Του Γ. Λακόπουλου
Θα κερδίσει αν πείσει τους ψηφοφόρους των δυο γύρων ότι, θα κρατήσει το κόμμα γειωμένο στην πραγματικότητα.
Σε οκτώ μέρες θα κριθεί αν θα συνεχίσει να υπάρχει ένα μικρό κόμμα ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Στις πρώτες εκλογές για ανάδειξη ηγεσίας, το ΚΙΝΑΛ πέρασε από τον κλυδωνισμό της διάλυσης, καθώς ο δεύτερος σημαντικός εταίρος αποχώρησε.
Αλλά η Φώφη Γεννηματά το διέσωσε, κράτησε ενωμένους τους υπόλοιπους και αύξησε τα ποσοστά.
Η μακαρίτισσα –πέρα από το ισχυρό παράδειγμα με την υγεία της-ήταν σπουδαία πολιτικός. Αναδείχθηκε ως κληρονόμος ενός δημοφιλούς ονόματος και το κόμμα της δεν είχε μεγάλες προοπτικές.
Θα διατηρούσε όμως την ηγεσία και πιθανότατα θα μετείχε στην επόμενη Βουλή.
Τρία στα τρία δεν είναι λίγο για ένα κόμμα που αδυνατεί να πείσει για τους λόγους της ύπαρξής του.
Είναι ο πήχης που βρίσκεται μπροστά στους τρεις καμπαλέρος, που διεκδικούν την ηγεσία:
Να μην διασπαστούν, να φτάσουν ενωμένοι ως τις εκλογές και να έχουν έδρανα στη Βουλή την επομένη.
Ωστόσο, και οι τρεις, αν δεν αεροβατούν, παραμυθιάζουν το-απροσδιόριστο-εκλογικό σώμα.
Ο Παπανδρέου περιαυτολογεί ασύστολα ότι θα ανατρέψει τους συσχετισμούς.
Ο Λοβέρδος ανεβάζει διαρκώς τα ντεσιμπέλ της μεγαλομανίας.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης, μετά την αρχική αυτοσυγκράτηση μπήκε στον ανταγωνισμό ισχυρισμένος «είμαστε κόμμα εξουσίας».
Είναι προφανές ότι το ΚΙΝΑΛ δεν είναι κόμμα εξουσίας και δύσκολα θα γίνει ανάμεσα στις μυλόπετρες της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο νέος επικεφαλής του θα υστερεί απέναντι στην συγκέντρωση οικονομικής και μιντιακής ισχύος από τον Μητσοτάκη και το ιμπέριουμ της δημόσιας παρουσίας του Τσίπρα.
Αλλά ο ευρωβουλευτής του ΚΙΝΑΛ ακόμη και στην υπερβολή του παραμένει η πληρέστερη υποψηφιότητα. Με την έννοια ότι μπορεί να συναγωνιστεί τις επιδόσεις της Γεννηματά. Για ορατούς λόγους.
Εκφράζει το αίτημα της ανανέωσης, έχει κομματικές ρίζες, και προσωποποιεί τη βασικό λόγο ύπαρξης του ΚΙΝΑΛ: να καταστεί ενεργό στον αστερισμό ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας και να συνεχίσει τις παραδόσεις της Ελληνικής Κεντροαριστεράς.
Οι ανταγωνιστές του υστερούν σε αυτά. Ο Λοβέρδος διεκδικεί το χαρακτηρισμό «βλαχοδήμαρχος» που είχε αποδώσει το 2007 στον Βαγγέλη Βενιζέλο ο Νίκος Κοτζιάς, δίνοντας ώθηση στον κλυδωνιζόμενο- μετά τη δεύτερη ήττα-Παπανδρέου. Μηδέν επαφή με την Ευρώπη, καμία σχέση με την κεντροαριστερά.
Ο Παπανδρέου προβάλει τη διεθνή κυκλοφορία του, αλλά εύκολα διακρίνει κανείς ότι οι αναφορές του βρίσκονται εκείθεν του Ατλαντικού και μακριά από τους Ευρωπαίους σοσιαλιστές- ειδικά από τότε που μας τελείωσε ο αγαπημένος του Στρος Καν.
Ο Ανδρουλάκης ξεκινάει από το 43,25% απέναντι στη Φώφη και τους 180.882 ψήφους της επαναλαμβανόμενης εκλογής του στο Ευρωκοινοβούλιο.
Θα κερδίσει αν πείσει τους ψηφοφόρους των δυο γύρων ότι, θα κρατήσει το κόμμα γειωμένο στην πραγματικότητα.
Με το βάρος που του αναλογεί στην ευρύτερη Δημοκρατική Παράταξη, για να υπάρξει προοδευτική κυβέρνηση.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
