Του Γιάννη Πανούση
Κατηγορούμε όσους σκοτώνουν, αλλά και όσους δεν τους σκότωσαν»
Μίμης Χριστοφιλάκης, Η εύνοια του Δράκου
Να συνεννοηθούμε για τ’αυτονόητα.
Πρώτον: ανεξάρτητα από το γεγονός ότι οι ελευθερίες και η ασφάλεια πρέπει να συνοδοιπορούν κι όχι η μία να υπερκαλύπτει ή ν’ακυρώνει την άλλη, το Ζην Επικινδύνως [vivere pericolosamente] ήταν ένα σύνθημα του Μουσολίνι και προφανώς δεν εκφράζει σε καμμία περίπτωση μία σύγχρονη εκδοχή της δημοκρατικής Πολιτείας και της κοινωνικής συμβίωσης.Η αφόρητη εγκληματοποίηση και η διευρυμένη θυματοποίηση δεν τιμούν τους θεσμούς μας.
Δεύτερον: κάθε άνθρωπος αξίζει όσο κάθε άλλος άνθρωπος και κατά συνέπεια ο θάνατος οποιουδήποτε ανθρώπου αξίζει τον ίδιο σεβασμό με το θάνατο οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου.Αυτό ισχύει ιδιαίτερα όταν ο θάνατος είναι βίαιος.Αν επινοούμε διάφορα κριτήρια [ταξικά, φυλετικά, έμφυλα, θρησκευτικά κ.ά] για να κατατάξουμε τους θανάτους σε α’, β’ και γ’ κατηγορίας, τούτο σημαίνει ότι παραβιάζουμε συνειδητά το κοινωνικό συμβόλαιο και τις πρωτεύουσες αξίες κι απονέμουμε «δικαιοσύνη του Λύντς». Το υποκειμενικό ή κομματικό νόημα οποιασδήποτε πράξης [νόμιμης ή παράνομης] δεν μπορεί να καθορίζει την ισχύ ή τη μη-ισχύ της κείμενης νομοθεσίας.
Τρίτον: η Δημοκρατία παρέχει σε όσους πιστεύουν σε μιάν άλλη κοινωνία,κατ’αυτούς δικαιότερη,πιο ανθρώπινη και λιγότερο ανταγωνιστική [μέχρι αποδείξεως της αληθείας], όλα τα θεσμικά,πολιτικά,κοινωνικά μέσα για να πετύχουν το σκοπό τους και να δικαιώσουν το όραμά τους.
Ποιός όμως τους έχει εκχωρήσει το δικαίωμα να καταστρέφουν τον παλιό κόσμο στο όνομα ενός [άγνωστου] νέου κόσμου, τον οποίο υποτίθεται πως μόνον οι ίδιοι γνωρίζουν; Κανένα ,πραγματικό ή προσχηματικό,όνειρο για μιάν άλλη ζωή δεν δικαιολογεί την αφαίρεση της ζωής των άλλων.Ουδείς καθίσταται από μόνος του υπέρτατος κριτής της ζωής των συνανθρώπων του.Όχι μόνο για λόγους ηθικής τάξης αλλά και για λόγους boomerang effect,που σημαίνει ότι πολύ σύντομα κάποιος άλλος θα χρησιμοποιήσει ακριβώς το ίδιο επιχείρημα για ν’αφαιρέσει τη δική του ζωή.
Με άλλα λόγια και προς αποφυγήν παρεξηγήσεων δημοκράτες είναι όσοι υπερασπίζονται τη Δημοκρατία,όπως είναι και λειτουργεί και ταυτόγχρονα αγωνίζονται, με μη-βίαια μέσα και μαζί με τα κινήματα,για να την κάνουν καλύτερη προς όφελος όλων. Οι άλλοι, που επωφελούνται από τη μεγαλοψυχία της Δημοκρατίας για να την καταστρέψουν, «χαλώντας» και τις ζωές όσων διαφωνούν,δεν ανήκουν σε κανένα δημοκρατικό ή προοδευτικό τόξο και δεν καλύπτονται από καμμία ιδεολογία ανθρωπισμού.
Πόσο δύσκολο είναι να προσυπογράψουν αυτό το συμβόλαιο τιμής όλα τα κόμματα;
ΥΓ. «Ποτέ δεν ξέρεις που παραμονεύει το αιματηρό επιχείρημα»
[Σ. Σαράκης, Σημαντικές λεπτομέρειες]
ΑΠΟ ΤΟ TVXS