Του Γ. Λακόπουλου
Λοιπόν, ένα πράγμα παράξενο: τις τελευταίες ημέρες πολλοί έχουν την εντύπωση ότι η υπηρεσιακή κυβέρνηση Θάνου είναι καλύτερη από τις δύο κυβερνήσεις Τσίπρα που διαδέχθηκε.Ο καθένας για τους δικούς του λόγους.
«Επιτέλους, μια κυβέρνηση με ντυμένους!», σχολίαζε κάποιος στην παρέα του αναφερόμενος στην ενδυματολογική ελευθεριότητα των προηγούμενων. Άλλοι αρκούνται απλώς στη σοβαρότητα που αναδύουν τα πρόσωπα του προσωρινού υπουργικού συμβουλίου. Σ’ αυτό το κάδρο εξέχουσα θέση έχει ο Νίκος Χριστοδουλάκης.
Ο καθηγητής των Οικονομικών που ταυτίστηκε με τις κυβερνήσεις Σημίτη δεν είναι ακριβώς υπηρεσιακός. Για την ακρίβεια δεν ήταν ποτέ. Όταν η γενιά του βρέθηκε στο δρόμο για «Ψωμί- παιδεία -ελευθερία» ήταν παρών. Η συμμετοχή του στο Πολυτεχνείο, όπου συναρμολόγησε και λειτούργησε τον ραδιοφωνικό σταθμό εκείνον τον δραματικό Νοέμβρη, είναι το λιγότερο που έκανε.
Με τη Μεταπολίτευση δεν πέρασε από το εξαργυρωτήριο της αντιστασιακής δράσης. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του, δούλεψε και διακρίθηκε ως ακαδημαϊκός και μετά μπήκε στην ενεργό πολιτική, έχοντας στο βιογραφικό του όχι κομματικές δάφνες, αλλά αξιοθαύμαστη επαγγελματική και επιστημονική σταδιοδρομία.: Μετσόβιο, Κέιμπριτζ, δουλειά στον ιδιωτικό τομέα, ερευνητής και καθηγητής σε φημισμένα εκπαιδευτικά ιδρύματα του εξωτερικού, ως αντιπρύτανης στην ΑΣΟΕ και μετά πολιτική.
Ήταν ο οικονομικός εγκέφαλος της πολιτικής πρότασης που έγινε γνωστή ως «εκσυγχρονισμός», φίλος και σύμβουλος του Κώστα Σημίτη που τον έκανε δύο φορές βουλευτή Επικράτειας και δύο φορές υπουργό. Ως το 2004 που εξασφάλισε με άνεση την εκλογή του στα Χανιά.
Από τους καλύτερους οικονομολόγους της γενιάς του και άνθρωπος με στέρεες αρχές και φιλοσοφημένες απόψεις σε συνδυασμό με μια προσωπική σεμνότητα που δεν έχουν συνήθως οι πολιτικοί, είναι από μόνος του μια σχολή στον δημόσιο βίο.
Όταν η αντίληψη που υπέκρουσε ηττήθηκε, επέστρεψε πάλι στη δουλειά του αναλαμβάνοντας επιτελικό πόστο στην Τράπεζα Πειραιώς του ακατάβλητου Μιχάλη Σάλλα. Κράτησε μόνο έναν δίαυλο επαφής με την ενεργό πολιτική ανοικτή: τη χαλαρή σχέση με την ΔΗΜΑΡ, προτού την πάρει η κάτω βόλτα. Πίσω του άφησε έναν κλειστό φάκελο ευδόκιμης προϋπηρεσίας στη διακυβέρνηση της χώρας.
Άφησε και τέσσερα αξιόλογα βιβλία. Το τελευταίο -με τίτλο “Ευρώ ή δραχμή;” –το αγόρασε τον περασμένο Μάιο από τον ‘Παπασωτηρίου’ στο ισόγειο του υπουργείου του ο Δημήτρης Μάρδας για να διαφωτιστεί στην ενδοκυβερνητική κόντρα που φούντωνε. Και μάλλον ενστερνίσθηκε τη θεωρία του Χριστοδουλάκη: «για να μην αλλάξουμε νόμισμα πρέπει να αλλάξουμε οικονομικό πρόγραμμα».
Αλλά στην πολιτική μη λες ποτέ ότι αποσύρθηκες. Ο πρώην υπουργός Ανάπτυξης επέστρεψε στο γραφείο του στην ίδια οδό – έστω και για τρεις εβδομάδες. Μικρό διάστημα, αλλά κρίσιμο. Δεν ξέρουμε ποιος είχε την ιδέα να του ανατεθεί το συγκεκριμένο χαρτοφυλάκιο. Κάποιος, όμως, να του ανάψει κερί. Αν πρέπει να κρατηθεί ζωντανό κάτι σ’ αυτό το διάστημα είναι το ΕΣΠΑ που μοιάζει με ποδήλατο: αν σταματήσει, έπεσες.
Ο Χριστοδουλάκης είναι ο καταλληλότερος που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς για αυτό το υπουργείο σ’ αυτό το διάστημα. Η παρουσία του -μαζί με άλλους- στο οβάλ γραφείο του υπουργικού συμβουλίου υποδηλώνει και πως πρέπει να είναι μια σοβαρή κυβέρνηση και ποιο πρέπει να είναι το προφίλ των υπουργών σε μια ευρωπαϊκή χώρα.
Όπως έχουν τα πράγματα ο Χριστοδουλάκης θα παραμείνει υπουργός μέχρι να συγκροτηθεί η επόμενη κυβέρνηση και θα παραδώσει στον ‘κανονικό’ υπουργό, όποιος κι αν είναι. Κάποιοι όμως διακρίνουν το βάθος του ορίζοντα. Ένα έργο που έχουμε ξαναδεί πρόσφατα με πρωταγωνιστή τον Γιάννη Στουρνάρα: πήγε στη Μεσογείων για ένα μήνα και βρέθηκε να ατενίζει τη Βουλή από τον έκτο όροφο του απέναντι κτιρίου της Πλατείας Συντάγματος.
