλάδα του 2015 δεν είναι ακριβείς. Αλλά καθώς το ιστορικό κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου – που δοκίμασε ήδη μία φορά την μέθοδο των Εργατικών το 1996 με τον Κ. Σημίτη- οδεύει καθημαγμένο προς συνέδριο, όσα έγιναν πρωί 20ετίας στην Αγγλία είναι ένα κάλο παράδειγμα.
Ιδίως αν ληφθέν υπόψη ότι πληθύνονται οι σειρήνες που ζητούν τη διάλυσή του και την ανάδειξη ενός άλλου φορέα στη θέση του- αλλά με τα ίδια … προσωπα- τους εαυτούς τους!. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα <ους έθρεψε το μάνα εκίνησαν την πτέρναν κατά του ευεργέτου…>.
Με το ποσοστό που πηρε στις τελευταίες εκλογές του ΠΑΣΟΚ , με τα παλιά στελέχη του σε ιδιώτευση, με τις παλιές αμαρτίες σε πρώτο πλάνο καθημερινά και με μια ανόητη διάσπαση , πόσο λογικό είναι να περιμένει κανείς ότι μέρει να αναγεννηθεί επί των ερείπιων του;
Η απάντηση είναι δύσκολη. Αλλά στην πολιτική τίποτε δεν είναι αδύνατο . Ειδικά για ένα κόμμα που έδειχνε να έχει βαθιές ρίζες στην κοινωνία και αυτοκαταστράφηκε από τους επικεφαλής του. οπαδοί του το εγκατέλειψαν τελευταίοι- -ως προδομένοι. Όπως προδομένοι αισθάνονται και όσοι επιμένουν να το ψηφίζουν , αφού η ηγεσία τους αντιμετωπίζει πλέον σαν κορόιδα. .
Μπορεί λοιπόν να ανανεωθεί και να επιζήσει το ΠΑΣΟΚ; Η πρώτη απάντηση είναι ότι υπάρχουν πολλοί που θα το ήθελαν. Και υπάρχουν περισσότεροι που θα πέταγαν τη σκούφια τους αν τους δινόταν η ευκαιρία να επαναπατριστούν.
Όλοι αυτοι πιστεύουν ότι το πάλαι ποτέ κραταιό κόμμα με τη διαρκή ακτινοβολία ακόμη και στις δύσκολες περιόδους του, δεν ξεψύχησε, όπως προβάλει η τρέχουσα ειδησεογραφία.
Το 2012 δεν καταψηφίσθηκε το ΠΑΣΟΚ ως φορέας συγκεκριμένων πολιτικών ιδεών , αλλά καταψηφίστηκαν τα προσωπα που ανέλαβαν να το εκπροσωπήσουν. Οι πολιτικές που δεν είχαν καμιά σχέση με το ΠΑΣΟΚ. Οι επιλογές μιας ηγεσίας κατώτερης των περιστάσεων και του κόμματος.
Σήμερα κάποιοι λένε ότι <το ΠΑΣΟΚ τελείωσε> . Αλλά στην πραγματικότητα τελείωσαν οι ίδιοι, αφού το <τελείωσαν> πρώτα.
Για την εκλογική – αλλά και την πολιτική και ηθική -καθίζηση του Κινήματος, ευθύνονται οι άνθρωποι στα χέρια των οποίων περιήλθε τα τελευταία χρόνια.
Το απομάκρυναν από τις αρχές του, άρα και από τους πολίτες που το ακολουθούσαν. Το απέκοψαν από τις ιδεολογικές πηγές του και από τις κοινωνικές ομάδες που το στήριζαν-και τις στήριζε. Διέλυσαν την οργάνωσή του, άρα και την ευχέρεια των οπαδών του να εκφράζονται. Αντί για ανανέωση και εξυγίανση το οδήγησαν στον πολιτικό όλεθρο με τις επιλογές τους.
Στο τέλος από ιδεολογικό και πολιτικό αντίπαλο της Δεξιάς το έκαναν ουραγό της και συνεχίζουν. Ο Βενιζέλος δεν συμπορεύτηκε μόνο ως κυβέρνηση με τον Σαμαρά, συμπορεύεται και ως αντιπολίτευση. Αφού προηγουμένως φρόντισε να χρίσει το ΠΑΣΟΚ αντίπαλο της Αριστεράς, παραβιάζοντας τις παρακαταθήκες –και την τακτική-του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά και του Κ. Σημίτη που το τοποθέτησαν επικεφαλής στης Δημοκρατικής Παράταξης στην οποία συμπεριλάμβαναν και το ΚΚΕ και τους προγόνους του Συνασπισμού.
Φυσικά αυτός που είχε προλειάνει το έδαφος γι αυτά ήταν ο Γ. Παπανδρέου που θεωρούσε ότι το κληρονομικό του δικαίωμα του έδινε απεριόριστες εξουσίες.
Η κρίση του ΠΑΣΟΚ ήταν πρωτίστως η κρίση των ηγεσιών του και των ομάδων που τις περιέβαλαν. Τα προσωπα που ηγηθήκαν έπασχαν και όχι το ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα του. Η κακή πλευρά της πολιτικής του προκαλούσε, αλλά η καλή πλευρά του έχει ακόμη απήχηση στην κοινωνική βάση.
