Του Μιχάλη Χατζηκωνσταντίνου
Ποιός μας διασφαλίζει ότι τέτοιες αποφάσεις θα λαμβάνονται πάντα με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον και όχι στη βάση οικονομικών ή πολιτικών συναλλαγών πίσω από «κλειστές πόρτες»;
Πριν από λίγες ημέρες οι ιδιοκτήτες του Twitter και του Facebook ανέστειλαν τη λειτουργία των λογαριασμών του Τραμπ, την επαύριο της εισβολής των ακροδεξιών οπαδών του στο Καπιτώλιο. Αιτιολογική βάση της απόφασής ήταν ότι οι αναρτήσεις του παραβίασαν τους κανόνες λειτουργίας των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και ότι οι δημόσιες δηλώσεις του συνιστούν κίνδυνο για τη δημοκρατία.
Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι πολίτες που εμφορούνται από δημοκρατικές αρχές ένιωσαν ανακούφιση από αυτή την εξέλιξη. Όμως μια πιο ψύχραιμη εξέταση του ζητήματος οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αυτές οι αποφάσεις ίσως να μην είναι ούτε τόσο αθώες, ούτε τόσο χρήσιμες αλλά ούτε και τόσο ακίνδυνες όσο φαίνονται.
Πρώτον, ως προς το θέμα του χρονισμού κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει τον όψιμο χαρακτήρα του «μπλοκαρίσματος». Καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του ο Τραμπ δηλητηρίαζε την κοινή γνώμη με ψευδείς αναρτήσεις και υποκινούσε ακόμη και με βία κατά των πολιτικών αντιπάλων του ή του κινήματος «Black Lives Matter». Όμως η αναστολή της λειτουργίας των λογαριασμών του δεν έγινε τότε αλλά όταν είχε αποτύχει πια το πραξικόπημα-οπερέτα στην Ουάσιγκτον και ο ίδιος έπαιρνε το δρόμο της αποπομπής. «Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται» με άλλα λόγια.
Κατά δεύτερον, εγείρονται ζητήματα ως προς το αποτέλεσμα αυτών των αποφάσεων. Είναι σίγουρο ότι η ακραία ρητορική μίσους του Τραμπ και των ομοίων του αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά με το να τους αφαιρούμε το λόγο από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Μήπως θα ήταν καλύτερο να αποδομούμε τα επιχειρήματά τους και να αποκαλύπτουμε με συνέπεια τα ψεύδη τους δίχως να δίνουμε την ευκαιρία σε κανέναν να μιλά για «λογοκρισία»;
Τρίτο και ίσως σημαντικότερο: Αναμφίβολα, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις που ρυθμίζουν τα του οίκου τους. Ποιός τους έχει δώσει, όμως, το δικαίωμα να αποφασίζουν τι συνιστά «κίνδυνο» για τη δημοκρατία μας και να παρεμβαίνουν τόσο απροκάλυπτα στο πολιτικό παιχνίδι χωρίς καμία διαδικασία λογοδοσίας; Και ποιός μας διασφαλίζει ότι τέτοιες αποφάσεις θα λαμβάνονται πάντα με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον και όχι στη βάση οικονομικών ή πολιτικών συναλλαγών πίσω από «κλειστές πόρτες»;
Τον Ιούλιο του 2019 οι αμερικανικές δικαστικές αρχές αποφάνθηκαν ομόφωνα σε δεύτερο βαθμό ότι ο Πρόεδρος Τραμπ δεν είχε συνταγματικό δικαίωμα να μπλοκάρει από τον λογαριασμό του στο Twitter τους πολιτικούς επικριτές του. «Αν η Πρώτη Τροπολογία σημαίνει κάτι, αυτό είναι πως η καλύτερη απάντηση στον επικριτικό λόγο σε θέματα δημόσιου ενδιαφέροντος είναι ο περισσότερος λόγος. Όχι ο λιγότερος!» εξήγησε ο δικαστής Μπάρινγκτον Πάρκερ που έλαβε την ιστορική απόφαση.
Τελικά, πρέπει να αποφασίσουμε αν είμαστε με τον δικαστή Πάρκερ ή με τους ιδιοκτήτες του Twitter και του Facebook. Και με τους δύο μαζί δεν γίνεται.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR