ΝΔ – Κινάλ θέλουν την κυβέρνηση για να παραγράψουν την Novartis. Και κάποιοι από τον ΣΥΡΙΖΑ τους …διευκολύνουν

Του Γ. Λακόπουλου

Πρώτα τα νέα από το μέτωπο των εμπλεκόμενων στο σκάνδαλο Novartis. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε ότι στόχος Ν.Δ. και Κινάλ  είναι να συνεργαστούν μετεκλογικά, ώστε να παραγραφούν… εκ των υστέρων ποινικές ευθύνες των εμπλεκομένων πολιτικών προσώπων στο σκάνδαλο.

Το συμπεραίνει -ευλόγως- από όσα είπε δημοσίως, με συνταγματολογικό τουπέ και τη δέουσα αλαζονεία ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ως οιονεί εκπρόσωπος και…των δυο κομμάτων. Και ας μην ξέρει αν θα βρίσκεται στην επόμενη Βουλή και με ποιο κόμμα.

Για να “θεμελιώσει” επανέφερε τη φευγάτη θεωρία για… “εσχάτη προδοσία” των Συριζαίων. Επειδή η Δικαιοσύνη έκανε το έγκλημα καθοσιώσεως να ασχοληθεί με την αφεντιά του προφανώς.

Καμιά έκπληξη: ο ίδιος έχει ισχυρισθεί ότι με τους χειρισμούς στο PSI – ήτοι το κούρεμα των ομολόγων του ιδιωτικού το οποίο μόνο στην Ελλάδα επεκτάθηκε και στο δημόσιο με την υπογραφή του και σακάτεψε κόσμο- ωφέλησε μεσοπρόθεσμα τη χώρα κατά … 1,3 τρισ. ευρώ.. Ό,τι πεις, αρχηγέ……

Επί της ουσίας, αν καταλαβαίνουμε καλά, μια ενδεχόμενη κυβέρνηση ΝΔ -Κινάλ δεν θα αλλάξει το επαίσχυντο άρθρο 86, ώστε -να το πούμε απλά- να παραγράφονται η μίζα και η δωροδοκία εφόσον τελέσθηκαν κατά την άσκηση των καθηκόντων του υπουργού. Μεγαλειώδες.

Το κατέθεσε ως… επιστημονική άποψη και ο Αθανασίου- που μάλλον δεν προσέχει αρκούντως στα επιστημονικά σεμινάρια που τους κάνει ο “Μπένι” . Αλλά μας τα είχε προλάβει ο Άδωνις που αποφάνθηκε από τη Βουλή ότι “μια χαρά είναι το άρθρο 86 και δεν χρειάζεται να αλλάξει”.

Για να μην αλλάξει όμως πρέπει να υπάρξει πράγματι στη επόμενη Βουλή πλειοψηφία ΝΔ -Κινάλ. Χλωμό. Ο Κυριάκος με το Φώφη δεν δείχνουν ότι το έχουν.

Κι εδώ σκάει η έκπληξη: σπεύδουν να τους διευκολύνουν κάποιοι από την ΣΥΡΙΖΑ, παρεμποδίζοντας την επικράτηση Τσίπρα. Πώς; Με τις ακατανόητες παρεμβάσεις τους βάζουν τροχοπέδη στο ενδεχόμενο νικηφόρας προοπτικής που δημιουργεί η μετεξέλιξή του ΣΥΡΙΖΑ σε πολιτικό φορέα της νέας Κεντροαριστεράς. Όπως τη δρομολογεί ο Πρωθυπουργός, που σχεδιάζει και συνέδριο, δίκην Επινέ.

Είναι παράδοξο ότι εντός του ΣΥΡΙΖΑ αρκετοί δεν θέλουν να εξελιχθούν έτσι τα πράγματα. Διακινούν πως …ανησυχούν ότι το κεντροαριστερό άνοιγμα του Πρωθυπουργού, μπορεί να καταστήσει την Προοδευτική Συμμαχία πρόπλασμα ενός νέου Κεντροαριστερού φορέα ,που θα συσπειρώνει τη Δημοκρατική Παράταξη με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα.

