Του Νίκου Λακόπουλου
Μαζί με την επιστροφή των “αεριτζήδων” -των απατεώνων της μικροοικονομίας και της κοινωνίας- εμφανίστηκαν στα χρόνια της κρίσης οι επαγγελματίες απαισιόδοξοι, αυτοί που ξέρουν, οι “Βάστα Γερούντ” οι αναλυτές της συμφοράς κι οι προφήτες του τέλους. Δεν υπάρχει καθαρή έξοδος, σας λένε ψέματα, έρχεται το τέλος!
Απέναντι οι σωτήρες, οι έμποροι της πατρίδας που πουλάνε εθνικισμό, νανογιλέκα και κολλαγόνα. Δεν υπάρχει σωτηρία. Μετανοείτε, έρχεται το τέλος. Κι αν υποθέσουμε ότι ο Τσίπρας μετανόησε, πάλι τον δείχνουν. Αυτός είναι μετανοημένος, υπέγραψε μνημόνιο και τώρα πασιχαρής βγαίνει από αυτό. Μην τον αφήσετε να φύγει μπροστά- γυρίστε τον πίσω, εκεί που η προφητεία δικαιώνεται και δεν υπάρχει σωτηρία.
“Αποφεύγω τις προβλέψεις, ειδικά για το μέλλον” έλεγε ο Κέυνς. Στην Ελλάδα η κρίση έφερε τους αναλυτές, τους προφήτες που αντικατέστησαν τους παλιούς διανοούμενους που δεν υπάρχουν πλέον -παραήταν θεωρητικοί -κι εδώ θέλουμε πράξη, όχι λόγια.
Αυτό θα μπορούσε να είναι το τέλος της πολιτικής στην Ελλάδα, ο θάνατος της ελπίδας, η κυριαρχία του τεχνοκράτη που αντικατέστησε τον οραματιστή -τον άνθρωπο που έτρεχε στις διαδηλώσεις πιστεύοντας ότι έτσι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Ή τουλάχιστο πώς αυτός έκανε κάτι για να αλλάξει τον κόσμο, υπήρξε πενήντα χρόνια αριστερός, τώρα μπορεί να γίνει δεξιός- να ησυχάσει!
Η αλήθεια είναι πως οι δείκτες της οικονομίας δεν λένε και πολλά -ειδικά σε μια χώρα που ανθεί η μαύρη οικονομία. Όλες οι προβλέψεις θα πέσουν έξω -ειδικά σε μια χώρα που το παράλογο κυριαρχεί -από την πολιτική ως την καθημερινότητα- και συνήθως όλες οι λύσεις είναι ένας μονόδρομος- γιατί απέναντι υπάρχει το χάος.
Τελικά, όμως, η Οικονομία δεν περιγράφεται με αριθμούς, ούτε υπάρχει μια απάντηση -ειδικά όταν η ερώτηση είναι λάθος. Τελικά θέλουμε αυτή η χώρα να βγει από τα μνημόνια ή πιστεύουμε ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ή δεν πρέπει να συμβεί -γιατί ο Τσίπρας θα τα “φάει” τα λεφτά σε παροχές και δώρα για να βγει ξανά;
Eδώ η λογική, αλλά και η επιστήμη, σηκώνει τα χέρια. Αφού πεινάσαμε για να μην πεινάσουμε, τώρα πρέπει να πάμε σε “πιστοληπτική γραμμή στήριξης” γιατί οι αγορές θα μας καταστρέψουν. Γυρίστε πίσω στα μνημόνια -που υπάρχουν ήδη- πάψτε να θέλετε παροχές γιατί αυτό είναι επικίνδυνο όχι μόνο για την οικονομία, αλλά και τη …δημοκρατία- που κινδυνεύει αν ξαναβγεί ο Τσίπρας.
Ο Αύγουστος παίρνει έτσι μυθικές διαστάσεις με το εκπληκτικό φαινόμενο όλο το σύμπαν-και οι Ευρώπη- να λένε “παιδιά βγείτε” κι οι κήρυκες της καταστροφής να λένε “Όχι”. Θέλουμε μνημόνια γιατί χωρίς επιτήρηση θα καταστραφούμε. Ειδικά με αυτή την κυβέρνηση που θα μπορέσει να εφαρμόσει όσα- ή μερικά- από όσα είχε εξαγγείλει.
Είναι εν μέρει λογικό σε μια χώρα του “παρασιτικού καταναλωτισμού” -κατά τον Π. Κονδύλη- που δεν φταίει ο καταναλωτισμός, ο παρασιτικός, αλλά το δάνειο, οι δανειστές- εκβιαστές- τοκοχρεογλύφοι- που μας ανάγκασαν, μας κατέστρεψαν και τώρα μας ανάγκασαν να βάλουμε τη χώρα υποθήκη.
“Μα καλά, θέλετε δάνειο χωρίς υποθήκη;” Όχι θέλουμε δάνειο που να διαγραφεί” θάλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν τρία χρόνια, “αν είναι δυνατόν να συμφηφιστεί με τις …γερμανικές αποζημιώσεις”. Φτωχοί άνθρωποι είμαστε σ΄αυτή τη χώρα και θάμαστε φτωχοί για πάντα, όσο η Αριστερά ταυτίζεται με φτώχεια, καθόσον ο πλούτος είναι αστικός.
