Οι εκλογές έρχονται με αναβίωση του Λαϊκού Μετώπου!

Του Νίκου Γαλάτη

H μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα προσωποκεντρικό κόμμα χωρίς εσωκομματική αντιπολίτευση που συνεργάζεται με ένα παλαιοδεξιό για να κυβερνήσει αφήνει ένα κενό στα αριστερά του που δεν μπορεί να καλύψει η διαιρεμένη -και σε σύγχυση- εναπομείνασα Αριστερά.

Αν και αθροιζόμενα τα κόμματα και κομματίδια της Αριστεράς -πλην ΚΚΕ- συγκεντρώνουν ένα σημαντικό ποσοστό δεν μπορούν να βρουν ένα κοινό πλαίσιο αναφοράς. Η πιο ανανεωτική δύναμη, η ΔΗΜΑΡ, που κάποτε έπαιρνε 6% επέλεξε εν μέρει να ενταχθεί στη Δημοκρατική Παράταξη, εν μέρει να ιδιωτεύσει και εν μέρει να ενταχθεί- δια του Κουβέλη στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ένα ριζοσπαστικό κόμμα στην Αριστερά εκκρεμεί από καιρό, όσο η ανασύσταση του «σοσιαλιστικού χώρου» με άξονα το ΠΑΣΟΚ εκκρεμεί με πλαίσιο την Κεντροαριστερά ή την Σοσιαλδημοκρατία. Στην πραγματικότητα μιλάμε για δύο κόμματα που δεν υπάρχουν αν και λείπουν στο παζλ της πολιτικής σκηνής.

Η ενδεχόμενη πόλωση στις επόμενες εκλογές που κυοφορείται με την αναβίωση της θεωρίας φωτός και σκότους- Αριστεράς Δεξιάς- έχει στόχο να αφανίσει τις ενδιάμεσες κόμματα που δυο ισχυρά, όπως άλλοτε κόμματα που θα εκφράζουν δυο παρατάξεις που θα διεκδικούν την κυβέρνηση -χωρίς ενδιάμεσες πολιτικές κατασκηνώσεις σαν το Ποτάμι.

O λόγος που επανεμφανίστηκε ο Κώστας Λαλιώτης- ορκισμένος εχθρός της οικογένειας Μητσοτάκη- ή που θυμήθηκε ο Κοντονής πως είμαστε κομμουνιστές, αλλά όχι σταλινικοί- δηλαδή ελάτε όλοι!- είναι πως η Νέα Δημοκρατία την πάτησε. Δεν φρόντισε έγκαιρα να κινηθεί προς τον κεντρώο χώρο -βασική προϋπόθεση να σχηματίσει κυβέρνηση.
Κι έτσι έχει καιρό να ακουστεί το σύνθημα «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά» που σημαίνει πως στην Ελλάδα πάντα υπήρχαν δυο παρατάξεις.

Ήδη ο χώρος αυτός που κάποτε συγκίνησε το 6,4% των ψηφοφόρων φυλλοροεί προς τα αριστερά και την δεξιά με τον ίδιο τον Σταύρο Θεοδωράκη να αποφάσισε. Θα διεκδικήσει την ηγεσία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης από τη Φώφη Γεννηματά, δηλαδή από σημαιοφόρος του Νέου για λόγους πολιτικής επιβίωσης θα επιχειρήσει να γίνει Αρχηγός του Παλιού- πιστεύοντας πως το Ποτάμι είναι ικανή προίκα να το κάνει.

Το κόμμα αυτό που δημιουργήθηκε με τηλε-διαδικασίες δεν κατάφερε ποτέ να αποχτήσει πολιτικό στίγμα κινούμενο σαν φτερό στον άνεμο ανάμεσα στο Κέντρο και την μεταρρυθμιστική, φιλεύθερη δεξιά καταγγέλοντας κυρίως το ΠΑΣΟΚ με το οποίο πλέον θα συνυπάρξει.

