Του Ιωάννη Δαμίγου
Γυρίσαμε μια ώρα πίσω τα ρολόγια μας! Μόνο τα ρολόγια μας όμως; Έχουμε γυρίσει πίσω χρόνια τα μυαλά μας! Έχουμε γυρίσει χρόνια πίσω τον τρόπο σκέψης μας, την λογική μας, τις αξίες της ίδια μας της ζωής. Ολοταχώς πίσω στο χρόνο, στην άγνοια, στο σκοταδισμό, στη γνώση, στον λόγο, στην τέχνη και στο έλλειμμα.
Πίσω, στην ανακάλυψη των σπηλαίων, στην εποχή της ανακάλυψης των ενστίκτων του Neanderthal και της επιβίωσης, του φόβου στο άγνωστο και την ανάγκη του θεϊκής ύπαρξης για εξήγηση πρωτόγνωρων φαινομένων. Πίσω στην τυφλή πίστη, επιστροφή στα δόγματα, πίσω σε δακρυσμένες εικόνες, πίσω στα ωράρια εργασίας δούλων, πίσω στην παιδεία, πίσω στην υγεία με τα μαντζούνια και τις κηραλοιφές. πίσω με τους Μακεδονομάχους και τις περικεφαλαίες τους, πίσω με ναζιστές και τα στρατόπεδα μεταναστών.
Επιστροφή στους σερίφηδες και πιστολάδες, που αποδίδουν την δική τους δικαιοσύνη, δικαιοσύνη που αποφασίζει σαν σε saloon της άγριας δύσης, με την κρεμάλα έτοιμη και στημένη απ’ έξω, για τους “παράνομους” κλεφτοκοτάδες, με την ισχυρή ψήφο του “τραπεζίτη” τοκογλύφου. Μια ώρα, μια μέρα, μια χρονιά, έναν ολόκληρο πολιτισμό, πίσω. Μια ώρα μόνο;