Του Ιωάννη Δαμίγου
Αυτές που διαφεντεύουν το μέλλον μας, αυτές που διαμορφώνουν τις απόψεις, είναι οι “παρεούλες”. Αυτές που υπάρχουν ή κατασκευάζονται και λειτουργούν σαν άγραφος νόμος, σε αγαστή συνεργασία μεταξύ των, προκειμένου να ξεπεράσουν κάθε ασύμφορο λογικό εμπόδιο, συνωμοτώντας θαρρείς προ κοινού σκοπού. Με αιχμή του δόρατος, αυτή την “παρεούλα” δημοσιογράφων και δημοσιολόγων, που ποτέ δεν ερωτούν ευθέως για αυτά που πραγματικά εγείρουν το ενδιαφέρον προς απάντηση, τόσο αυτονόητων μα όσο και απαγορευμένων αποριών.
Το όχι τελικά “περίεργο” αυτό πρόβλημα, δεν συμβαίνει μόνο στις συμφεροντολογικές “παρεούλες” κυβερνητικών και φιλοκυβερνητικών δημοσιογράφων, μα γίνεται αισθητό και σε “παρεούλες” αντιπολιτευτικών κύκλων. Να σημειώσω, πως αυτό το παράλογα “λογικό” αποτέλεσμα μπορεί να δικαιολογείται σε φίλα προσκείμενους κυβερνητικούς δημοσιογράφους, αλλά υστερεί ως εγχείρημα σε “προοδευτικούς”.
Όταν ο καλεσμένος στην εκπομπή σου “επαναστάτης”, υποστηρίζει ευθαρσώς πως δεν θα διαταράξει την κυβερνητική συνοχή ψηφίζοντας αρνητικά πχ για το νομοσχέδιο ιδιωτικοποίησης του νερού, αλλά ενάντια στο αγαθό των πολιτών που τον έστειλαν στην βουλή, το τραγικό αυτό σκεπτικό μένει ασχολίαστο. Καθώς γίνεται ξεκάθαρο πως αυτός αυτός ο πολιτευτής ψηφίζει υπέρ συμφερόντων. Με την αιτιολογία πως εμείς είμαστε ανοιχτοί σε διάλογο με όλους. που κρίνονται.
Ναι σύμφωνοι, μα αυτός είναι διάλογος; Τώρα θα σημειώσεις και σωστά από την μεριά σου, πως παραβιάζω ανοιχτές θύρες. Ναι, αν χρειαστεί για να τεθούν σωστές επιτέλους βάσεις μιας συζήτησης, που να μην προσβάλει την απλή λογική κατ’ εξακολούθηση. Ή τουλάχιστον να μην προκαλεί.Με αυτή την λογική της δημοσιογραφικής “παρεούλας”, της ευγενικής δήθεν αντιμετώπισης καλεσμένου, φθάσαμε στο σημείο να παίρνει “συνέντευξη” από τον πρωθυπουργό, “δημοσιογράφος” πρώην αρχηγός σκοπούμενου κόμματος “παρεούλας”! Τραγέλαφος.
Όταν αυτά είναι τα χειροπιαστά αποτελέσματα κατάντιας της “δημοσιογραφίας”, που φημίζεται ως εργαλείο δημοκρατίας και ελέγχου της, χωρίς τις αναγκαίες και πρέπουσες ερωτήσεις, που θέτουν όρια και κανόνες συμπεριφοράς, τότε να μην έχουμε απορίες και εκπλήξεις για όλα τα δεινά που συμβαίνουν στην χώρα.
Προφανώς οι “παρεούλες” έχουν συντάξει έναν κώδικα επικοινωνίας μεταξύ των, που δεν ενοχλεί ο ένας των άλλον, εκτός από κραυγαλέες περιπτώσεις, που προκαλούν το δημόσιο αίσθημα. Κατά τα άλλα, συνεχίζουν φλυαρώντας και σχολιάζοντας περί αφορμών, αποφεύγοντας επιμελώς τις ερωτήσεις που οδηγούν στις γενεσιουργές αιτίες. Αιτίες, που επιμερίζονται στο “αναχρονιστικό” κράτος, χωρίς ονόματα από “παρεούλες” επωνύμων. “Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;” ή αλλιώς “τοπικός χειρισμός”.