“Σούπα” η Κεντροαριστερά!

Ως κορυφαίοι των αντιδράσεων -μετά τον Νίκο Βούτση- εμφανίζονται ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και ο Πάνος Σκουρλέτης-που φέρονται να έχουν τις δικές τους φιλοδοξίες. Αν είναι δυνατόν.

Ο υπουργός Οικονομικών είπε: «Δεν θεωρώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει ένα κόμμα-«σούπα». Οι ψήφοι των κεντροαριστερών ψηφοφόρων που τον έκαναν υπουργό είναι υλικά για …σούπα.

Θέλει μόνο συμμαχία Αριστεράς-Σοσιαλδημοκρατίας- Οικολογίας και επιμένει ότι ” ο ΣΥΡΙΖΑ σαν Αριστερά θα κατέβει στις εκλογές».

Αφού τα παθήματα της πρώτης κυβέρνηση Τσίπρα, που ήταν “Αριστερά και τίποτε άλλο” δεν έγιναν μαθήματα, ας φωνάξουν και τον Λαφαζάνη με τον Στρατούλη να ξαναδοκιμάσουν.

Στην μετεξέλιξη προς ενιαίο Κεντροαριστερό φορέα αντιτίθεται και ο γραμματέας της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ που θεωρεί ότι η Προοδευτική Συμμαχία είναι απλώς ” μια συμμαχία διακριτών πολιτικών δυνάμεων”. Τι εννοεί ο ποιητής; “Ούτε διάθεση υποκατάστασης των φθαρμένων σχημάτων του παρελθόντος έχουμε ούτε προσπαθούμε πετώντας διάφορα υλικά στο μίξερ να φτιάξουμε μια άχρωμη ενιαία «σούπα».

Κι αυτός θέλει ξηρά τροφή και τον χαλάει η “σούπα”. Πώς να μην πάρει θάρρος και η Ζορμπά που θεωρεί ότι η μετεξέλιξη από το Σημιτισμό στον ΣΥΡΙΖΑ είναι αποκλειστικό της προνόμιο.

Αλλά περιέργως στον ίδιο χαβά σφυρίζει και ο Δημήτρης Τζανακόπουλος:: “Δεν τίθεται κανένα θέμα περί της παραμονής ή της μη παραμονής του ΣΥΡΙΖΑ στην Αριστερά“. Παρόλ του Πρωθυπουργού υποτίθεται.

Ο ΣΥΡΙΖΑ που…δεν υπάρχει!

Συμπέρασμα: μπορεί κάποιος να καταλάβει τι συμβαίνει εδώ; Ο Τσίπρας προσπαθεί να δημιουργήσει ρεύμα επικράτησης και κάποιοι σπεύδουν να το περιορίζουν, προεξοφλώντας ότι η Προοδευτική Συμμαχία δεν θα εξελιχθεί σε κόμμα.

Θα παραμείνει νεροκουβαλητής τους- μιας χρήσης. Δηλαδή στη υπηρεσία του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ το οποίο δεν έχει σχέση με ποσοστά που παίρνει, όπως παραδέχθηκε πρόσφατα ο Νίκος Βούτσης. Ήτοι στην πράξη δεν υπάρχει.

Το βλέπουμε στην Αυτοδιοίκηση και τον Συνδικαλισμό. Κόμμα με 35% στις εκλογές δεν μπορεί να βρει καν υποψήφιους δημάρχους και περιφερειάρχες- πόσο μάλλον να τους εκλέξει. Αν δεν υπήρχαν θαρραλέα στελέχη της Κεντροαριστεράς να συμπράξουν μαζί τους, δεν θα εκπροσωπούνταν ως κόμμα καν στις εκλογές.

Εδώ κάποιοι προσπαθούν να κοροϊδέψουν κάποιους άλλους και αντικειμενικά διευκολύνουν τον Μητσοτάκη, υπονομεύοντας ότι χτίζει ο Τσίπρας και κλείνονται σαν στρείδι. Αν δεν μετεξελιχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ θα ηττηθεί. Η χαρά κάθε διαπλεκόμενου…

Αν δεν θεωρούν ότι ο Τσίπρας δεν είναι ο φυσικός ηγέτης της ελληνικής Κεντροαριστεράς και ο προνομιακός συνομιλητής της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα, να το πουν και να πάρουν τις αποστάσεις τους.

