Νίκος Παππάς: Άσχημα

Του Γ. Λακόπουλου

“Όταν τα πράγματα πάνε άσχημα, μην πας μαζί τους”

Έλβις Πρίσλεϊ

Πρώτα τα καλά νέα για τον Νίκο Παππά: Γίνεται συμπαθής όταν κάνουν -από τις μιντιακές εκφράσεις- τους …εξοργισμένους -για όσα αναφέρει στις συνομιλίες που του υπέκλεψαν -εκείνοι που κάνουν υποκλοπές.

Ακόμη πιο συμπαθής μάλιστα γίνεται όταν ακούγεται ότι “τέτοιο παρακράτος στην Μεταπολίτευση δεν έχει υπάρξει“- από τον Μιχ. Χρυσοχοΐδη, που την περίοδο 1990-93 κατήγγειλε, με το ΠΑΣΟΚ, τον στρατηγό Γρυλάκη και τον αρχικοριό Μαυρίκη.

Αλλά αυτά τα νέα δεν μπορούν να παρηγορήσουν τον πρώην ισχυρό άνδρα του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί υπάρχουν άλλα μάλλον άσχημα γι’ αυτόν: οι παλιές ιστορίες που πετάγονται σαν σκελετοί από τη ντουλάπα του, στις σημερινές συνθήκες που δεν τον χωράνε στο κόμμα του.

Όπως και την περίπτωση Παπαδημούλη έτσι και στην δική του ο Αλέξης Τσίπρας έκανε αυτό που κανείς επικεφαλής κόμματος δεν έκανε ως τώρα: τους κρέμασε στο τσιγκέλι.

Μακάρι να το είχαν κάνει πχ ο Ανδρέας Παπανδρέου με τα “Κοσκωτικά” του το 1988, ή ο Κώστας Καραμανλής το 2008 με υπουργούς που δεν ξεχώριζαν την ηθική από τη νομιμότητα.

Ο Τσίπρας στάθηκε στο ύψος του -ως ηγέτης όχι ως δικαστής -και για τα δυο στελέχη του. Είναι στο χέρι τους να κατανοήσουν ότι στην πολιτική υπάρχει κάτι που λέγεται ευθύνη. Και η πολιτική ευθύνη είναι αντικειμενική. Τα υπόλοιπα αφορούν του εισαγγελείς.

Ο Νίκος Παππάς οφείλει να βρει το θάρρος και να τιμήσει την εμπιστοσύνη -στα πολιτικά θέματα, οι προσωπικές σχέσεις δεν μας αφορούν- που του έδειξε ο Τσίπρας ως πρωθυπουργός και να ανακοινώσει ότι δεν θα επιδιώξει θέση στο κεντρικό κάδρο, μετά το συνέδριο μετεξέλιξης.

Κανείς δεν του προσάπτει κανένα αδίκημα. Αλλά και κανείς δεν κατανοεί γιατί τη μια φορά τον βγάζει στη σέντρα ο Μαρινάκης, την άλλη ο Πετσίτης, την τρίτη ο Μιωνή- αλλά σε κανέναν δεν ορμάει να τον ξεσκίσει.

Ένας πολιτικός που τιμήθηκε από το κόμμα του, δεν καταδέχεται να γίνεται αφορμή για να ζητούν από την Αριστερά και το βόδι εκείνοι που της οφείλουν διαχρονικά.

Οι πολιτικοί άνδρες κρίνονται όταν βρίσκονται στα κάτω τους. Και αυτό δεν συμβαίνει όταν τους κατηγορούν οι αντίπαλοί τους- αυτό είναι στοιχείο της πολιτικής. Συμβαίνει όταν τους ακολουθεί η βουή του κόσμου.

Αγωγοί μεταφοράς αυτής βουής έγιναν στις δυο τελευταίες συνεδριάσεις τα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ, όπου συγκεκριμένα μέλη του δεν δέχθηκαν το είδος της ανάληψης ευθύνης που επέλεξε.

Θα είναι λάθος εκ μέρους του να διαβάσει την εσωκομματική αποδοκιμασία του, ως τυπικό φαινόμενο εσωκομματικής σύγκρουσης, ως χαιρεκακία απέναντι στην ηγεσία, έστω και αν υπάρχουν κι αυτά τα στοιχεία.

Το χρέος στην πολιτική δεν ασκείται κατ’ εντολήν. Στην περίπτωση Παππά επιβάλλεται και από τον παπα-Γιάννη από την Κρήτη -ομιλητή που ανέφερε στο 2.22΄της δευτερολογίας του ο Τσίπρας.

Αλλιώς κάνει αυτό που έλεγε ο Κάφκα: “Λύνω τα προβλήματά μου αφήνοντάς τα να με καταβροχθίσουν”.