Οι δολο-φόνοι της πολιτικής

Του Γιάννη Πανούση

 

Ένα αγέρας άνισος

Τη σκοτεινή μου χώρα

Παρασέρνει

Ν. Φωτόπουλος,Τεφροδόχος

Η δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια δεν ήταν απλώς και μόνο μια «πολιτική» δολοφονία αλλά και μια «δολοφονία της πολιτικής» στα πρώτα της βήματα στη νεότερη ελληνική ιστορία. Η επικράτηση του «διά των όπλων επιβαλλόμενου» έμοιαζε να είναι ακόμη αποδεκτή, σε μια Ελλάδα, η οποία μόλις είχε βγει από τον επαναστατικό ένοπλο αγώνα και τα 400 χρόνια οθωμανικής κατοχής.

Εκείνο όμως, το οποίο θα πρέπει ενδεχομένως να αναρωτηθούμε όλοι σήμερα, σκεπτόμενοι το γεγονός της δολοφονίας του Καποδίστρια, είναι μήπως το περιστατικό αυτό έχει «εγγράψει στο DNA» της αντίληψης για την πολιτική στην Ελλάδα –ίσως σε πολύ μεγάλο βαθμό- ένα είδος υποσυνείδητης αποδοχής ή έστω ανοχής απέναντι στη βία, ως τρόπου διαχείρισης των δημόσιων πολιτικών πραγμάτων της χώρας.

Η δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια είναι ένα γεγονός που μπορεί με πολλαπλό τρόπο να μας διδάξει πολλά, ίσως όμως το σημαντικότερο όλων, να είναι η ανάγκη προάσπισης της νομιμότητας, όταν γύρω μας υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι ο «πολιτικός πολιτισμός» μας εκτρέπεται σε μονοπάτια που ενδεχομένως οδηγούν στην επιβολή του «δικαίου του ισχυρότερου» και ο (πάσης φύσεως) εκφοβισμός έχει αρχίσει να μην «κάνει εντύπωση», αλλά αντιθέτως να θεωρείται, εν πολλοίς ως μια «συνήθης πρακτική» επίλυσης των δημοσίων πολιτικών προβλημάτων. Και πάνω σε αυτό, κοιτάζοντας πίσω στις 9 Οκτωβρίου του 1831 στο Ναύπλιο, έχουμε πολλά να αναλογιστούμε με σοβαρό τρόπο για το τώρα αλλά και για το αύριο της πολιτικής στη χώρα μας.

Τα ερωτήματα ανοικτά:

  • Οι (όποιοι) αντιφρονούντες σ΄ένα κράτος είναι πάντοτε φορείς φιλελεύθερων ιδεών; Αντιπολίτευση και ένοπλη βία ταυτίζονται;
  • Πού συναντάται το κράτος με το μη-κράτος (παρακράτος) ή με ανεξέλεγκτα «πολιτικά» μορφώματα;
  • Πόσο επηρεάζουν οι πολιτικές δολοφονίες την εξέλιξη των πραγμάτων στο πεδίο των ελευθεριών;

Προκειμένου να απαντήσουμε στο αν πατριώτης είναι ο φονιάς ή το θύμα, καλά θα ήταν να καθιερωνόταν μια Ημέρα Περισυλλογής για τις πολιτικές δολοφονίες στην Ελλάδα, μήπως και αποφασίσουμε να συνομιλήσουμε ειλικρινά μεταξύ μας αλλά και με την Ιστορία.

Αναρωτιέμαι όμως μήπως και στην Ελλάδα του 2016 αυτό που υποσυνείδητα προσδοκούμε είναι να βρεθεί ένας ηγέτης, να βάλει τα πράγματα σε μία τάξη και να τον δολοφονήσουμε για λόγους «αντίστασης».

Υ.Γ.1. Ο τσαμπουκάς των Υπουργών συνιστά εθνική πολιτική ή λαϊκισμό αμηχανίας;

Υ.Γ.2.Ο παλαιοκομματισμός όταν υιοθετείται από την Αριστερά εκλαμβάνεται ως  επαναστατική διαδικασία;

Υ.Γ.3. Καλό είναι να θυμόμαστε. Οι άνθρωποι συχνά  ξεχνούν. Οι θεσμοί συχνά κιοτεύουν. Η Ιστορία όμως στέκει εκεί και μας κοιτάζει…