Κάποιοι εξυπνάκηδες πλασάρουν ότι “δεν θα γίνουμε ΠΑΣΟΚ”. Κανείς δεν τους είπε να γίνουν ΠΑΣΟΚ. Εδώ το ΠΑΣΟΚ έπαψε να είναι ΠΑΣΟΚ.

Υπάρχει όμως ο ευρύς πλειοψηφικός χώρος της Κεντροαριστεράς που είναι η βασική συνιστώσα της Δημοκρατικής Παράταξης.

Αυτό το χώρο εγκατέλειψαν οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και οι πολίτες που κινούνται παραδοσιακά με τις αρχές και τις αξίες του, στις τελευταίες εκλογές μετακινήθηκαν στον πιο οικείο πολιτικό ηγέτη. Στον Τσίπρα όχι στον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι έτσι διαμορφώθηκε το 35 % – και αντιστοίχως το 4% του… Βενιζέλου.

Αυτοί οι πολίτες αθροιστικά είναι πλειοψηφούσα δύναμη από το 1981 μέχρι σήμερα -ακομη και στις εκλογές που κέρδιζε η ΝΔ. Ψήφισαν Τσίπρα το 2015, αλλά δεν αρκούνται στην ψήφο. Θέλουν να ξέρουν και τα χαρακτηριστικά του κόμματος που ψηφίζουν και ενδεχομένως να ενταχθούν σ’ αυτόν οργανωτικά – και ας μην τους θέλει ο Βούτσης.

Αν το κόμμα που ψήφισαν είναι “Αριστερά και ξερό ψωμί“, όπως λένε οι Τσακαλώτος και Σκουρλέτης, και δεν προτίθεται να μετεξελιχθεί όπως το ωθούν τα κύματα που το ανάδειξαν στην κυβέρνηση, προφανώς οι κεντροαριστεροί ψηφοφόροι θα ψάξουν αλλού.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ θα ξαναγίνει μια περιθωριακή δύναμη που θα αγκομαχάει να μείνει στη Βουλή, αφήνοντας τη Δεξιά να αλωνίζει. Και τον Βενιζέλο να σχεδιάζει παραγραφές. Αν αυτό θέλουν, είναι μακριά νυχτωμένοι.

Παπανδρέου ή Ζαχαριάδης;

Η Δημοκρατική Παράταξη από το δεύτερο μισό του προηγουμένου αιώνα και ιδίως από τη Μεταπολίτευση βρίσκει τρόπο να συσπειρώνεται και να αντιμετωπίζει τη Δεξιά. Με τον Γεώργιο Παπανδρέου, τον οποίο στήριξε η ΕΔΑ το 1964. Με τον Ανδρέα Παπανδρέου με τον οποίο συνέπραξε η Αριστερά στο μαζικό χώρο για να προκύψει το 1981. Με τον Αλέξη Τσίπρα το 2015.

Αν κάποιοι στο κόμμα του θέλουν να τον “κοντύνουν” και να τον ακυρώσουν στη συνείδηση αυτών των πολιτών είναι δικό τους πρόβλημα. Η Ιστορία συνομιλεί μαζί του, όχι με τον Βούτση. Υπάρχει το παράδειγμα του Ανδρέα Παπανδρέου -και του ιδίου του Τσίπρα το καλοκαίρι του 2015. Υπάρχει και το παράδειγμα του Ζαχαριάδη.

Ο Πρωθυπουργός που καλεί τους δημοκρατικούς πολίτες δίπλα του στη μάχη για να μην υπάρξει οπισθοδρόμηση, ας βρει τρόπο να ξεμπλέξει με τους “αριστερούς πολυτελείας”, όπως έκανε το 2015 με παλιότερα παλιότερα βαρίδια του κόμματός του. Πάντως το έργο άλλος ψηφίζει κι άλλος κυβερνάει δεν κόβει εισιτήρια.