Ότι τα ίδια προσωπα εμφανίζονται σήμερα πρόθυμα να προσπεράσουν το ΠΑΣΟΚ και να διαμορφώσουν ένα η περισσότερα σχήματα στη θέση του, δείχνει απλώς ποσό απέχουν από τη λαϊκή βάση του- πέρα από το ηθικό ζήτημα της στάσης τους.
Στην ουσία πάντα απείχαν και απλώς το επέλεξαν για να κάνουν πολιτική καριέρα με τον ίδιο τρόπο που θα μπορούσαν να έχουν κάνει με το αντίπαλο κόμμα. Αφού αποκαταστάθηκαν με μεθόδους που ενταφίασαν το ΠΑΣΟΚ ,στη συνέχεια βγήκαν λευκές περιστερές, ρίχνοντας το ανάθεμα σε δυο τρεις αποδιοπομπαίους.
Τώρα θεωρούν ότι η εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ θα λειτουργήσει ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τους ίδιους. Η σπουδή τους να κατασκευάσουν, άνωθεν, νέο κόμμα είναι ένα ακόμη σφάλμα τους στην αλυσίδα όσων έκαναν ως τώρα.
Ειδικά από τότε που ακολουθούσαν τυφλά τον νεοπαπανδρεισμό σε κάθε τρελή ιδέα που από-ιδεολογικοποιούσε το ΠΑΣΟΚ και διέλυε τον ιστό του.
Η από τοτε που θεώρησαν ότι κάποιος που ήταν αντίπαλος του ΠΑΣΟΚ κατά την ίδρυση του και του πήρε 15 χρόνια να δει το φώς το αληθινό, θα μπορούσε να το κρατήσει όρθιο- ή ότι μπορεί να βάλει κάτι αντίστοιχο στη θέση που σήμερα,.
Πρακτικά
αυτό που συνέβη ,εξ αιτίας τους , είναι ότι η βάση του ΠΑΣΟΚ μετακινήθηκε πρωτίστως προς τον ΣΥΡΙΖΑ και κατέστησε τον Αλέξη Τσίπρα κύριο εκφραστή του χώρου που καταλάμβανε το ΠΑΣΟΚ. Αυτό δεν αλλάζει με την κατάργηση του ΠΑΣΟΚ – αντίθετα.
Ο μόνος ρεαλιστικός τρόπος να πάρουν οι εξελίξεις διαφορετική μορφή είναι να υποχρεωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ να μοιραστεί αυτόν το χώρο με το ΠΑΣΟΚ. Αυτό μπορεί να συμβεί εφόσον το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου βρει τρόπο να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις του στη βάση των αρχών και των ιδεών που το εμφύτευσαν στην ελληνική κοινωνία.
Αν στο συνέδριο αναδείξει νέα ηγετική ομάδα με επαρκή δημόσια παρουσία και λειτουργική σχέση με τον πυρήνα της διαδρομής του. Ουσιαστικά αυτό μπορεί να γίνει με τη συσπείρωση των σημερινών δυνάμεων γύρω από τους δυο επικρατέστερους υποψήφιους: τη Φώφη Γεννηματά ή τον Ανδρέα Λοβέρδο.
Εφόσον αυτοι συμφωνήσουν ότι θα μείνουν μαζί ανεξαρτήτως της έκβασης που θα έχει η αναμέτρηση τους, οποιος επικρατήσει θα βρει τρόπο να επαναπατριστεί μεσαία και κατώτερα στελέχη ανά την επικράτεια, γύρω από ένα νέο πρόγραμμα και νέο τύπο οργάνωσης.
Γύρω από το ΠΑΣΟΚ υπάρχουν δυνάμεις σε αγρανάπαυση ή σε λήθαργο που θα ανταποκριθούν σε νέο προσκλητήριο της νέας ηγεσίας. Υπάρχουν <ορφανά> στελέχη σε αδράνεια, και αμήχανοι ψηφοφόροι που θα ακολουθούσουν ένα νέο ξεκίνημα με καθαρούς όρους .
Υπάρχει η ιστορία του ΠΑΣΟΚ και το αγωνιστικό παρελθόν του που περιμένουν κάποιον να τα εκπροσωπήσει γνήσια και με πάθος. Το κόμμα που ξεκίνησε από το 13% γιατί δεν μπορεί να ξεκινήσει και από το 4%;
Γιατί ο Τσίπρας , ύστερα από σειρά αποτυχημένους ηγέτες του Συνασπισμού τα κατάφερε και δεν θα τα καταφέρει η νέα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ εφόσον είναι αποφασισμένη να δώσει τις σωστές μάχες στα σωστά μέτωπα;
Πολλοί θα στηρίξουν ένα νέο ΠΑΣΟΚ που θα επέστρεφε στις ρίζες του για να οργανώσει το μέλλον του. Και σε κάθε περίπτωση αξίζει τον κόπο...