Toυ Γ. Λακόπουλου
Η μυθολογία της προσωπικής σχέσης του Νίκου Παππά με τον Αλέξη Τσίπρα τον τοποθέτησε όχι απλώς δίπλα του ως “δεξί χέρι” του , αλλά αμέσως μετά από αυτόν: Νο 2 στην κομματική και κυβερνητική ιεραρχία.
Είχαν μια σχέση που παρέπεμπε στο παλιό δίδυμο Κ. Λαλιώτης- Π. Ευθυμίου, όταν δεν καταλάβαινες ποιος είναι μέντορας του άλλου.
Η εσπευσμένη μετάκλησή του από το εξωτερικό, όταν ο Τσίπρας ανέλαβε το κόμμα και ο ρόλος του “πλαϊη μέηκερ” που ακολούθησε, τον καθιέρωσαν και σαν υποβολέα πολιτικής -ακόμη και στις δραματικές καμπές της διαπραγμάτευσης στην Ευρώπη το 2015.
Ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός του Παππά έπαιξε θετικό ρόλο όταν στην Ευρώπη άρχισαν να κρεμούν ντενεκέδες στον Βαρουφάκη.Στάθηκε επίσης δίπλα στον Τσίπρα στη φάση της από-σουργελοποίησης – όταν απομακρύνθηκαν ο ισχυρός κομματικός γραφειοκράτης Λαφαζάνης, η Ζωή, ο Στρατούλης και τ’ άλλα τα παιδιά.
Εκ των πραγμάτων βρέθηκε σε διαγκωνισμό με τον Πάνο Σκουρλέτη, που δεν ήταν μεν ποτέ εξ απορρήτων του Τσίπρα, αλλά ήταν πορτ παρόλ του και ως εκ τούτου πανταχού παρών.
Στην κυβένηση ΣΥΡΙΖΑ ο Νίκος Παππάς πήρε δίπλα στον Τσίπρα τον ρόλο που είχε ο Θ. Ρουσσόπουλος δίπλα στον Καραμανλή, χειριζόμενος τις τηλεοπτικές συχνότητες.
Για την κυβέρνηση Καραμανλη ο “βασικός μέτοχος” απέληξε σε ήττα. Για τους Συριζαίους τα πράγματα ήταν πιο απλά: όποιος θέλει κανάλι πρέπει να πάρει άδεια και όποιος πάρει άδεια πρέπει να πληρώσει.
Κι ύστερα ήλθαν οι μέλισσες. Ο Παππάς υπερεκτίμησε τις δυνάμεις του απέναντι στο πανίσχυρο σύστημα που αντιμετώπιζε. Για να υπερβεί το εμπόδιο Μητσοτάκη -που δεν όριζε εκπρόσωπο της ΝΔ στο ΕΣΡ για να λειτουργήσει- κατέφυγε σε εξόφθαλμα προβληματική νομοθέτηση.
Οι λεπτές ισορροπίες στο Συμβούλιο της Επικρατείας και κάποιες κυβερνητικές χοντράδες απέναντι του, καταδίκασαν την κρίσιμη διάταξη του νόμου Παππά -με τον οποίο είχε γίνει ήδη ένας ιδιότυπος και θεαματικός διαγωνισμός και μπήκαν στα Ταμεία του κράτους 250 εκατ. ευρώ. Ήταν ήττα.
Το χειρότερο ήταν η εμπλοκή ενός διαχρονικού “φτωχοδιάβολου” στην αδειοδότητη που κατέρρευσε. Αυτό επέτρεψε στην ΝΔ και τους καναλάρχες φίλους της να καταλογίζουν στην κυβέρνηση ότι επιδίωκε, δια του Καλογρίτσα, να χειραγωγήσει την ενημέρωση που χειραγωγούσαν οι ίδιοι.
Ωστόσο παρά το τραύμα, με την επιτυχή ολοκλήρωση του δευτέρου διαγωνισμού ο Παππάς δικαιώθηκε. Με την έννοια ότι το τηλεοπτικό τοπίο δεν είναι πλέον άναρχο και αυθαίρετο.
Μέχρι που ο Βαγγέλης Μαρινάκης βγήκε στα κεραμίδια εναντίον του. Ανέφερε ότι ο υπουργός Επικρατείας πήγαινε στο γραφείο του και στο σπίτι του. Τι δουλειά έχει ένας υπουργός στο σπίτι ενός ορκισμένου αντίπαλου της κυβέρνησης, με δικαστικές εκκρεμότητες; Δεν υπάρχει υπουργείο για κάθε εύλογη επαφή;
Αλλά είπε και το πιο βαρύ. Ότι σ’ αυτές τις επαφές ο Παππάς του ζήτησε- εμπλέκοντας και τον πρωθυπουργό- να διευκολύνει τον Καλογρίτσα με ένα εικοσάρι εκ. ευρώ. Δηλαδή διεκδικούσε κανάλι χωρίς να έχει λεφτά. Υπουργός ψάχνει χρηματοδότηση για έναν κακόφημο υποψήφιο καναλάρχη;
Ήταν αλήθεια, αυτά που είπε ο Μαρινάκης; Ήταν ψέματα; Όλοι για λόγους προστασίας, όχι της κυβέρνησης αλλά της πολιτικής πρωτίστως, ήθελαν να σηκώσει το γάντι ο Παππάς. Αλλά δεν το έκανε και τα ερωτήματα έμειναν μετέωρα.
Όπως και ο ίδιος. Οι πάγοι στο Μέγαρο Μαξίμου κατέβασαν πολύ τη θερμοκρασία στη σχέση του με τον Τσίπρα. Ειδικά όταν η προπαγάνδα ΝΔ και Σία φούσκωσε την περίπτωση του αυτομόλου Πετσίτη. Ο Πρωθυπουργός τον κάλυψε, δεν υπήρχε άλλωστε σκάνδαλο. Αλλά ο Παππάς ήταν πάλι στη μέση του θορύβου. Μοιραία μόνο Νο 2 δεν μπορούσε να είναι πλέον.
Μπορεί αυτή η <έκπτωση> να τον αδικεί. Αλλά οι νόμοι της πολιτικής είναι αμείλικτοι. Οι ίδιοι νόμοι ορίζουν πλέον και το σημερινό στάτους του στον ΣΥΡΙΖΑ. Σε άλλες συνθήκες ο Παππάς θα ήταν ο κινητήριος μοχλός της μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα είναι απλώς ένα στέλεχος σε υπερκινητικότητα.
Δεν βαρύνεται με κάτι χειροπιαστό, δεν έχει εμπλοκή με τη Δικαιοσύνη, διατηρεί το προφίλ του ικανού και δραστήριου, είναι “σκιώδης υπουργός”. Αλλά δεν είναι όπως παλιά.
Όταν έπρεπε να προστατεύσει τον εαυτό του δεν το έκανε, με την αποφασιστικότητα που θα περίμενε κανείς από κάποιον του οποίου η τύχη έχει συνδεθεί με τον αρχηγό του.
Αναπόφευκτα τώρα που το κόμμα πάει να αλλάξει, αυτός πρέπει να επιβιώσει σε σχετική απόσταση από τον Τσίπρα και με βαριά πλήγματα στην εικόνα του. Και πάντως χωρις το ρόλο στον οποίο μάλλον δεν υπήρχε καλύτερος.