Ο στόχος των πολλών επίδοξων ηγετών της Δημοκρατικής Συμπαράταξης -από τον Καμίνη ως τον Γ. Παπανδρέου- είτε διεκδικήσουν την ηγεσία είτε όχι δεν είναι να γίνουν πράγματι αρχηγοί -που παραμένουν στα «κόμματά» τους, αλλά μια …βουλευτική έδρα και δι΄αυτής ίσως ένα υπουργείο.

Στις επόμενες εκλογές με δεδομένα τα χαμηλά για κόμματα εξουσίας ποσοστά της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ το πιο πολύτιμο και χρήσιμο κόμμα θα είναι ένα τρίτο κόμμα που θα παρέχει τον αριθμό των εδρών που θα εξασφαλίσουν κυβέρνηση.

Δεδομένης της κατοχής 40-50 εδρών από κόμματα που δεν ενδιαφέρονται να μπουν την κυβέρνηση ως αντισυστημικά η κυβέρνηση στην Ελλάδα εκλέγεται από μία βάση όχι 300, αλλά περίπου 250 εδρών που σημαίνει πως ιδιαίτερα αν δεν υπάρχει το μπόνους των 50 εδρών κανένα πρώτο κόμμα δεν θα μπορεί να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση.

Για την ακρίβεια το εκλογικό σύστημα- όπως το διαμόρφωσε ο ΣΥΡΙΖΑ- ευνοεί το …δεύτερο κόμμα αν είναι το ίδιο. Η Νέα Δημοκρατία δεν θα μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση στις μεθεπόμενες εκλογές -ειδικά αν δεν υπάρχει στη Βουλή το Ποτάμι, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει στερηθεί την πολύτιμη βοήθεια των συνεταίρων του από το κόμμα του Καμμένου.

Αυτό εξηγεί το φλερτ του ΣΥΡΙΖΑ με την Ένωση Κεντρώων που άρχισε με γλυκοματιές από τον Αλέκο Φλαμπουράρη και συνεχίστηκε με συχνά τηλεφωνήματα του Αλέξη Τσίπρα στον Βασίλη Λεβέντη!

Ήδη όμως ανοιχτά ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ τάριξε στο ΠΑΣΟΚ -μετά τον Νίκο Φίλη, που θυμήθηκε πως ανήκουν στο ίδιο- το δημοκρατικό- μέτωπο. Αρχικά η Φώφη Γεννηματά, όπως και ο Ευ. Βενιζέλος φαίνεται πως με το πρόσχημα των ίσων αποστάσεων βλέπουν μια συμμαχία με τη Νέα Δημοκρατία, απέναντι στον “λαϊκισμό” του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η βάση του χώρου θα αποφασίσει όχι μόνο για την κατεύθυνση του κόμματος, αλλά και για την ηγεσία του.

Από αυτή την πλευρά δεν είναι τυχαία ούτε η παρέμβαση Λαλιώτη -με στόχο την υπεράσπιση της γραμμής Ανδρέα Παπανδρέου- Ποτέ δεξιά-, ούτε η στάση Κοντονή στο θέμα της Εσθονίας που έχει στόχο να τονίσει πως ο ΣΥΡΙΖΑ ανήκει- αν θυμάστε!- στην Αριστερά και την δημιουργία αντιφασιστικού, αντιδεξιού «λαϊκού Μετώπου».

Εντελώς τυχαία ακόμα και ο ευρωβουλευτής Χρυσόγονος θυμήθηκε πως ανήκει στην σοσιαλιστική τάση του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή κομμουνιστές- σοσιαλιστές μαζί εναντίον του …Χίτλερ.

Η αντίθεση μνημονιακών-αντιμνημονιακών είναι παρελθόν καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχηκε το πιο καλό παιδί με τα μνημόνια- κατ΄ανάγκην. Η αντίθεση ευρωπαϊστών- αντιευρωπαϊστών περιλαμβάνει και τη Νέα Δημοκρατία. Η αναβίωση της αντίθεσης Δεξιά- Δημοκρατική Παράταξη εξυπηρετεί τη λογική του «δημοκρατικού -λαϊκού μετώπου» που θα επιτρέψει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- Δημοκρατικής Παράταξης και άλλων δημοκρατικών δυνάμεων, αργά ή γρήγορα.

