Του Γ. Λακόπουλου
Αν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και οι υπουργοί του Αλέξη Τσίπρα δεν ήταν αδαείς σε θέματα που αφορούν τη πολιτική τάξη, αλλά και την πολιτική παράδοση στη χώρα, η πανάθλια καμπάνια της ΝΔ -που παπαγαλίζει η Γεννηματά και δυστυχώς και ο Σταύρος Θεοδωράκης -για τους έξι βουλευτές που ψήφισαν η συμφωνία των Πρεσπών και έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση θα είχε γίνει μπούμερανγκ.
Ο ευτελισμός της πολιτικής αντιπαράθεσης με διατυπώσεις για βουλευτές όπως “ρετάλια” “δανεικοί”, “εξαγορασμένοι” “βουλευτές σε τιμή ευκαιρίας” “γυρολόγοι” και κ.λ.π. θα είχε ήδη πέσει να πλακώσει όσους τις εκτοξεύουν.
Πρόκειται για φαιά προπαγάνδα που παραβιάζει όλο μόνο κάθε έννοια πολιτικής ευπρέπειας- ποιος την έχασε για τη βρει ο Άδωνις και η Ασημακοπούλου; Ειδικά τη στιγμή που τις κοινοβουλευτικές ομάδες της ΝΔ και του Κινάλ κοσμούν πρόσωπα που αποσπάστηκαν -εκεί άρα δεν υπήρξαν ανταλλάγματα; -από άλλα κόμματα και κυρίως από το Ποτάμι. Αν δεν είχαν τοποθετηθεί ακριβώς για να αποσπαστούν.
Το πολιτικό κύρος της Φώφης είναι αυτό που της έφερε από άλλα κόμματα όσους βουλευτές χρειαζόταν για να γίνει… τρίτη δύναμη στη Βουλή; Αν είναι σωστό ή όχι να αλλάζουν κόμματα εν πτήσει οι βουλευτές έπρεπε να είναι αντικείμενο συμφωνίας των πολιτικών δυνάμεων ή και συνταγματικής ρύθμισης. Δεν μπορεί να ισχύει α λα καρτ.
Να συμφωνήσουμε ότι οι πολιτικοί δεν είναι ποδοσφαιριστές για να παίρνουν μεταγραφές. Αλλά να ισχύει για όλους. Ακόμη και για εκείνους που έκαναν καριέρα και έζησαν καλά με το ΠΑΣΟΚ και τώρα ζητιανεύουν το έλεος του Μητσοτάκη για να συνεχίσουν.
Αν πράγματι ο Μητσοτάκης και η Γεννηματά, ήθελαν να μην υπάρχουν μετακινήσεις βουλευτών, θα έσπευδαν πρώτοι να κλείσουν την πόρτα σε όσους από άλλα κόμματα τη βρήκαν ανοιχτή και μπήκαν ή προσκλήθηκαν να το κάνουν; Τότε επικαλέσθηκαν το Σύνταγμα, που επιτρέπει στον βουλευτή να αλλάζει κόμμα χωρίς να καταθέτει την έδρα του στο κόμμα εκλογής του.
Αλλά το ίδιο Σύνταγμα δεν ισχύει και τώρα; Ειδικά όταν πρόκειται για βουλευτές που δεν πήγαν “για καλύτερα” σε άλλο κόμμα-ή για καριέρα. Διαφώνησαν με το δικό τους κόμμα σε ένα θέμα ιστορικής σημασίας και εθνικής ευθύνης όπως είναι το Μακεδονικό, ή ανέλαβαν τις ευθύνες τους απέναντι στις μεθοδεύσεις για κυβερνητική ανατροπή.
Δεν είναι το ίδιο ο Δανέλλης με τον Φωτήλα που έχει και κομματικό αξίωμα στη ΝΔ. Ούτε είναι το ίδιο η Παπακώστα που διαγράφηκε γιατί είπε το αυτονόητο για τον Άδωνι Γεωργιάδη με τον Αμυρά που είχε στασίδι στη ΝΔ από καιρό. Και βέβαια δεν θα βάλουμε τον αξιοπρεπή Σπύρο Λυκούδη με τον χυδαιολόγο Ψαριανό.
Η ηθική και πολιτική τάξη δεν μπορεί να πηγάζει από τις σοφές κεφαλές της Φώφης και του Κυριάκου, κατά πως τους βολεύει, ούτε από την ακατάσχετη συνταγματολογία κατά το δοκούν του Βενιζέλου. Από την συνταγματική κάλυψη που έχουν έτσι κι αλλιώς, αλλά και την πολιτική και ιστορική ανάγκη που εξυπηρετούν, η στροφή των έξι προς την κυβερνητική πλευρά καθε άλλο παρά είναι… πρωτοτυπία του ΣΥΡΙΖΑ. Αν πάμε στη δεκαετία του ’70 θα βρούμε δυο “στρατηγικές” κινήσεις από τους γεννήτορες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Την περίοδο 1978-1980 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής διέλυσε δυο κόμματα, ένθεν κακείθεν της ΝΔ, για να σχηματίσει την προεδρική πλειοψηφία των 180 βουλευτών για την ανάδειξή του το ύπατο πολιτειακό αξιώματα. Κανείς δεν του εκτόξευσε τις σημερινές αθλιότητες. Και θα άξιζε να ρωτήσει κανείς τον Μητσοτάκη όταν αυτά που λέει σήμερα για τον Τσίπρα ισχύουν και για τον ιδρυτή της ΝΔ.
Τη Γεννηματά δεν έχει νόημα να τη ρωτήσει κανείς. Αλλά κάποιος που ξέρει κομματική ιστορία όμως να της θυμίσει ότι και ο Ανδρέας Παπανδρέου διέλυσε κόμματα μεταξύ 1977 και 1980, αποσπώντας βουλευτές από την Ένωση Κέντρου με αντάλλαγμα την τοποθέτησή τους στα ψηφοδέλτια του.
Δεν ίσχυε τότε το Σύνταγμα, ούτε η “πολιτική ηθική” που επικαλούνται σήμερα οι συνταγματολογίζοντες του μαγαζιού με τους ακατάσχετους βερμπαλισμούς για ” ασπόνδυλο κοινοβουλευτισμό”. Πόσο πιο ασπόνδυλος από την εποχή του το ΠΑΣΟΚ σέρνονταν πίσω από τη Δεξιά του Σαμαρά, επειδή έπεσε στα χέρια κάποιου που μίλησε στα νιάτα του για τον Ανδρέα Παπανδρέου και λάτρεψε αργότερα τον Άδωνι Γεωργιάδη;
