Του Γ. Λακόπουλου
«H Γερμανία δεν ανταποκρίνεται στον ηγετικό της ρόλο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν απορρίπτει τις εκκλήσεις της Αθήνας για επιβολή εμπάργκο όπλων στην Τουρκία».
Μόλις δυο εβδομάδες από τη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης -από την οποία η Ελλάδα περιμένει έμπρακτη αποκήρυξη της Τουρκίας- ο Νίκος Δένδιας έκανε μια απροσδόκητα επιθετική δήλωση για το Βερολίνο.
Επιπλέον η τρέχουσα ειδησεογραφία του απέδωσε -κυρίως δια του εγκύρου Μαν. Κοττάκη- και προσωπική επαφή, αλλά και βαρύτερους χαρακτηρισμούς για την Μέρκελ, προσωπικά. Η διάψευση ήταν περισσότερο τυπική υποχρέωση.
Τρελάθηκε ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών και επιτίθεται ευθέως στην καγκελάριο, από την οποία η Ελλάδα περιμένει τη στήριξη που δεν μπορεί, έτσι κι αλλιώς, να δώσει ο φαντεζί τουρκοφάγος Μακρόν;
Καθόλου. Ο Δένδιας δεν επιτίθεται σε κανέναν. Απλώς διαχωρίζει -πάλι- τη θέση του από μια πολιτική στη χάραξη της οποίας μετέχει δευτερευόντως, καθώς ο Πρωθυπουργός προτιμά να ευθυγραμμίζεται περισσότερο με τις περίφημες “τρεις κυρίες”, παρά με τον επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας.
Από τη θέση του μπορεί να διακρίνει ότι ακόμη ο -αδρανών προσυνοδιακά- Κυριάκος Μητσοτάκης θα επιστρέψει από τη σύναξη των 27 με άδεια χέρια σε ό,τι αφορά τις ευρωπαϊκές κυρώσεις σε βάρος της Τουρκίας.
Εμποτισμένος με την καραμανλική κουλτούρα διεθνών διαβάζει ότι η εξωτερική πολιτική του συστήματος Μητσοτάκη, κινουμένη ανάμεσα στον κατευνασμό και στον κομπασμό, δεν μπορεί να αποδώσει.
Παίρνοντας απόσταση πριν την εμφάνιση Μητσοτάκη στη σύνοδο με γραμμή που δεν θα υπέγραφαν ούτε οι εναπομείναντες υπόχρεοι στους δυο Μητσοτάκηδες που πέρασαν από το υπουργείο Εξωτερικών, ρίχνει τροχιοδεικτική βολή για να κατοχυρώσει τη θέση του. Ουσιαστικά υποδεικνύει αυτό που δεν έγινε: όταν διαπραγματεύεσαι δείχνεις τα δόντια σου.
Συνεπώς ό,τι συμβεί από εδώ και πέρα θα βαρύνει την πρωθυπουργική διπλωματία, όχι την ομάδα του νεοκλασικού της Βασ. Σοφίας.
Ο διαχωρισμός θέσης από τον αρμόδιο υπουργό δεν αποκαλύπτει μόνο τις διαφορετικές γωνίες χειρισμού της ελληνοτουρκικής κρίσης και των ευρωπαϊκών παραμέτρων της στην αντιμετώπιση της.
Ανοίγει και ένα εσωκομματικό θέμα. Ο Δένδιας είναι αυτή τη στιγμή ο μόνος δελφίνος του Πρωθυπουργού. Ή αλλιως ο πιο ισχυρός ενδοκυβερνητικός πόλος διαφωνίας με τον νεομητσοτακισμό.
Αν ισχύουν οι φήμες ότι ο Μητσοτάκης αισθάνεται ο ίδιος επαρκής διαχειριστής της εξωτερικής πολιτικής, οπότε δεν χρειάζεται υπουργό με λόγο και προορίζει το χαρτοφυλάκιο για τον Γεραπετρίτη, ο Δένδιας μικραίνει την απόσταση για τη διαδοχή.
Θα είναι ο πρώτος που βγήκε απέναντι στο Μητσοτακικό συγκεντρωτισμό, σε ένα πεδίο μείζονος εθνικής σημασίας. Έτσι το πρόβλημα μετατοπίζεται στο Μητσοτακέικο: αντέχουν να τον βγάλουν στο κλαρί; Τον χρίζουν σίγουρο χαρτί για τη μετα-Μητσοτακική ΝΔ.
Στην εσωκομματική γεωγραφία, όσο ο Καραμανλής επιμένει στην αποχή και τη σιωπή του, το ευρύ καραμανλικό ρεύμα, που όριζε τις συντεταγμένες της παράταξης στη βάση με τα ιδρυτικά κριτήρια, έχει κενό.
Χρειάζεται λοιπόν κάποιος να υπενθυμίζει τον παρενθετικό χαρακτήρα της βασιλείας του Κυριάκου στην ιστορική διαδρομή του χώρου.
Ότι αυτός θα είναι ο υπουργός Εξωτερικών νομιμοποιεί τον Νίκο Δένδια για το ότι μάχεται υπέρ βωμών της χώρας και δεν κάνει απλώς κινήσεις για το προσωπικό του μέλλον στο κόμμα.