Τα κόμματα αποτελούν φορείς οικονομικής υπανάπτυξης, μαζί βέβαια με τα συνδικάτα, τις συντεχνίες κι άλλες ιερότητες -που είναι υπεράνω ενοχής καθόσον όλες οι πολιτικές προτάσεις είναι θεολογικού -και σωτηριολογικού- χαρακτήρα. Μεσσίες, δηλαδή, αυτό είναι.
Προφανώς η ταπείνωση δεν αλλάζει, αλλά αν η τρόικα αντί για τα υπουργεία πήγαινε στο Χίλτον ήταν οπωσδήποτε κάπως πιο ελαφρύ το πράγμα. Τώρα καθώς με το τέλος του μνημονίου φεύγει η τρόικα- αλλά μένει η επιτήρηση από φόβο μήπως το πειραματόζωο ξανακυλίσει σε παλιές συνήθειες όπως να …τρώει ή να θέλει να έχει συντάξεις- τουλάχιστο τα λεφτά που έβαλε.
Είναι παλιά πατέντα αυτή. Η ελευθερία είναι κακή, η ανεξαρτησία επικίνδυνη- “δεν έχει σημασία τι διδάσκεις στα παιδιά, αρκεί να μην τους αρέσει” σχολίαζε ο Νιλ, ο δημιουργός του Ελεύθερου Σχολείου Σάμερχιλ”.
Βέβαια ούτε η εποπτεία μπορεί να είναι “κατοχή”, ούτε η οικονομική ανεξαρτησία εξαρτάται από συμφωνίες, αλλά η εθνική ανεξαρτησία για κάποιο λόγο την προϋποθέτει. Η Ελλάδα είναι εξαρτημένη έτσι κι αλλιώς κι αυτό που συζητά είναι οι κανόνες. Υπάρχει πάντα η απεριόριστη ελευθερία εκτός Ένωσης και της τόχε προτείνει ο Σόιμπλε -πληρώνοντας κιόλας να φύγει!
Η καθαρή έξοδος είναι προφανώς αδύνατη, ιδιαίτερα από τη στιγμή που η οικονομική εξάρτηση θα υπάρχει ακόμα κι αν η Ελλάδα βγει από την Ένωση, έχει δικό της νόμισμα και …ξένες επενδύσεις- όπως πενήντα γερμανικές εταιρείες να μεταφέρουν το χρήμα της στην έδρα τους. Τι δεν καταλαβαίνει ο Λαφαζάνης;
O Aλέξης Τσίπρας υπό δραματικές συνθήκες πήρε μια απόφαση το 2015 κι αυτή την τηρεί ως το “καλύτερο παιδί” που επαινούνε όλοι. Η Ελλάδα εκτός Ευρώπης θάτανε μια χώρα σαν τις γειτονικές -ίσως και χειρότερα-κυρίως γιατί αν αυτά που έκανε εκτός Ένωσης για μην είναι θα τις επέτρεπαν να είναι μέλος της Ένωσης με αξιοπρέπεια -που βασικά είναι μια έννοια οικονομική.
Τα άλλα τα “εθνικά” είναι θεωρίες για σχολικά εγχειρίδια και παιδιά – ή για τα μπαλκόνια -που δεν τονίζουν αρκετά το γεγονός ότι όταν αυτή η χώρα- πριν ακόμα γίνει “ανεξάρτητη”- πήρε το πρώτο της δάνειο υποθηκεύοντας τα εδάφη -που δεν είχε ακόμα, ήταν σε επανάσταση. Η λεπτομέρεια είναι πως οι τρεις ταξιδιώτες στο Λονδίνο για το δάνειο δεν είχαν ούτε τα λεφτά του ταξιδιού και τους δάνεισε ο Λόρδος Μπάιρον.
Ίσως γι΄αυτό ενώ άλλες χώρες έχουν χαρούμενους εθνικούς ύμνους η δική μας έχει ένα κλάμα με σπαθιά, αίμα και κόκαλα. Από τότε δεν υπάρχει καμιά ένδειξη πως αν και η χώρα μεγάλωσε κι αναπτύχθηκε και έγινε “Ισχυρή” – επί …Σημίτη- δεν απέχτησε ποτέ εθνική ανεξαρτησία.
“Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ότι είναι αληθινό» είχε πει ο εθνικός ποιητής. Αλλά ό,τι είναι εθνικό δεν είναι αληθινό. Ακόμα. Κατά τα άλλα ισχύει το ό,τι είναι “αληθινό, είναι εθνικό”, αλλά αυτό, πέρα από ότι ακούγεται ωραίο, δεν έχει καμιά πρακτική αξία.
Η διαφορά μας από τους προγόνους μας τους ένδοξους είναι πως εκείνοι αισθάνονταν τιμή να πέσουν για την πατρίδα, εμείς, οι Νεοέλληνες, αισθανόμαστε τιμή και χωρίς να κάνουμε κάτι για την πατρίδα.
