Γράφει ο Συγγενής
Ο ‘ΓΕΛΟΙΟΣ’ ΟΘΩΜΑΝΙΣΜΟΣ
Ο νεο-οθωμανισμός αποτελεί μια ακόμη προσπάθεια ενός σύγχρονου κράτους να επωφεληθεί από ένα κάποιο αυτοκρατορικό ή αποικιοκρατικό παρελθόν του. Η προσπάθεια του Erdoğan να ανασυστήσει ένα είδος οθωμανικής Κοινοπολιτείας συχνά προκαλεί θυμηδία δεδομένου ότι εδώ δεν πρόκειται για Μεγ. Βρετανία, Γαλλία ούτε καν για Ρωσία και το εγχείρημα φαντάζει μικρομέγαλο.
Ωστόσο ο Λίβυος Sarraj & o Αλβανός Rama δείχνουν απέναντι του πιο υπάκουοι από τον τουρκοκύπριο Akinci. Αν προσθέσει κανείς Βοσνία, Αζέρους κ.ά. καθώς και την στρατιωτική κατοχή τμημάτων Κύπρου, Συρίας και Ιράκ τότε μπορεί να χάσει τον ύπνο του. Στοχεύει πράγματι ο Σουλτάνος σε τακτικά κέρδη στην Αδριατική ή στο Λιβυκό και με τι προσόντα;
Εμείς βρισκόμαστε απέναντι σε μια Τουρκία που επιδεικνύοντας έντονη νοσταλγία για απομακρυσμένα σημεία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προφασίζεται, πως οι Τούρκοι που έζησαν εκεί επί πολλούς αιώνες, διαθέτουν ακατάλυτους δεσμούς με μειονότητες. Οπότε περιβάλει την Μεσόγειο, δίκην κάβουρα, με μια βαλκανική δαγκάνα και τώρα με μια αφρικανική δαγκάνα. Για παράδειγμα η παρέμβαση της τόσο στην ακύρωση της ελληνο-αλβανικής ΑΟΖ παλιότερα όσο και η υπογραφή «τουρκο-λιβυκής» πιο πρόσφατα έχουν ως αληθινό στόχο την ΑΟΖ του Καστελόριζου.
Δεδομένης και της παγκόσμιας ρευστότητας (Trump, Brexit, σύγκλιση Τουρκίας/ Ρωσίας) ευλόγως επικαλούμαστε ως ασπίδα την imitation ευρωπαϊκότητα μας. Όμως ο ευχερής εξοβελισμός μας από την διάσκεψη του Βερολίνου έδειξε πόσο εύθραυστη είναι αυτή η ασπίδα. Αρκεί ένα ισχυρό κτύπημα, π.χ. στο μεταναστευτικό, για να γίνει η αλληλεγγύη της Ε.Ε. επιταγή χωρίς αντίκρισμα. Δεν χρειάζεται να είσαι ο Clausewitz για να αντιληφθείς την απειλή.
Τι είδους πολιτικός αυτισμός οδηγεί μια τέτοια χώρα κατά την ανάδειξη ΠτΔ να προτάσσει κριτήρια όπως τα δικαιώματα των γυναικών ή την ευαισθησία για την κλιματική αλλαγή; Όλα τα είχε η Μαριορή, ο φερετζές της έλειπε! Για να ολοκληρωθεί δε η εικόνα πριν τελειώσουμε με τους Haftar & Sarraj λέμε να ξεκινήσουμε μια μακρά διπλή προεκλογική περίοδο με στόχο αυτό που απειλεί καίρια το έθνος, δηλαδή την ….απλή αναλογική. Από παλιά προειδοποιεί ο Σοφοκλής στην Αντιγόνη: Μωραίνει Κύριος όν βούλεται απολέσαι.
ΡΥΘΜΙΣΤΕΣ
Καμία έκπληξη και κανένας αιφνιδιασμός δεν δικαιολογείται από την επιλογή του προσώπου. Σε προηγούμενα άρθρα (8/12 & 22/12) σχολιάζαμε ότι: α) αποκλείεται να επιλέξει πολιτικό πρόσωπο δυνάμενο να τον επισκιάσει. β)στα ανώδυνα δεν χάνει ποτέ ευκαιρία να επιδείξει προοδευτικότητα. Μέχρι την τελευταία στιγμή πάντως στην Ν.Δ. άλλοι παλεύανε για επανεκλογή Παυλόπουλου και άλλοι για Βενιζέλο αλλά πήγανε όλοι αδιάβαστοι. Ο ανώδυνα «κεντρώος» Κυριάκος έκανε επιπλέον και εσωκομματική επίδειξη ισχύος.