Αργά, αν μεσολαβήσει- ως την προεδρική εκλογή- μια δεξιά παρένθεση. Γρήγορα αν η Νέα Δημοκρατία δεν εξασφαλίσει αυτοδυναμία. Το σενάριο αυτό υποστηρίζεται από την αδυναμία του Κυριάκου Μητσοτάκη να αντιμετωπίσει τον Αλέξη Τσίπρα στο προσωπικό επίπεδο που επέλεξε -ως …καλύτερος να κυβερνήσει.

Ο πρωθυπουργός ό,τι είχε να αντιμετωπίσει ως φθορά το αντιμετώπισε. Τελικά κέρδισαν τις εκλογές κόμματα- όπως το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη με χαμηλότερα ποσοστά στις δημοσκοπήσεις και μάλιστα με μεγάλα ποσοστά. Ο πληθυσμός θα κρίνει τον πρωθυπουργό και όχι ιδεολογίες και η πραγματική μάχη θα δοθεί στο να πείσουν όσους απέχουν και τους αναποφάσιστους σε μια πορεία που την φθορά -με την εμφάνιση και την δεξιά πορεία της ΝΔ- θα έχει πλέον όχι η κυβέρνηση, αλλά η αντιπολίτευση.

Η εικόνα ενός δημοκρατικού μετώπου- ενωμένου, όπως υπαινίσσεται ο Λαλιώτης, θα διαλύσει την Νέα Δημοκρατία που με τον Κυριάκο Μητσοτάκη βελτίωσε την εικόνα της, αλλά όχι τόσο ώστε να κερδίσει σε μια τέτοια αναμέτρηση.

Η εκλογική μάχη μέσα σε ένα κλίμα «περασμένα-ξεχασμένα» σχεδόν άρχισε καθώς η Νέα Δημοκρατία φτιάχνει ήδη εκλογικά ψηφοδέλτια με πρόσωπα όπως διάφοροι πρόθυμοι- κυρίως από το Ποτάμι- που βλέπουν καλά την «μεταρρυθμιστική δεξιά» απέναντι σε μια “καταστροφική” Αριστερά.

Η μάχη όμως αν δοθεί με συνθήκες πόλωσης Αριστερά-Δεξιά ευνοεί την ευρεία δημοκρατική παράταξη σε μια αναλογία 60-40%, ειδικά αν απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα θα είναι στην πραγματικότητα ο …Άδωνις Γεωργιάδης- τον οποίο ο Δημ. Παπαδημούλης εμφάνισε πρόσφατα να τραγουδά τον ύμνο των SS –«Θα ξανάρθουμε και η Γη θα τρέμει».

O λόγος που επανεμφανίστηκε ο Κώστας Λαλιώτης- ορκισμένος εχθρός της οικογένειας Μητσοτάκη- ή που θυμήθηκε ο Κοντονής πως είμαστε κομμουνιστές, αλλά όχι σταλινικοί- δηλαδή ελάτε όλοι!- είναι πως η Νέα Δημοκρατία την πάτησε. Δεν φρόντισε έγκαιρα να κινηθεί προς τον κεντρώο χώρο -βασική προϋπόθεση να σχηματίσει κυβέρνηση.

Κι έτσι έχει καιρό να ακουστεί το σύνθημα «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά» που σημαίνει πως στην Ελλάδα πάντα υπήρχαν δυο παρατάξεις. Η Δεξιά και η Δημοκρατική -που εκφράζει πια ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ένα καθαρό ΠΑΣΟΚ- όπως υπαινίσσεται ο Νίκος Φίλης, αλλά και ο Γιάννης Πανούσης- σε ένα μεγάλο «δημοκρατικό, λαϊκό μέτωπο».

Ξεδιπλώστε τις σημαίες.