Του Γιώργου Μαρκάκη
Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε υπάρχει ανάγκη διαχωρισμού της γραφής της λέξης ωρίμανση από αυτήν, της λέξης ορίμανση.
Ας δώσουμε ένα παράδειγμα για την κατανόηση του ζητήματος που παρουσιάζουμε στην συνέχεια.Ακολουθεί πρόσφατη ανακοίνωση προς τα ΜΜΕ σχετικά με απόρριψη χρηματοδότησης ενός έργου που δεν θα γίνονταν ποτέ κάτω από αυτές τις οικονομικές συνθήκες που περνάμε σαν χώρα.
«Η Ειδική Γραμματέας Διαχείρισης Τομεακών ΕΠ ΕΤΠΑ και ΤΣ απέρριψε την αίτηση χρηματοδότησης των μελετών ωρίμανσης της πράξης «Κατασκευή της προαστιακής σιδηροδρομικής γραμμής από τον κόμβο Κορωπίου έως τον τερματικό σταθμό του Λιμένα Λαυρίου».
Η ανωτέρω απόδοση της λέξης ωρίμανση είναι λανθασμένη. Κανονικά θα έπρεπε να γράφεται και να αποδίδεται ως ορίμανση.
Η γραφή και έννοια της έξης ορίμανση με -ο- γίνεται και αφορά ένα φρούτο που πέφτει άγουρο. Γι’ αυτό θα πρέπει να γράφεται με -ο – όμικρον αντί για ωμέγα. Σε αντίθεση πάντα με τα φρούτα που έμειναν πάνω στα δέντρα, χωρίς κανείς να ενδιαφέρθηκε να τα μαζέψει και έτσι ωρίμασαν και έπεσαν και για αυτό το λόγο η δική τους γραφή, σαν περιγραφή του φαινομένου, είναι Ωρίμανση.
Σε αντίθεση με την οριμάνση και το ο των άγουρων άβγαλτων καρπών, το ω -ωμέγα- είναι το σχήμα του φρούτου του ώριμου που σκάει στο έδαφος πέφτοντας από ψηλά και πλαντάζει ανοίγοντας στην μέση σε δύο μέρη. Γι’ αυτόν τον λόγο μάλιστα και από σχήμα «ο» που είχε πάνω στα κλαδιά του δέντρου μεταβάλλεται δραματικά και απότομα σε «ω» ανοίγοντας στη μέση.
Έτσι λοιπόν σύμφωνα με αυτήν την περιγραφή και επεξήγηση η ορίμανση είναι ένα εξαιρετικά ελληνικό φαινόμενο. Είναι οι καρποί που πέφτουν από τα καρποφόρα δέντρα όταν έχει περάσει μόνο λίγος καιρός από το άνθισμα ή από την… υπόσχεση και εξαγγελία! Είναι πρώιμοι και έτσι πρώιμα πεθαίνουν ένα πρωί βλέποντας τον ζεστό ήλιο, ή όταν αντιμετωπίσουν το δροσερό αγιάζι το βράδυ. Όταν βρεθούν στο έδαφος όμως, το σχήμα τους, και σε αντίθεση με τους ώριμους καρπούς, παραμένει στρογγυλό και για αυτό η δική τους ψευδο-ορίμανση γράφεται με ο και όχι με ω.
Οι ελληνικοί καρποί μας που πέφτουν άδοξα κάτω από τα δέντρα είναι φαινόμενο απόλυτα χαρακτηριστικό της ίδιας μας της ιδιοσυγκρασίας.
Μάλιστα για αυτό το λόγο στα έντυπα η «ελληνική» έκπληξη γράφεται και αποδίδεται με Ω και όχι με Ο. Πχ. Ω μα τι μου λες! Ω τι ωραία!
Είναι πιο πληθωρική και πιο ογκώδης και σωματώδης η γραφή με Ω! Δείχνει περισσότερο, αν και είναι μέρος αποτυχίας αφού είναι το προτελευταίο μέρος της παρακμής και της αποσύνθεσης των καρπών που είχαν όνειρα να δέσουν και να μεταφέρουν τους γόνιμους σπόρους τους πολλαπλασιάζοντας την ζωή.
Μια μαρτυρική έξοδος, ένα Grand finale. Συνοδεύονται άλλωστε πολλές φορές με ένα μακρόσυρτο «Ωωωωω» και κάποιες άλλες φορές με «Ααααα» όπως γίνεται όταν η φυλή μας πέφτει στο κενό. Είτε σαν ατύχημα, είτε θεληματικά σαν αυτοκτονία.
Βέβαια υπάρχει και μια άλλη εξήγηση στο ζήτημα της γραφής του σύκου. Πέφτει άγουρο και παραμένει το σχήμα του στρογγυλό αφού δεν ανοίγει σε ω, όπως όταν πέφτει ώριμο.
Θα έπρεπε να γράφεται, “σήκω” αφού το φρούτο πέφτει άγουρο. Η ζωή δεν τελειώνει εδώ!
Αυτή η ερμηνεία είναι και πιο Χριστιανική αφού περικλείει μια δεύτερη Αναληπτική ευκαιρία.
