Του Γ. Λακόπουλου
Στα μέσα ενημέρωσης εμφανίσθηκε η πληροφορία ότι στο Κινάλ συζητείται το ενδεχόμενο να ξαναγίνουν… ΠΑΣΟΚ. Δεν ξέρουμε αν εννοούν μόνο κατ’ όνομα ή και επί της ουσίας. Να ξανακρεμάσουν τα σύμβολα, την ιδρυτική ιδεολογία, τις πολιτικές διακηρύξεις και τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Και στις δυο περιπτώσεις όμως αναδύεται ένα ερώτημα: Ποιος μπορούσε να εκπροσωπήσει αυτό το εγχείρημα, που θα μπορούσε να αποδειχθεί ενδιαφέρον;
Αν μιλάμε για την ανασύσταση ενός κόμματος που θα κινείται αυστηρά στο πλαίσιο της Δημοκρατικής Παράταξης και θα διαμορφώνει όρους σύγκλισης με τον κεντρικό φορέα της που είναι πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα. Αλλιώς δεν έχει νόημα -και τύχη.
Αν τους πάρουμε από την αρχή, η πρώτη που αποκλείεται είναι η Φώφη Γεννηματά. Αυτή που σκότωσε το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να εμφανιστεί ως αυτή που το ξαναζωντανεύει. Από την ώρα που το δορυφοροποίησε- έστω κατά περίπτωση- στον Μητσοτάκη, δεν μπορεί πείσει ότι είναι σε θέση να ηγηθεί ενός αντιδεξιού σχήματος. Πέραν του παλαιού ερωτήματος αν μπορεί να ηγηθεί γενικώς.
Ο δεύτερος προς εξέταση είναι ο Νίκος Ανδρουλάκης. Θα μπορούσε, αν είχε επιδείξει χαρακτήρα όταν η Φώφη με επίνευση Σημίτη καταργούσε το ΠΑΣΟΚ. Δεν το έκανε και τώρα πώς θα πείσει ότι νοστάλγησε το κόμμα η νεολαιίστικη οργάνωση του οποίου τον ανάδειξε;
Μήπως ο Γερουλάνος, που είχε αντίρρηση στην διάλυση του ΠΑΣΟΚ; Είναι ένα παράσημο του, αλλά δεν έχει άλλο. Όπως φυσικά δεν έχουν οι Παπανδρέου, πρώτα το εκμεταλλεύτηκαν και μετά το διέσπασαν.
Για τον Κ. Σκανδαλίδη δεν συζητάμε: διέρρηξε την ιδρυτική σχέση του με το ΠΑΣΟΚ τη μέρα που δήλωσε ότι «τελείωσε». Αν ανοίξουμε συζήτηση για τον Καμίνη, θα τρίξουν και τα τσιμέντα.
Καλύτερα θα περάσουμε αν το ρίξουμε σε συζητήσεις για την συμπαθέστατη Εύα Καϊλή, που μας στερεί όμως αυτή τη χαρά.
Τι μένει; Στην κομματική οργάνωση τίποτε. Κάτι «παιδιά της Φώφης» τα παίρνει μαζί της -ως κτερίσματα.
Στην Κοινοβουλευτική Ομάδα; Εκεί σκανάροντας με προσοχή βρίσκει κανείς το όνομα το Μιχάλη Κατρίνη. Η πιο αξιοπρεπής περίπτωση του νεότερου ΠΑΣΟΚ και η πιο διαυγής στάση του Κινάλ απέναντι στον Μητσοτάκη.
Στην ηλικία του Τσίπρα, με δημοκρατικές οικογενειακές καταβολές, ενδιαφέρουσα σκηνική παρουσία, ήθος δημόσιας συμπεριφοράς, πολιτική συγκρότηση προσωπική ευπρέπεια και μαχητική πολιτική κουλτούρα. Δεν είναι λίγα.
Δεν ξέρουμε αν ο βουλευτής από την Ηλεία έχει τέτοιες φιλοδοξίες. Αλλά το προφίλ του κουμπώνει στην ανάγκη να εγκαταλειφθεί το ΙΧ κατασκεύασμα της Γεννηματά και να εκφρασθεί ο χώρος από το πατρογονικό ΠΑΣΟΚ- με επιστροφή στις ιδρυτικές ράγες.
Είναι νέος επιστήμονας, δεν μπήκε στην πολιτική από το κομματικό ασανσέρ ή από το κράτος, αλλά αποκαταστάθηκε επαγγελματικά και κοινωνικά προηγουμένως.
Το 2007 εντυπωσίασε με την εκλογή του σε μια εκλογική περιφέρεια όπου το ΠΑΣΟΚ έχει ρίζες που χάθηκαν όταν το πούλησαν οι ηγεσίες του. Το σύντομο πέρασμα του από τον ΟΚΑΝΑ το 2014 άφησε μανατζίριαλ εντυπώσεις που -πρέπει να-συνοδεύουν πλέον τους πολιτικούς με προοπτική.
Ο βουλευτής Ηλείας αποπνέει την φρεσκαδούρα που απαιτούν οι καιροί από τα πολιτικά κόμματα και ταυτόχρονα με τον αντιπολιτευτικό λόγο του κατοχυρώνει τον οφειλόμενο σεβασμό στο ιστορικό παρελθόν του ΠΑΣΟΚ, τις ιδέες και τους αγώνες του.
Αν υπάρχουν ακόμη δυνάμεις στο χώρο ανάμεσα στη Δεξιά και τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ που θα ενεργοποιηθούν αν δουν ξανά τον πράσινο ήλιο στο φόντο, καλύτερη φιγούρα μπροστά από αυτόν δεν έχουν.