Ωστόσο τα εκδοτικά συγκροτήματα κατέβαιναν με δικούς τους υποψηφίους και εκεί η επιλογή υπήρξε πιο δύσκολη. Το ένα εξ αυτών εξέφρασε ανοικτά την δυσφορία του για την τελική επιλογή ίσως γιατί μετά τον Διαματάρη έχασε και την Προεδρία που την είχε καπαρώσει με υπερατλαντικό εθνικό ευεργέτη. Ποιός δεν θυμάται τους δηλητηριώδεις τίτλους: «Ακόμη κι ο Πορτοσάλτε αγανάκτησε με τον Διαματάρη»;
Δεν είναι εξίσου σαφές αν πίσω από τα συγκρουόμενα συγκροτήματα βρισκόταν και το ενδιαφέρον των δυο Πρεσβειών. Μέχρι πότε αλήθεια θα παριστάνει τον υπηρέτη δύο αφεντάδων με αποτέλεσμα να τρώει φάπες και από τους δύο; Μετά τον ‘θρίαμβο’ του στον Λευκό Οίκο ήρθε καπάκι και η θορυβώδης ‘πόρτα’ της Merkel κατά παραγγελία Erdoğan. Αν πάντως σε αυτό το προεδρικό κουβάρι αυτό που επικράτησε τελικά ήταν απλώς η προτίμηση Αλαφούζου, τότε προσευχηθείτε να μην έχουμε την τύχη της Πανάθας.
ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ & ΔΙΚΑΣΤΕΣ
Είδαμε στην τηλεόραση τον Καλύμνιο ψαρά να βρίζει στα Ίμια τον Τούρκο λιμενικό αλλά κανείς δεν σκέφθηκε να τον παρουσιάσει ως εναλλακτική μορφή εθνικής άμυνας. Όμως στην διπλωματία φαίνεται πως τα πράγματα είναι απλούστερα. Εκεί σε φτύνει ο Ντόναλντ, σε αγνοεί η Άγκελα αλλά στο 90’ τους την φέρνεις με τον Χαλίφα!!! Ωραίο αυτό αλλά το άλλο με τη Χαλίμα το ξέρετε; Αντί να ανακηρύξουμε ΑΟΖ τρέχουμε τη μια με παρακάλια και την άλλη με κούφιες απειλές να ακυρώσουμε την τουρκο-λιβυκή συμφωνία.
Πώς ακριβώς συνδέεται η προεδρική εκλογή με τα εθνικά; Ως επικοινωνιακός αντιπερισπασμός, ως ευκαιρία επέκτασης κυριαρχίας (προσάρτηση τού Προεδρικού μεγάρου στο Μαξίμου) ή ως επιστέγασμα μιας ευρύτερης συναινετικής πολιτικής – πλαίσιο;
Γιατί άραγε υπάρχει τόση συναίνεση (μεταναστευτικό, απόδημοι, ΠτΔ, εθνικά) στο δραματικό έργο «Ο Κυριάκος πρωθυπουργός»; Μήπως δεν είναι τελικώς κάτι τόσο αφύσικο ούτε κάποια παλινόρθωση ούτε κάποιος διορισμός από τα ΜΜΕ & τη διαπλοκή; Ο σημερινός κοσμοπολίτης ηγέτης δεν είναι ο ίδιος που φορούσε αδίστακτα προεκλογικά την περικεφαλαία;
Πέραν του ποσοτικού αυτή η συναίνεση γιατί εστιάζει συνεχώς στο τρίτο κύμα σημιτισμού που φαίνεται μετά το Υπουργικό να αλώνει πια και το Προεδρικό; Πόθεν έλκει την επικαιρότητα του αυτό το ρεύμα σκέψης; Η αντιπολίτευση επιζητεί απλώς κάποια πιστοποιητικά καλής διαγωγής ή μήπως στο τραπέζι του καζάν-καζάν είναι καλεσμένοι κι άλλοι;
Αν πάντως ο συναινετικός στόχος ήταν η σύμπτυξη αρραγούς μετώπου έναντι της απειλής τότε ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος μάλλον θα μας ήταν απαραίτητος κι όχι αποδιοπομπαίος! Η επιλογή αποπολιτικοποίησης του θώκου υποδεικνύει μάλλον ανάγκες πολιτικού σιωπητηρίου και παρασκηνιακής μεθόδευσης (πιθανότατα υπό την κυριαρχία του τριπτύχου οικονομικών συμφερόντων – σύστοιχων ΜΜΕ – εξωχώριων συνεταίρων).
Οι Έλληνες, τόσα χρόνια μετά, συνεχίζουν να ακούνε αδιαμαρτύρητα για το “πετυχημένο” PSI στα ομόλογα οπότε τι θα εμπόδιζε τα κανάλια να εξυμνήσουν και ένα “επιτυχημένο” PSI στα κυριαρχικά μας δικαιώματα;