Του Δημήτρη Ρέπα
Σήμερα κακοποιήθηκαν κάποια παιδιά. Το ίδιο έγινε χθες, το ίδιο θα γίνει και αύριο. Δεν ξέρω ποια παιδιά, ούτε πού, ούτε από ποιους.
Είναι λάθος να νομίζουμε ότι τα περιστατικά σεξουαλικής ή άλλης κακοποίησης ανήλικου, είναι μόνο αυτά τα 10-15 που απασχολούν την επικαιρότητα και τα οποία έγιναν πριν πολλά χρόνια, ενώ έκτοτε όλα είναι καλά και άγια.
Το πρόβλημα υπάρχει, είναι εδώ, ίσως δίπλα μας. Φαίνεται ότι υπάρχει μεγάλο κενό σχετικά με την προφύλαξη και τη στοργή των θυμάτων. Τι μπορεί να κάνει ένα θύμα κακοποίησης, είτε είναι παιδί, είτε είναι έφηβος, είτε είναι ενήλικος; Σε ποιον οργανισμό/υπηρεσία μπορεί να καταφύγει;
Θα περίμενα να υπάρχει αυτές τις μέρες «κολλημένος» στις οθόνες των τηλεοράσεών μας ένας ευκολομνημόνευτος αριθμός τηλεφώνου στον οποίο θα μπορούν τα θύματα να καταγγέλλουν αυτά που τους έχουν συμβεί. Όλοι βλέπουν τηλεόραση. Πιθανολογώ, κρίνοντας από την απουσία οποιασδήποτε σχετικής αναφοράς, ότι δεν υπάρχει κρατική μέριμνα, ή αν υπάρχει, οι ιθύνοντες δεν δείχνουν ιδιαίτερο ζήλο… Ας αξιοποιήσουμε την ευκαιρία που μάς δίνει η επικαιρότητα και ας βελτιώσουμε (ή ας φτιάξουμε από την αρχή) το καταφύγιο των κακοποιημένων.